Σπύρος Ποταμίτης-Ποιητική συλλογή «Αιθέρια αγκαλιά»

2. Είσαι

Πέρα κι απ΄ τον έρωτα είσαι…
μια πανδαισία χαρών που μεθώ
τη ζωή πίνοντας τη δροσιά σου.

Είσαι το άγγιγμα που μ΄ ανεβάζει
στις κορυφές των ηδονών ταγό
του απλού και του υπέροχου
που μοιραζόμαστε
όπως γεννιέται στην ανάσα μας
όνειρο που χτίζουν τα κορμιά μας
για να συγκατοικήσουν…

Είσαι η ουσία αυτού που λαχταρά η ψυχή μου…

                                                                                                                                             

  1-9-2013

3. Τι κι αν

Τι κι αν κοιμήθηκα στις τραχιές πέτρες

στο φως ακούμπησα το πλατύ μου όνειρο

σε φωτεινές αγκαλιές μοιράστηκα τη ζωή

με τη δύναμη του ανέμου μίλησα γιορτινά

τα λόγια της ψυχής μου να με ακούσεις…

Τώρα αγγίζω στ΄ αλέτρια του ήλιου το δάκρυ

σεμνό αναφιλητό του ανθρώπου που πόνεσε

να μην ξεχαστεί η ανάγκη σου ν΄ αγαπηθείς.

Λουσμένος στη φεγγοβολή των αστεριών τη νύχτα

για ότι καθαρό ζωντάνεψε η πλάνη των φεγγαριών

σου έφερα στοργικά χέρια και σιωπηλά φιλιά

να στολίζεις τις μέρες σου με το άρωμα της αγάπης.

                                                                                                                                                    

    6-9-2013

Διαβάστε περισσότερα: http://spyros-potamitis-poiisi.webnode.gr/κντ.

Κ. Καβάφη- Ηρώδης Αττικός

Ά του Ηρώδη του Αττικού τί δόξα είν' αυτή. 
Ο Αλέξανδρος της Σελευκείας, απ' τους καλούς μας σοφιστάς,
φθάνοντας στας Αθήνας να ομιλήσει,
βρίσκει την πόλιν άδεια, επειδή ο Ηρώδης
ήταν στην εξοχή. Κ' η νεολαία
όλη τον ακολούθησεν εκεί να τον ακούει.
Ο σοφιστής Αλέξανδρος λοιπόν
γράφει προς τον Ηρώδη επιστολή,
και τον παρακαλεί τους Έλληνας να στείλει.
Ο δε λεπτός Ηρώδης απαντά ευθύς,
«Έρχομαι με τους Έλληνας μαζύ κ' εγώ.»- 
Πόσα παιδιά στην Αλεξάνδρεια τώρα,
στην Αντιόχεια, ή στην Βηρυτό
(οι ρήτορές του οι αυριανοί που ετοιμάζει ο ελληνισμός),
όταν μαζεύονται στα εκλεκτά τραπέζια
που πότε η ομιλία είναι για τα ωραία σοφιστικά,
και πότε για τα ερωτικά των τα εξαίσια,
έξαφν' αφηρημένα σιωπούν.
Άγγιχτα τα ποτήρια αφίνουνε κοντά των,
και συλλογίζονται την τύχη του Ηρώδη -
ποιος άλλος σοφιστής τ' αξιώθηκεν αυτά; -
κατά που θέλει και κατά που κάμνει
οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν,
μήτε να κρίνουν ή να συζητούν,
μήτε να εκλέγουν πια, ν' ακολουθούνε μόνο.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ :Το τελευταίο φως

Εκεί που βυθίστηκα για να σε βρω
έχει χαθεί πια το ον
κι άλαλος ο προφήτης της καρδιάς μου.
Είσαι σε μια μορφή απόλυτη
απρόσιτη και στη ζωή την ίδια,
μια άσπρη κηλίδα είσαι
λίγο θολό νερό.

Θέλω να φθείρω
το τελευταίο μου φως
εκεί που τίποτα
δεν σταματάει το μάτι:
ούτε χελιδόνι θέλω στον ορίζοντα
καμιά αυταπάτη.
Θα ΄χει πεθάνει η καρδιά μου
κι ακόμα θα ζω
θα προσβλέπω στη φύση
και θα σε λέω καλοκαίρι
χωρίς μνήμη πια
θα σε λέω ανθό, ώσπου
ο μύθος να τραβήξει
πίσω μου την κουρτίνα:
απέναντι ο άσπρος τοίχος
όλα τελειωμένα και λευκά
κι εγώ μια πατημένη κατσαρίδα

https://greekpoems.wordpress.com/2014/04/29/κντ

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΕΣΠΕΡΙΝΟ

"Κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια
γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά''. 
 Γ. Σεφέρης.

Πάλι αντιφατικός ίσως φανώ,

αφού όλο μέσα σε ερμηνείες και σχηματοποιήσεις  ξοδεύομαι
και η ζωή περνά γλιστρώντας ανάμεσα στις λέξεις
σαν το νεράκι στην ακροποταμιά ανάμεσα στα χαλίκια.

