Ζάτουνα Ζάτουνα
Σπίτι μας κλείσαν τα πέτρινα χρόνια
μ' ένα τραγούδι παλεύω τα στοιχειά
τις Αρκαδίες σου να λευτερώσω
που κρύβεις στα δάση τα δασιά.
Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς
πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι
απ΄τον ίδιο Πατέρα παίρνεις το φως
κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.
Ζατουνα Ζάτουνα
Το γράμμα μου το Λούσιο περνάει
πάτριο πέρασμα η Λευτεριά
στου Μαίναλου αντίκρυ μου τη σιωπή
και στ' ανυπότακτα όνειρα.
Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς
πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι
απ΄τον ίδιο πατέρα παίρνεις το φως
κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.
''Απόρθητες είναι οι ιδέες και αυτοί
που τις υπερασπίζονται ηρωϊκά,
απόρθητες είναι και οι ψυχές των Ελλήνων
που έχω τάξη κι εγώ να τραγουδώ''**
_______________________________
**Από το γράμμα που έστειλε ο Μίκης Θεοδωράκης στη διεθνή κοινότητα, από τη Ζάτουνα όπου ήταν εξόριστος (1969).
Το γράμμα εδώ: Το γράμμα του Μίκη Θεοδωράκη από τη Ζάτουνα-23 Απριλίου 1969-
