ΗΕΛΤΙΟΣ- ΠΡΟΣΜΟΝΗ

ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Έπεφτε το βράδυ ψυχρό.
Πάνω στο θαμπό τζάμι  δάκρυζε ο πόθος 
κι  ο κόσμος μετέωρος 
μια ανάσα κοντά μου, μια ανάσα μακριά μου!
Ένα βαθύ φιλί  στο στόμα κι ανατρίχιασε το κορμί˙
ένα  φιλί  κι  ο πυρετός απλώθηκε  ως τα νύχια των ποδιών
και λύθηκαν τα μέλη.
Έσπαγαν κρόκοι μελιού  μέσα στο στόμα 
κι η ηδονή παράφορα μας άρπαζε και μας βύθιζε στη δύνη της
πολεμώντας  τ  άγνωστο ν’ αφανίσει. 

Έγνεψε  ο  νους  και κόπασε ο πυρετός
κι  η πεθυμιά  εφώλιασε στης  προσμονής την ώρα.
(Ω πόσο κουραστική έγινε ξαφνικά η παρέα των φίλων˙ 
και τα λόγια κι οι μουσικές τι περιττά που εγίναν!).

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ- Σημεία των καιρών [Αποσπάσματα]

ΣΠΥΡΟς ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ- Ποίημα: Ερήμην Συλλογή: Ζυγός

ΡΟΔΟΥ ΜΟΣΚΟΒΟΛΗΜΑ - ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ

Γιάννης Ρίτσος Το νεκρό σπίτι

http://www.greek-language.gr/.κντ.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΚΑΛΙΟΣ- Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ

Εμφύλιος πόλεμος

Αντάρτης με το στάγιερ

κρεμασμένο στο λαιμό

Πάω στο σπίτι της γιαγιάς

Στεκόταν  μπροστά στην πόρτα

Κι' αγνάντευε

Τί κάνεις εδώ γιαγιά;

Καρτερώ.

Τί καρτερείς;

Την  ώρα να σε δω

Μ' αγκαλιάζει

Έχασα για μια στιγμή

το Εγώ μου

Ήμουν ο εγγονός της

Κάθησε, μου λέει

Όμως, όχι. Στάσου όπως είσαι

Σε θέλω όρθιο

Μπροστά μου

όπως εκείνα τα χρόνια της ειρήνης

Μα εσύ άγγελέ  μου

ήθελες έναν άλλο κόσμο

Για κείνους που υπέφεραν

όταν εμείς ζούσαμε καλά

Βλέπεις, μου λέει

Και βγάζει μια φωτογραφία

από τον κόρφο της

Αυτός ήσουν εσύ

Μικρός όταν σε ντάντευα

Τώρα μεγάλωσες

Κι εγώ αναπολώ

Γιαγιά, άφησε τα μαλλιά σου

Να πέσουν

Λύσε τις πλεξούδες σου!

Σε θέλω  λεύτερη

Όπως ήσουν πάντα

Κι αρχίζει με σπουδή

Να ξετυλίγει τα μαλλιά της

Άσπρες τρίχες,μαύρες τρίχες

Γκρίζες και καφέ

Μια παλέτα ομορφιάς

που παίζει με τα χρώματα

στον αέρα που έχει φυσήξει

Σκεπάζει όλον τον κόσμο

γύρω της

Είναι το απόσταγμα της ζωής

τα ξέπλεκα μαλλιά της γιαγιάς

Μαζί με τις ρυτίδες της

Στέλλα Τεργιακή.ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ

Αγόρασα ακριβά το λάβαρο της σιωπής…
ποτάμια απ’ αστέρια
διεκδικούσαν το Φως
και μνήμες από αδέσποτα περιστέρια
έχτιζαν στο δρόμο τους
το μεγαλείο της αγάπης !

Ραγισμένα φεγγάρια
από απόμακρες πολιτείες
που τρεμόπαιζαν …
στο υποθηκευμένο μεγαλείο τους,
άντεχαν …
το ρακένδυτο ρούχο της ύλης !

