ΣΧΙΣΜΗ
Πάντα πρώτη Εσύ Αρχή αυθυπόστατη
Τ' άστρα και τη φθαρτή σχεδία
μου ηγεμονεύεις
και τη γραμμή της μοίρας μου
επιτηρείς
εν μέσω των κόκκινων φθινοπωρινών φύλλων.
Πάντα πρώτη Εσύ ελαφίνα ανυπότακτη
Στου βράχου στέκεις ψηλά τ’ αγνάντιο προς τη θάλασσα
Το γλυκοχάραμα που ροδίζει ν’ αναγγείλεις
Και του δειλινού τα δοξαστικά τριαντάφυλλα,
πριν στο μπαράκι της Μύκονος σταθείς κι αρχίσει ο άνεμος να σε απογυμνώνει
Απ’ όσα χρεία ποτέ δεν είχες να φορέσεις.
Το θαύμα αντικρύζω
Και τ’ ομολογώ
Το πρόσωπό σου ως βλέπω.
Αρτεμη κι Αφροδίτη πάνω σου
αντιμάχονται
Και ως μούσα μπαίνεις στη
μικρή ζωή μου
Αναίτια κι αναπάντεχα, γιατί;
Ένας Θεός μόνο το ξέρει!
Πάντα πρώτη Εσύ
Τη σκέψη να προλαβαίνεις και τα
συναισθήματα των θνητών
Και του τραγοπόδαρου Πάνα τις
κολασμένες νύχτες να ευλογείς
Στων Νυμφών τ’ ανεξερεύνητα σπήλαια.
Πρελούδιο ομορφιάς, ιντερλούδιο φωτός,
Φρουρός του ζέφυρου μες τα
στενά
Adagio αγάπης, της πεταλούδας
πέταγμα στο Νείλο
Ψυχή που κόβει ηλιοαχτίδες και
το κουκούλι πλέκει
Του γήινου
διαστημόπλοιου που αθόρυβα χάρισες
στου χρόνου εμάς τους
ταξιδευτές.
Λυγίζει στη λάμψη Σου
ο οφθαλμός
Και τυφλώνεται στο φως Σου
Μα Εσύ αλύγιστη επιμένεις
Στις ρίζες να μένεις κρυμμένη
των δεντρών
Και το δέντρο το βαθύ-ισκιοτο με ζωογόνα δύναμη να υψώνεις
Και στους άγονους κάμπους να πέφτεις σα βροχή
Μέχρι να δώσουν τα σπαρτά και
να καρπωθούν τα στάχια
που ολόιδα με τα ολόχρυσα μαλλιά στους ώμους Σου ανεμίζουν
ντάλα καλοκαίρι όπου μεθύσανε
και τραγουδάνε μαγεμένα όλα μαζί τα τζιτζίκια.
Την ώρα τούτη του μεσημεριού
κάτω απ΄τον ίσκιο της ελιάς
ακέρια σε συναντώ και σε ζυγώνω
Ακέρια και κατακερματισμένη
Μα πάντα έτοιμη
τη ρωγμή του χρόνου μ΄ένα σου άλμα να δαμάσεις
Και με πάθος ιερό να με σκοτώσεις και να μ’
αναστήσεις
Καθώς το Είναι μου αφήνω στη σχισμή του φωτός
Που αναπόδραστα μας ενώνει.
25-6 Οκτ.2017
