ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΦΩΤΗΣ- Ο Θεός Κόνανος

ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΦΩΤΗΣ- Ο Θεός Κόνανος 

Παρουσίαση

"Από τα αρχαία χρόνια γινόντανε αυτές οι μαγείες κ' είχε στοιχειώσει όλο ο τόπος και γέμισε δαιμόνια αρσενικά και θηλυκά και κάθε λογής τελώνια, αστρομαγικά, νυχτολάλα, γελαζούμενα, δακρυσμένα, κουφά, φαρμακόφιλα, ερωτομανικά, φιλόνεικα, βροντερά, καταχθόνια, φιλόχρυσα, πορνικά, σκοτεινά, ωργισμένα. Άλλα φανερωνόντανε την αυγή τα λεγόμενα ορθρινά, άλλα το μεσημέρι τα λεγόμενα μεσημβρινά, άλλα μεσονυχτικά, ή ποταμίσια, ή πηγαδίσια, ή στο βούρκο, ή στον καλαμιώνα, ή στα κλαδιά του δέντρου, ή στο λόγγο, ή στα χαλάσματα, ή στα μνήματα τα ειδωλολατρικά". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αναστατική έκδοση, όπως δηλαδή την είχε εκδώσει ο ίδιος το 1943. Συνοδεύεται από εκδοτικό σημείωμα του Σταύρου Ζουμπουλάκη, όπου θα παρουσιάζεται η εκδοτική ιστορία του βιβλίου. (Από τον εκδότη)

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΝΟΙΧΤΗ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

 Ανοιχτή η καρδιά μου σιμά σου,

σα ρόδι που άνοιξε

κι οι σπόροι του σκορπίσανε

στην αγκαλιά σου.

31-5-2015

Oδυσσέας Ελύτης : Ρήμα το Σκοτεινόν

Eίμαι άλλης γλώσσας, δυστυχώς, και Hλίου του Kρυπτού ώστε
Oι όχι ενήμεροι των ουρανίων να μ’ αγνοούν. Δυσδιάκριτος
Kαθώς άγγελος επί τάφου σαλπίζω άσπρα υφάσματα
Που χτυπιούνται στον αέρα και μετά πάλι αναδιπλώνονται
Kάτι να δείξουν, ίσως, τα θηρία μου τα χωνεμένα ώσπου τελικά
Nα μείνει ένα θαλασσοπούλι τ’ ορφανό πάνω απ’ τα κύματα

Όπως και έγινε. Όμως χρόνια τώρα μετέωρος κουράστηκα
Kι έχω ανάγκη από γης που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη
Mάνταλα πόρτες κρυφακούσματα κουδούνια· τίποτε. A
Πιστευτά πράγματα μιλήστε μου! Kόρες που εμφανιστήκατε κατά
καιρούς
Mέσ’ απ’ το στήθος μου κι εσείς παλαιές αγροικίες
Bρύσες που λησμονηθήκατε ανοιχτές μέσα στους αποκοιμισμένους
κήπους
Mιλήστε μου! Έχω ανάγκη από γης
Που αυτή μένει κλειστή και κλειδωμένη

Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να
μεγεθύνω τα όμικρον
Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι· όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του
Ένα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω
Kάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου
H άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα μ’ ελάχιστα φωνήεντα όμως
Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ
Aγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη
Eπειδή, από τέτοια μέρη ευκολότερα
Yπεισέρχεσαι σαν του Δαρείου το φάντασμα ζωντανούς και
πεθαμένους να κατατρομάξεις

Eδώ βαρεία μουσική ας ακούγεται. Kι ανάλαφρα τα όρη ας
Mετατοπίζονται. Ώρα να δοκιμάσω το κλειδί. Λέω:
κ α τ α ρ κ υ θ μ ε ύ ω
Eμφανίζεται μεταμφιεσμένη σε άνοιξη μια παράξενη αγριότητα
Mε παντού βράχια κοφτά κι αιχμηρά θάμνα
Ύστερα πεδιάδες διάτρητες από Δίες κι Eρμήδες
Tέλος μια θάλασσα μουγγή σαν την Aσία
Όλο φύκια σχιστά και ματόκλαδα Kίρκης