Το μπορετό δεν είναι αρκετό,
το ίσως ... καθηλώνει την ύπαρξή σου…
και μόνο η απέραντη έκφραση
απ’ το Φως του Είναι σου,
είναι ‘κεινη που θα σε φέρει…
στο Σ’ Αγαπώ !

ΣΠΥΡΟς ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ- Μην αργήσεις αγάπη μου

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΠΟΣΟ ΜΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ

ΠΟΣΟ ΜΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ
Ω πόσο με νοιώθεις που σε μια σου ματιά 
ανατέλλει το φως και σημαίνεται ο κόσμος.
Ένα τόσο δα, μια ασυνέχεια απειροελάχιστη,
κι όλα αλλάζουν:
θάνατος-ζωή.
Ένα τόσο δα, και να οι δυό μας! 
Ένα τόσο δα, και να εγώ μοναχός!.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ-Ο πέτρινος άνθρωπος

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ

Πέτρινε άνθρωπε της μοναξιάς δε λυγάς
δρόμος της μοίρας σου ένα λεπτό δρεπάνι
θερίζοντας φεγγάρια ανοίγει νυχτερινά μονοπάτια
να κατεβαίνουν τ’ άστρα στ’ ακροπέλαγο.

Εδώ που σταμάτησε ο ουρανός ν’ ανασαίνει
άκουσα τη σιωπή των σπλάχνων σου όπως το κύμα.
Εδώ που σταμάτησαν οι ηλιόμυλοι
άκουσα τη χαραυγή να χορεύει μέσα σου.
Εδώ πέτρινε άνθρωπε την ώρα που μάνιαζε η θύμηση
σε κοιμήθηκα μες στη δίνη της φωνής σου.

Εδώ που σταμάτησε ο ουρανός
κι ακούστηκε η σιωπή πελώρια κραυγή αβύσσου.

Μαρία Καραμβάλη- Βλάχου.

Οι φωνές των ήχων

Έζησα δίχως γέφυρες και λιθόστρωτα

ακούγοντας τον ήχο απ’ τις φωνές των Λαιστρυγόνων.

Μεγάλωσα σε σπασμένα κοχύλια

εκεί που συντρίμμια απ’ τα στήθη της θάλασσας

άδειαζαν άλλες θάλασσες.

Αγκαλιές μικρών ποταμών μέσα στο χρόνο

που δεν με πήραν μαζί τους.

Περάσματα, αναβάσεις παλιές.

Σε ξόβεργες επάνω οσφρήσθηκα τη μυρωδιά

απ’ τα σώματα των ανέμων

αγκαλιάζοντας με τις παλάμες μου το κορμί της ελιάς

καθώς οι πτυχές των φορεμάτων της

λευκά πανιά ταξίδευαν σε σένα.

Ξεφλουδίζοντας το πικραμύγδαλο της συγνώμης.

http://anagnoseispoiiton.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html.

Δημήτρης Καραμβάλης

Είμαστε ακόμα εδώ.

Σ’ άνυδρη γη

Τ’ αγάλματα φυλάμε

Ξόανα παλιών καιρών,

Φυτώρια ανάμεσα

Σε σταυρωτήρες και σε σταυρωμένους.

Η μυρωδιά των ανέμων

Έρχεται από σκοτωμένους νεκρούς

Μηχανές που λαδώνουν τα γρανάζια τους

Σε κατακόμβες κι εκατόμβες

Αιώνες τώρα…

Είμαστε ακόμα εδώ.

Στις αρχαίες δεξαμενές

Στις μετώπες των ναών

Στις τεφροθήκες των αθώων.

Μέσα μας αντηχούν φωνές σκληρές

Από άργυρο κι ορείχαλκο και μόλυβδο

Σε εκμαγεία θηραμάτων να ιστορήσουν

Τ’ άθλια σώματά τους να λουστούν

Από το αίμα τους που τώρα φτάνει

Ως τις κορφές των οριζόντων

Στ’ άβατα των μοναστηριών

Σε ρημαγμένες εκκλησίες

Και σκλαβωμένα μνήματα.

Είμαστε ακόμα εδώ

Στα λόγια εκείνα που κραυγάζουν στην αδικία

Ν’ αντισταθούμε!

