"Τα σονέτα του σκοτεινού έρωτα" του Λόρκα..
"Ανάμεσα στο μ'αγαπάς και σ'αγαπώ,
άνεμος απ'τα αστέρια και σύγκρυο λουλουδιών,
σύννεφο από ανεμώνες σηκώνει
με σκοτεινό ολολυγμό έναν ολάκερο χρόνο"
"Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά, μα πιότερο λυπάμαι
το που δεν έχω τον άνθό, πόλφο ή πηλό,
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι συ ο κρυμμένος μου θησαυρός,
αν είσαι ο σταυρός κι ο πόνος μου ο υγρός,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου,
μη μ'αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα απ'το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο."
"Αγάπη των σπλάχνων μου, ζωντανέ θάνατε,
μάταια περιμένω το γραφτό λόγο σου,
και σκέφτομαι, με το λουλούδι που μαραίνεται,
πως αν είναι να ζήσω δίχως μου προτιμώ να σε χάσω.
[...]
Γέμισε, λοιπόν, με λόγια την τρέλα μου
ή άσε με να ζήσω μες στη γαλήνια
νύχτα μου της ψυχής, παντοτινά ολοσκότεινη."
"Θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω
για να μ' αγαπήσεις και να με κλάψεις
κάποιο απόβραδο αηδονιών
μ' ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα."
"Εμένα με θυμήθηκες σαν ανηφόριζες
τη σιγαλιά που τυρανάει το φίδι
αιχμάλωτο στους φρύλους και στ'απόσκια;
Δεν είδες μέσα απ'τον αγέρο το διάφανο
μια ντάλια από καημούς κι από χαρές
που σου 'στειλε η φλογερή καρδιά μου;"
"Έτσι κι η καρδιά μου, νύχτα και μέρα,
δέσμια στη φυλακή του σκοτεινού έρωτα,
κλαίει, δίχως να σε βλέπει, τη μελαγχολία της."
"Ποτέ σου δεν θα καταλάβεις πόσο σ' αγαπώ
γιατί κοιμάσαι μέσα μου κι είσαι αποκοιμισμένος,
εγώ σε κρύβω κλαίγοντας, κυνηγημένος
από μια φωνή από διαπεραστικό ατσάλι."
"Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα."
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΖΗΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΓΡΑΨΕΙ
Θάνατε ζωντανέ, εσύ, ερωτά μου,
μάταια περιμένω να μου γράψεις.
Και συλλογίζομαι, καθώς το άνθος μαραίνεται,
πως αν ζω χωρίς εμένα θέλω να σε χάσω.
Ο αέρας είν' αθάνατος. Η ακίνητη πέτρα
ούτε γνωρίζει τη σκιά ούτε την αποφεύγει.
Βαθιά καρδιά δεν έχει ανάγκη
από του φεγγαριού το παγωμένο μέλι.
Αλλά εγώ υπόφερα. Άνοιξα τις φλέβες μου,
τίγρης και περιστέρι, πάνω στη μέση σου
σε μια μονομαχία από δαγκανιές και κρίνους.
Γέμισε, λοιπόν, την τρέλα μου με λέξεις
ή άσε με να ζω μες στη γαλήνια νύχτα
της ψυχής μου που είναι για πάντα μαύρη.
ΣΟΝΕΤΟ
Μη μ' αφήσεις να χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου, ούτε τον τόνο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλό μου
το μοναχικό ρόδο της αναπνοής σου.
Με θλίβει να είμαι εδώ, σ' αυτή την όχθη,,
κορμός δίχως κλαδιά και να υποφέρω
που δεν έχω χυμό, ούτε πηλό ούτε άνθη
για το σαράκι που κατατρώει τα σωθικά μου.
Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρωμός και ο νωπός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειάς σου,
μη μ' αφήσεις να χάσω αυτό που κέρδισα
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με νεκρά φύλλα απ' το φθινόπωρό μου.
Tα σονέτα του σκοτεινού έρωτα..
Όταν τελείωσα το διάβασμά τους... το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως θα ήθελα να διαβάσω όλη τη συλλογή.. είναι τόσο άδικο που ο Λόρκα δεν πραγματοποίησε το ονειρό του για τα 100 σονέτα..
Παρέθεσα λίγους στίχους, κάποια ολοκληρωμένα.. είναι τόσο λατρευτά μέσα μου πια.. Μουάφησαν κάτι άγριο.. κάτι έντονο.. ένιωσα σα να μου σκίζεται η καρδιά και να ψοφάω να ζήσω έναν σκοτεινό έρωτα.. Όμως αυτά δεν τα επιλέγεις.. σε βρίσκουν.. και ενίοτε σου ματώνουν την καρδιά..
Νιώθω πως ότι και αν γράψω, δεν μπορώ να ντύσω με λέξεις αυτά τα υπέροχα σονέτα ... ωστόσο.. είναι ότι πιο υπέροχο έχω διαβάσει πρόσφατα, ότι πιο ταξιδεμένο.. με πήγαν αλλού.. με φέραν σε σένα.. εσένα που βρήκα μέσα μου και σ'έχασα..
Λοιπόν.. καλό μήνα..
ΠΗΓΗ- http://palomita-in-stars.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html
