Πυξ Λαξ - Χωρίς ντροπή (Μάνος Ξυδούς)

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΩΠΑΙΝΕΙ - ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

 Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη

ενός ατέλειωτου χωρισμού Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια με τις σκοτεινές σκάλες τους που οδηγούνε άγνωστο που... Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές που αρνούνται κλαίνε λίγο κι ύστερα ενδίδουν και τ' άλλο πρωί, αερίζουν το σπίτι απ' τους μεγάλους στεναγμούς... Στα παλαιικά κρεβάτια με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου κι ύστερα αποκοιμήθηκαν γλυκείς κι απληροφόρητοι σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια Όμως εσύ σωπαίνεις... Γιατί δε μιλάς; Πες μου! Γιατί ήρθαμε εδώ; Από που ήρθαμε; Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα; Τι θέλουν να πουν; Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!! Όλα θα άλλαζαν... Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα... δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους, το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά... Κι ολόκληρο το άγνωστο την ώρα που βραδιάζει...

Σπύρος Ποταμίτης-[Αποχαιρετώντας τον Αύγουστο] ❤️

Σε τόση απεραντοσύνη καθώς σιγάλιαζε

το μικρό του μπάτη ανέμισμα, τα μαλλιά

των κοριτσιών σκέφτηκα που πότε ξανθά

και πότε με του τοπαζιού το χρώμα ήρθαν

φέρνοντας τρανά μαντάτα κι ω! ορμήνιες

τις γερασμένες πλεξούδες πια του χρόνου.

Ανάγλυφα από του Αυγούστου τις σπηλιές

λαχταριστά κορμιά με κερασένια χείλη

που μου γελούσαν κι έκανε φως η αυγή

από τα βάθη των ψυχών το κρύο σκοτάδι

να δει, ν’ αγγίξει, να μιλήσει η φωνή μου

φθινόπωρο κίτρινων φύλλων τις αγάπες.

Κι ήταν ωραία η θάλασσα νωπή ακόμα

απ’ του κυμάτου την ανατριχίλα νια ζωή

πάνω στα ξάρτια των πελαγίσιων ρότων

που έφερναν μέσα στη δύση του ήλιου

νοσταλγικά φεγγάρια, αρώματα αγκαλιάς

και των φιλιών σου τα αξέχαστα γινάτια…