Σπύρος Ποταμίτης

http://anagnoseispoiiton.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html.

http://spyros-potamitis-poiisi.webnode.gr/

ΗΕΛΤΙΟΣ- Ο ΧΤΥΠΟΣ

Εσένα γυρεύω άνθρωπε

εμένα γυρεύω,

που με δέσανε ολάκερο χειροπόδαρα

-ψυχή τε και σώματι -

και δεν έχω χέρια

μήτε κοντύλι

ν’ αποκριθώ στο χτύπο σου που ακούγεται 

στον τοίχο του κελιού μου κάθε βράδυ: 

τακ-τακ, τακ-τακ, τακ-τακ.. 

Εσένα γυρεύω άνθρωπε...

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΝΕΡΟ

Γκρεμισμένη η δέση πούδινε νερό στο πάνω αυλάκι

και το μεγάλο ρέμα απέραντος ξεριάς  στεγνός,

χωρίς νερό μια στάλα,

και μόνο  ο ήχος του ακούγεται τη νύχτα

καθώς διαβαίνει χαμηλά κάτω απ’ τις πέτρες

πού στοίβασε η κατεβασιά.

Να σώσω αυτόν τον ήχο

πριν τους νόμους  του αποσύρουν οι δημιουργοί

και τα ίχνη σου χάσω οριστικά,

εδώ μέσα στο άλαλο δάσος

όπου κοιμήθηκαν  οι  Ευμενίδες

και μόνο τα δόντια ακούω να τρίζουν των θηρίων. 

Νίκος Ζαχαριάδης: ο αληθινός Παλαμάς (1) . AlfaVita

http://stavrochoros.pblogs.gr/2008/09/nikos-zahariadhs-o-alhthinos-palamas-1-.html.

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Στο  λουλούδι που ανθίζει στου τσιμέντου τη σχισμή,

στο πεζοδρόμιο με τα ξεπλυμένα όνειρα,

θα βρίσκεις κάθε αυγή

να συναντιούνται ο φυλακισμένος

και η ψυχή του αυτόχειρα

που δολοφονήθηκε χτες βράδυ

στην αποικία.
Mάρτυρες δεν υπάρχουν.
Δράστες και ηθικοί αυτουργοί αναζητούνται.

Ηέλτιος- Ηλιοτρόπιο

Μολυσμένος ο αέρας,

τα λόγια κλαδιά του μεγάλου δέντρου

που κεντρώθηκαν και μεταλλάχτηκαν,

και τα ηλιοτρόπια  ανάποδα στον Ήλιο

με τ’ άνθη τους στραμμένα στο ηλεκτρικό φως.

Τ.S. ELIOT.. Πλύνε Τα….

Τ.S. ELIOT.. Πλύνε Τα….

Είχε το σύνορο της κάθε φρίκη,
είχε ένα κάποιο τέλος κάθε λύπη: 
δε μένει καιρός στη ζωή να θλίβεσαι πολύ.
….Μας βρώμισε μια λέρα 
που δε μπορούμε να καθαρίσουμε, 
μέσα στο υπερφυσικό σκουλήκιασμα, 
δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι το σπίτι,
δεν είναι η πολιτεία μολεμένη,
ο κόσμος ολάκερος είναι βρωμερός.
Λ α γ ά ρ ι σ ε τον αέρα!
Κ α θ ά ρ ι σ ε τον ουρανό!
Π λ ύ ν ε τον Άνεμο!
Πλύνε την Πέτρα, Πλύνε το Κόκαλο,
Πλύνε το Μυαλό, Πλύνε την Ψυχή,
Πλύνε τα…. Π λ ύ ν ε τα! 

Τ.S. ELIOT
"ΔΥΟ ΧΟΡΙΚΑ"
Ελληνική απόδοση ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΝΟΗΣΗ

Νόηση της προσαρμογής
ενσωματωμένη σε κυκλώματα και μικροτσίπς,
homo economicus που βρώμισε τον άνεμο--
βελανιδιά που κλάδεψαν οι αιώνες
και στο κεντρωμένο κλωνάρι της απάνω
σε κρέμασαν και σ’ έγδαραν
σαν το σφαχτάρι.