Μόνος,
δίχως θεούς να
επινοώ
και πλάσματα να προσκυνώ της φαντασίας,
την άτρεμη αλήθεια ομολογώ
που φτάνει στην καρδιά μου,
όπως φτάνει μες τη νύχτα νιό φεγγάρι
και τρυπάει το
σκοτάδι νύχι φωτεινό
αφήνοντας πάνω στο σκοτεινό πέλαγος
φύλλα από ασήμι να τρεμοπαίζουν.