Ώστε λοιπόν, αυτό που λέγαμε “ουρανός” δεν είναι· “αγάπη” δεν·
“αιώνιο” δεν. Δεν
Yπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους. Πλησιέστερα του
σκοτωμού
Kαλλιεργούνται οι ντάλιες. Kι ο βραδύς κυνηγός μ’ αιθερίου
θηράματα
Eπιστρέφει κόσμου. Kι είναι πάντοτε -φευ- νωρίς. Aχ
Δεν υποψιαστήκαμε ποτέ πόσο υπονομευμένη από θεότητα είναι
H γη· τι χρυσός ρόδου αέναου της χρειάζεται ν’ αντισταθμίζει
Tο κενό που αφήνουμε, όμηροι όλοι εμείς μιας άλλης διάρκειας
Που η σκιά του νου μάς αποκρύπτει. Aς είναι

Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων
Tις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου
Eναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; Oνειρεύτηκες
Ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις
Mη γνωρίζοντας πια Eρινύες; Όχι. Nα γιατί καταρκυθμεύω
Που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες
ανοίγονται
Στο φως του Ήλιου του Kρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η
τρίτη να φανερωθεί
Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Kανείς δεν παίρνει τα δωρεάν
Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη

Aυτά στη γλώσσα τη δική μου. Kι άλλοι άλλα σ’ άλλες. Aλλ’
H αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται.

(από Tα Eλεγεία της Oξώπετρας, Ίκαρος 1991)

Πηγή Ρήμα το Σκοτεινόν (Oδυσσέας Ελύτης)  https://ikarosbooks.gr/551-ta-elegeia-tis-oxopetras.html  

Ο Εγγονόπουλος και το ρεμπέτικο. Διάλεξη από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου

«Ο Εγγονόπουλος και το ρεμπέτικο»  

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Απέναντι τα βουνά,

καθώς βυθίζονται στο τελευταίο φως˙

απέναντι κι ο εχθρός, με τις κάνες υψωμένες,

κι ο θεός απέναντι- διασκευασμένο επεισόδιο για τις οθόνες-

μαζί με το σωματίδιο του Higgs που περνάει

άφαντο το ποτάμι κι ανηφορίζει φορτωμένο σε

ιδρωμένους προσκυνητές

που εύπιστοι δείχνουν κι αποφασισμένοι να εμπιστευτούν

ακόμα κι κείνο που δεν κατανοούν.

Όλα απέναντι το ένα στ’ άλλο

κι εκεί όπου ήταν η Μυρτώ

τα πράγματα άθικτα στη θέση που τ’ άφησε,

το παράθυρο ανοιχτό κοιτάζοντας τη θάλασσα,

διάχυτη ευωδιά γιασεμιού στο κενό

που τρυπάει το δωμάτιο,

μετέωρα διαστήματα

χάσματα

καθρέπτες

γωνιές μυστηρίου σκοτεινές

κι ο ριζωμένος πόνος

που μίλησε με τα χείλη τ' άστρου που τρεμοσβήνει

κι έγινε μουσική,

το κλεισμένο χάδι στην παλάμη του χεριού που απλώθηκε

και δε σε βρήκε,

το δάκρυ που έσταξε και χάθηκε ο κόσμος.

Άνεργος γλύπτης ο χρόνος πηγαινοέρχεται

αναζητώντας το πρόσωπό της

τους καθρέπτες συντρίβοντας και

τα όρια από τους φράχτες δοκιμάζοντας-

παρουσία και απουσία.

Υποκείμενο και αντικείμενο

κι ανάμεσά τους χάος της Ησιόδειας νύχτας

όπου περιπλανιέσαι χωρίς σημείο αναφοράς

μ’ ένα σαράκι μέσα σου σαν υποψία φωτός

να τρυπάει το σκοτάδι,

ενώ παλεύεις απεγνωσμένα για ν’ αγγίξεις

ένα χέρι να πιαστείς

ένα πόμολο ν' ανοίξεις

μια αλήθεια να πατήσεις και να βγεις

στο φως της σκηνής

της Επιδαύρου.

9/5/23

Ζωή Δικταίου, «Πόρτα πυργωμένη στο βουνό των Κενταύρων» - Ποιείν

 

POIEIN.GR

Ζωή Δικταίου, «Πόρτα πυργωμένη στο βουνό των Κενταύρων» - Ποιείν

Maurice Ravel - Violin Sonata No.2, M.77

Eleni Karaindrou | Overture (David)

Ελένη Καραΐνδρου - ΔΑΒΙΔ | IANOS