Πόλεμος πάντων μεν πατήρ έστι.
Ηράκλειτος
(απ.53)
Του λόγου δ' εόντος ξυνού, ζώουσιν οι πολλοί
ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν.
Ηράκλειτος (απ.2)
'Οτι πολεµάτε για
ν' αδράξετε
µ' ενός άδειου
λόγου ορµή,
το ζητάνε αυτοί µε
τ' άρµατα στα χέρια,
Κ. Παλαμάς (Δωδεκάλογος του Γύφτου, ΣΤ)
α’
Πόλεμο ζούμε, ως τό’πε ο Ηράκλειτος,
Πώς να σε βρω, αδελφέ,
και πώς να μέ’βρεις;
Πόλεμο ζούμε, ως τό’πε ο Ηράκλειτος,
και μες στο εμπόλεμο πορεύονται
όλα
τόπο κοινό μη βρίσκοντας για να ομονοήσουν.
Κοινός ο Λόγος (οδός
άνω κάτω μια και αυτή),
αλλά εμείς ο ένας απέναντι στον άλλο
πολεμάμε,
άλλοι μπροστά στα τείχη
αμυνόμενοι της Τροίας κοντά στον
Πρίαμο και τον Έκτορα,
και άλλοι προς τα τείχη επελαύνοντες
κοντά στους
Ατρείδες και τον Αχιλλέα --
άγρια θηρία σαν από είδη χωριστά που μπήκαν
στην αρένα.
Ροδίζει στο πέλαγο η αυγή
και ο εωθινός ψαλμός
ξεσπάει στ’ αρμυρίκια,
ενώ στον κάμπο που απλώνεται μέχρι
τα τείχη πέρα,
χέρια σπαρμένα και άταφοι νεκροί
κι η άμαξα που απομακρύνεται με
τον ικέτη γέρο
με τ’ άψυχο σώμα του Έκτορα στα στήθη του γερμένο.
