Φέγγει κι απόψε το παραθύρι σου,
όπως κάθε νύχτα,
μια κάμαρα που ταξιδεύει στο βαθυκύανο
διάστημα
τόσοι γύροι, τόσοι αιώνες,
με τη Γη ως διαστημόπλοιο!
Ταξιδεύουμε μαζί,
αναπνέμε τον ίδιο αέρα,
το ίδιο βυζί θηλάζουμε της Μάνας,
πίνουμε την πίκρα στο ίδιο ακρογιάλι,
αλλά δε
γνωριζόμαστε,
δε γνωριστήκαμε ποτέ.
Λοιπόν, γιατί ξαγρυπνάς;
Αγριέψαμε μοναχοί μέσα στα δάση
και κίνδυνος έχουμε γίνει ο ένας για τον άλλον,
που απορώ, γιατί συνταξιδεύουμε
και γιατί
τελικά επιμένεις
κάτω απ’ την ίδια λέξη «άνθρωπος»
να στεγαζόμαστε.