Αν υπήρχε ανέκαθεν ή αν γεννήθηκε δεν ξέρω,

μα έχει τρόπο να διατηρείται και ν’ ανανεώνεται

δίχως να νοιάζεται για ψέμμα ή αλήθεια.

Κι εσύ, που ιστορικός δημιουργός θέλεις να είσαι,

πρέπει σχήμα διάρκειας ως άνθρωπος να πάρεις

και μέσα στα όρια να χτίζεις που θέτει η ύπαρξή σου.

Σχήμα να πάρεις όπως το δέντρο και  το πουλί

που ξέρει μέσα στους γύπες και τις χιονοθύελλες να επιβιώνει

και να μετρά μέχρι  πού φτάνει  το πέταγμά του.

Κι η επανάσταση χωρίς σχήμα

νεφέλη γίνεται και μνημόσυνο πεσόντων.

Ανήμπορη η σκέψη να υπερβεί τα όριά της!

Μην την πιέζεις!

Σε αφανίζει ο νους αν ασώματο τον αφήσεις να ταξιδεύει ,

έτσι που -μέχρι το αμετάθετο όριο να προσεγγίσεις -

μπορεί στο χάος να βρεθείς κι’ απ’ τον ίδιο να κεραυνοβληθείς,

μένοντας  ένα  σημείο μ' επιστροφή αβέβαιη στο κενό ή

ένα σπυρί της άμμου ανάμεσα στις άπειρες κλίμακες

του μικρόκοσμου και μεγάκοσμου.

Βέβαια, ίσως  τότε μάθεις  ως άριστη να θεωρείς 
την κλίμακα μεγέθους που σου δόθηκε,

όπου  μπορείς να βλέπεις και να χαίρεσαι 

τη Φύση, τη ζωή, την έκσταση του έρωτα,

την ομορφιά που αποκαλύπτει το πρόσωπό της και σε καλεί
να ομολογήσεις ότι θεά είναι!

Τη γνωρίζεις. Γιατί γεννημένος είσαι, όπως ο χρόνος,
κι από πατέρα άχτιστο κατάγεσαι
και μέσα στ' άχτιστο χτίζεις!

Ευλογημένο το σκαλί της παρουσίας που σου δόθηκε  

-και με το οποία μόνο μπορείς να υπάρχεις-

και ανάγκη η θνητή υλαία σου φύση 
η προς τα άνω θρώσκουσα.

Τίμα την και μετέτρεψέ την σε κάβο γερό 

για να δένεις μες την τρικυμία τη βάρκα που ταξιδεύει τα όνειρά σου.

Μην εξορίζεις την ύπαρξή σου απ’ τη χειροπιαστή ζωή !

Όσο κι αν ψάξεις αλήθεια πληρέστερη άλλη δεν θα βρεις

απ΄τη σχέση σου με τα πρόσωπα που πληρούν με την  παρουσία τους το είναι σου!

Δύσκολη σχέση, δύσκολη, αλλά λύσε την κορδέλα 

απ’ το δώρο που έχεις μπροστά στα μάτια σου!

Λευτέρωσέ την και δώσε της μορφή,

κάνε την Ζωή--

ζωή πολέμου και ειρήνης, θα πεις.

Ναι!

μέχρι να ρθει η ώρα

να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση

και να φανεί η Αγάπη!

12-10-2014

Σπύρος Ποταμίτης- Ποιητική συλλογή «Αιθέρια αγκαλιά»

1

Από παιδί μου άρεσε η ποίηση. Έβλεπα

να περπατήσω στέρεα στους στίχους

κείνες τις δονήσεις της ψυχής, τα φώτα

που ποτέ δεν σε τύφλωναν, τα σοκάκια

πίσω από τους ίσκιους και τις κληματίδες

χαμένα σ΄ έναν κόσμο άλλο, ανίδωτο, σώο.

Ένιωθα βαθιά το μαχαίρι να με καρφώνει

όπως το παιχνίδισμα των ηλιαχτίδων πρωί

ανάμεσα στα φύλλα και τα σύννεφα, εμένα

κι όλους εκείνους που κρατούσαν μια φέτα

γαλάζιο ουρανό που κοκκίνιζε βραδιάζοντας...

Ήπια απ΄ τη ψυχή της το πάθος του έρωτα,

της ζωής, του δίκιου, του αναστεναγμού

που δεν το βάζει κάτω και μέθυσα φωνές

μες στη οδύνη που σε βαστούσαν, ακέραιες,

του πόνου και της χαράς, του αναφιλητού τους...

Γέλασα κι έκλαψα μαζί της, ονειρεύτηκα...

Βούλιαξα μέσα στη σιωπή της ανεβαίνοντας ψηλά

στ΄ αστέρια, μάτωσα κι άγγιξα άλλους θεούς

που κατοικούσαν μες στους ανθρώπους. Πόνεσα!...

σαν νά΄ χε έρθει η ώρα να κλείσω τα βιβλία μου...

                                                                                                                                         29-11-2013

Διαβάστε περισσότερα: http://spyros-potamitis-poiisi.webnode.gr/knt
Δημιουργήστε τη δική σας ιστοσελίδα δωρεάν: http://www.webnode.gr