Share

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Στέλλα Τεργιακή.ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ

Αγόρασα ακριβά το λάβαρο της σιωπής…
ποτάμια απ’ αστέρια
διεκδικούσαν το Φως
και μνήμες από αδέσποτα περιστέρια
έχτιζαν στο δρόμο τους
το μεγαλείο της αγάπης !

Ραγισμένα φεγγάρια
από απόμακρες πολιτείες
που τρεμόπαιζαν …
στο υποθηκευμένο μεγαλείο τους,
άντεχαν …
το ρακένδυτο ρούχο της ύλης !

Το μπορετό δεν είναι αρκετό,
το ίσως ... καθηλώνει την ύπαρξή σου…
και μόνο η απέραντη έκφραση
απ’ το Φως του Είναι σου,
είναι ‘κεινη που θα σε φέρει…
στο Σ’ Αγαπώ !

ΣΠΥΡΟς ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ- Μην αργήσεις αγάπη μου

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΠΟΣΟ ΜΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ

ΠΟΣΟ ΜΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ
Ω πόσο με νοιώθεις που σε μια σου ματιά 
ανατέλλει το φως και σημαίνεται ο κόσμος.
Ένα τόσο δα, μια ασυνέχεια απειροελάχιστη,
κι όλα αλλάζουν:
θάνατος-ζωή.
Ένα τόσο δα, και να οι δυό μας! 
Ένα τόσο δα, και να εγώ μοναχός!.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ-Ο πέτρινος άνθρωπος

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ

Πέτρινε άνθρωπε της μοναξιάς δε λυγάς
δρόμος της μοίρας σου ένα λεπτό δρεπάνι
θερίζοντας φεγγάρια ανοίγει νυχτερινά μονοπάτια
να κατεβαίνουν τ’ άστρα στ’ ακροπέλαγο.

Εδώ που σταμάτησε ο ουρανός ν’ ανασαίνει
άκουσα τη σιωπή των σπλάχνων σου όπως το κύμα.
Εδώ που σταμάτησαν οι ηλιόμυλοι
άκουσα τη χαραυγή να χορεύει μέσα σου.
Εδώ πέτρινε άνθρωπε την ώρα που μάνιαζε η θύμηση
σε κοιμήθηκα μες στη δίνη της φωνής σου.

Εδώ που σταμάτησε ο ουρανός
κι ακούστηκε η σιωπή πελώρια κραυγή αβύσσου.