Στριγγλίζει στο συρματόσχοινο το καρούλι πάνω απ’ το ποτάμι,
καθώς προσπαθείς στην αντιπέρα όχθη να διαβείς
τον λησμονημένο σου εαυτό να συναντήσεις που γέρασε
και άσπρισε στην εξορία, πιστεύοντας πως
και άσπρισε στην εξορία, πιστεύοντας πως
πάνω στην αλήθεια και το δίκιο μπορούσε να περπατήσει η ζωή.
Αλλά όσο εγγύτερα προς την αλήθεια και το δίκιο προχωράς
τόσο πληθαίνουν γύρω σου κι οι εχθροί σου!