Η Υπόσχεση -- Τάσος Λειβαδίτης

Και αυτό το τρίτο χαλασμένο σκαλοπάτι είναι το μόνο που τα είδε
όλα
και ξέρει ότι με ανάγκασαν – ίσως, όμως, αυτό να είναι που δίνει
τόση οικειότητα στα ανεπιθύμητα όνειρα ή κάνει τους 
αρρώστους να μην αγαπούν τις λέξεις –
ή πώς να παλέψεις με τις σκοτεινές γωνιές του σπιτιού, όταν δεν
είσαι πια παιδί
για να κλείσεις τα μάτια – και κάποτε να σταθείς μπροστά στον 
καθρέφτη, απορώντας,
ποιος απ’ τους δυο ήταν ο παρείσακτος ή μήπως κάποιος τρίτος
σας πρόδωσε και τους δυο – μ’ ένα πρόσωπο συκοφαντημένο
απ’ το πολύ φως
ή κι επικίνδυνο, σαν όλα τα πράγματα που τους δώσαμε πολλή 
σημασία
και μόνον, καμιά φορά, το βράδυ τα μακρινά γαβγίσματα μας 
βεβαιώνουν
ότι η αιωνιότητα είναι πάντα εδώ – παίξε, λοιπόν, κάτι πιο εύθυμο,
αφού έχουν όλα πια τελειώσει
ή θυμήσου εκείνους που τους ταπεινώνουν κι αυτοί κοιτάζουν στο
βάθος του καπέλου τους
σαν να ‘ναι εκεί η αληθινή τους ζωή (κι όλα τ’ άλλα δεν έχουν 
καμιά σημασία),
ή όπως σηκώνεσαι μια νύχτα και καθώς προχωράς ψηλαφητά μες στο
σκοτάδι,
αγγίζεις, άξαφνα, με τρόμο κάτι που δεν υπήρχε ποτέ πριν μέσα
στην καμάρα –
κι ίσως είναι η μεγάλη αθετημένη υπόσχεση  που ‘χαμε δώσει 
κάποτε στον εαυτό μας.
Από την Ποιητική Συλλογή  Ανακάλυψη, ενότητα Εκκρεμότητες
Τόμος 2 της τρίτομης έκδοσης του Κέδρου, σελ. 358

Τάσος Λειβαδίτης- Σε περιμένω παντού

Σὲ περιμένω παντοῦ

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

http://anunknownmiracle.blogspot.gr/2012/05/blog-post_10.html

Θ.Κ.Ν. – Υπόσχεση

Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 2012

Ακολουθώντας χνάρια από μαύρες σταγόνες

ωκεανών πέτρινης σιωπής,

σβησμένες κλαγγές όπλων και εκρήξεις άστρων,

τραγούδια μαυροφορεμένων μανάδων

με βλέμμα από μέλλον κόκκινο,

σκαρφάλωσα  στα μονοπάτια των ηρώων.

Άπλωσα τα χέρια κι έσκυψα στη γη.

Μετάλαβα κοινωνία ανήσυχων πνευμάτων

κάτω απ’ τις αχτίδες μιας στέρφας σελήνης.

Ήπια  νερό απ’ την πηγή που ανάστησε

τα κουρασμένα χείλη των ματωμένων

στρατοκόπων του ονείρου.

Ο αέρας μυρίζει καταιγίδα.

Πάνω στο χώμα, το μουσκεμένο απ’ το αίμα

διαμελισμένων προσδοκιών,

πάνω στην άσπρη πέτρα των τάφων

της μάταιης ελπίδας,

χαραγμένες οι αυλακιές της υπόσχεσης.

Ταξιδεύοντας   η οργή της δικαίωσης

φουσκώνει τις φλέβες της προσμονής.

Θ.Κ.Ν.
(φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας) 

http://stithaghi.blogspot.gr/2012/10/blog-post_7.html

Τάσος Λειβαδίτης

ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ..weebly.
ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ.uoa.gr.
ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ.κντ
ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ.wordpress