Όταν μιλώ για ισότητα,
σκέφτομαι το χώμα
που δέχεται επάνω του τα παπούτσια
των πλούσιων και των φτωχών
εξίσου
και στο τέλος μας αγκαλιάζει όλους
χωρίς διάκριση.
Όταν λέω «δημοκρατία»
σκέφτομαι τα λουλούδια
που βρίσκει το καθένα τη θέση του
και ζωγραφίζουν τους ομορφότερους
πίνακες στη γκαλερί της φύσης
την άνοιξη.
Όταν συζητώ για ελευθερία,
ο νους μου πάει
στα μονοπάτια των βουνών
που διακλαδίζονται
χωρίς ποτέ να σου πουν
ποιο πρέπει να διαλέξεις.
Όλα τους άλλωστε οδηγούν κάπου,
πότε σε ένα ξέφωτο,
πότε σε μία βρύση
ή σε μια κορυφή.
Όταν αναφέρομαι στον διάλογο,
έχω υπόψιν μου τα δέντρα.
Μιλούν χαμηλόφωνα,
σχεδόν ψιθυριστά
για αιώνιες αλήθειες
και περιμένουν υπομονετικά
μέρες, μήνες χρόνια
τη δική σου απόκριση.
Περιμένουν
τη ματιά, την καρδιά και τον λόγο σου.
Αν δεν απαντήσεις,
συνεχίζουν τη συζήτηση
με τα πουλιά, τα σύννεφα
και τον άνεμο.
ΑΒ
