Ω τί κακό κι αυτό
εχθρικό το σύμπαν να αποκαλούμε!
κι ας γεννάει άστρα κι ας πέμπει τη ζωή,
κι ας είναι δική του η αγκαλιά που μας
κρατάει
-κουκούλι ζωής μες στ’
αφιλόξενο διάστημα-
γύρω απ’ τον ήλιο να περιφερόμαστε και νά’μαστε
εδώ,
παρόντες, ο ένας απέναντι στον άλλο.
Ω τι άρρωστος εγωισμός και τι
αντιζηλία
σε διακατέχουν, άνθρωπέ μου,
ώστε συνέπεια λογική να μην έχεις
δεχόμενος για νοήμονα όντα να μιλάς,
και το σύμπαν που τη νόηση γεννά
ανόητο να νομίζεις!
Όλα να τα ιδιοποιηθείς θέλεις, καλέ μου,
και κατά το συμφέρον σου να τα μεταποιείς
και σαν τους αργυραμοιβούς
απ’ όλα κέρδος να βγάζεις!
Και να που καλά τα καταφέρνεις
και πίσω απ’ τα μάτια μας
κατάληψη έκανες στο σπίτι που σε φιλοξενεί
και τον νοικοκύρη του ως εχθρό τον παρουσιάζεις,
ώστε τη νόησή του να ιδιοποιηθείς σαν
προϊόν δικό σου
και στην αγορά να το πουλήσεις.
Νόηση του ξεπεσμού, της υποταγής, αδελφέ,
της προσαρμογής και των κυκλωμάτων,
παραγωγή homo economicus που βρώμισε τον
άνεμο--
βελανιδιά που την κλάδεψαν οι αιώνες
και στο κεντρωμένο κλωνάρι της απάνω
σε κρέμασαν και σ’ έγδαραν ζωντανό
σαν το σφαχτάρι.
Του Λόγου δ΄ εόντος κοινού,
ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίας έχοντες φρόνησιν.
27-9-2014
