Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων.
Κατά κάποια έννοια το λέμε αυτό,
δεν υπάγεται βέβαια όλη η ανθρωπότητα σε αυτές μόνο τις τέσσερις κατηγορίες.
Εκείνοι που δεν αντέχουν τη μοναξιά.
Εκείνοι που νιώθουν ότι αντέχουν τη μοναξιά άμα χρειαστεί να το υποστούν.
Εκείνοι που αισθάνονται ότι αγαπούν τη μοναξιά.
Και κάποιοι που πιστεύουν πώς,
εντέλει,
μοναξιά δεν υπάρχει,
μια και παντού βρίσκεται ο Θεός.
Ή πρώτη κατηγορία φαίνεται να είναι η πιο αδύνατη.
Οι άνθρωποι που φοβούνται τη μοναξιά κάνουν τις πιο απερίσκεπτες,
τις πιο σπασμωδικές,
και ως εκ τούτου,
τίς πιο επικίνδυνες επιλογές.
Διότι αν δεν μπορείς να μένεις,
στην ανάγκη έστω,
μόνος,
αν φοβάσαι τον κενό από άλλα πρόσωπα χώρο και χρόνο σου,
τότε εξαναγκάζεσαι να υποχωρείς όλο και σε μεγαλύτερους συμβιβασμούς,
να χάνεις το έδαφος κάτω από τον ασταθή βηματισμό σου.
Συμβιβασμούς στις φιλίες,
στον έρωτα,
στο επάγγελμα,
στον γάμο,
με τα παιδιά σου,
με τους γονείς σου (λάθος μου που το αναφέρω τόσο πίσω,
αφού η γονεϊκή σχέση δεν είναι μόνο συνέπεια αλλά κατά κανόνα αιτία της αδυναμίας σου),
με τους γείτονες,
με τους άλλους οδηγούς στον δρόμο,
με κάθε πλάσμα που διασταυρώνεσαι.
Θίγεται τότε και αλλοιώνεται η αληθινή σου οντότητα που δεν αντέχει να συναισθανθεί ποια όντως είναι.
Δεν έχει καιρό,
αφού η μόνη της έγνοια παραμένει – όλο και πιο επιτακτική – μία :
να κυνηγώ κάποιους και να είμαι κοντά τους,
μήπως ξεμείνω φοβισμένος μέσα στην ανυπόφορη μοναξιά.
Όμως,
η βαρύτερη αιτία ανθρώπινης δυστυχίας δεν είναι ο πόνος,
ή ματαίωση,
ή ερήμωση,
ή αρρώστια,
ή φτώχεια και όσα δεινά φέρνει σε όλους η ζωή.
Ή μεγαλύτερη αιτία δυστυχίας μας είναι ο συμβιβασμός,
οι συμβιβασμοί που κάνουμε.
Διότι τα πιο μεγάλα χαρίσματα που δόθηκαν στην ύπαρξη για να ζήσει με πληρότητα είναι δύο :
η αγάπη και η ελευθερία.
Πρώτα η ελευθερία και ύστερα η αγάπη,
αφού μόνο στον βαθμό που είσαι ελεύθερος μπορείς να αγαπάς.
Είναι μεγάλος μετρητής ευτυχίας το ερώτημα :
Πόσο ελεύθερος είμαι;
Πόσο αγαπώ;
Υπάρχουν άραγε πολλοί που αντέχουν να απαντήσουν έντιμα ;
Με μια σχετική ακρίβεια έστω ;
Όλο το λέμε και το ξαναλέμε ότι φόβος μοναξιάς είναι φόβος του εαυτού.
Κατά βάθος τρομάζουμε να συνομιλήσουμε με την ψυχή μας,
όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια και πληθαίνουν οι συμβιβασμοί,
οι απωθήσεις,
οι δειλίες,
οι λαθεμένες και αναίτιες στην ουσία υποχωρήσεις μαζεύεται εντός μας μία υπόγεια αποθήκη που δύσκολα πια καθαρίζεται.
Δύσκολα μπαίνεις εκεί στο μισοσκόταδο,
να ψάξεις,
να ψαύσεις και να βάλεις κάποια τάξη.
Εκεί είναι σκεπασμένοι οι καθρέφτες με τα λευκά σεντόνια του πένθους,
που ρίχνουν πάνω στο ασήμι οι τεθλιμμένοι στο σπίτι ενός νεκρού,
μια και πένθος θυμίζει ένας χαμένος εαυτός.
Όσο κι αν θέλει να αγαπήσει ένας χαρακτήρας που τρομάζει υπερβολικά με τη μοναξιά,
η εξάρτηση και η ανάγκη είναι τόσο μεγάλες που η γνήσια αγάπη περνάει σε δεύτερο πλάνο.
Ή αγάπη όμως είναι μονάχα του πρώτου πλάνου – πίσω από κάτι άλλο,
πληγωμένη εξαφανίζεται.
Η αγάπη,
και η πιο ταπεινή,
είναι το πιο περήφανο από τα αισθήματά μας.
Από την άλλη,
ένας χαρακτήρας αναγκεμένος, ένας χαρακτήρας εξαρτημένος,
πνίγει και ενοχλεί εκείνον με τον οποίο θέλει να σχετίζεται.
Ένας τέτοιος τύπος μπορεί να βολεύει τον άλλο με τις εξυπηρετήσεις ή τις κολακείες που πρόθυμα χαρίζει,
όμως δεν του εμπνέει εκτίμηση.
Είναι μεγάλης αξίας να μπορείς να λες – και να το εννοείς :
«Είμαι μαζί σου εφόσον συμπλέουμε όμορφα,
αλλιώς φεύγω !
Δεν είναι ότι παύω να σε αγαπώ,
να σε βοηθάω,
αλλά μπορώ να σε αγαπώ και από μακριά !
Μπορώ να σε νοιάζομαι και από μακριά,
αλλά δεν θέλω να σε συναναστρέφομαι !
Το κοντά - κοντά μου χαλάει τον χαρακτήρα μου,
το κοντά μάς λερώνει την αθωότητά μας».
Υπάρχουν μάλιστα κάποια πρόσωπα δικά μας που μόνο από απόσταση μπορεί να τους αγαπά και να τους κατανοεί κανείς.
Κοντά τους και για διάφορους λόγους είναι λες και η φύση ταράσσεται,
ξεπερνάει τις ανθρώπινες συνήθεις αντοχές το να παλεύεις με στοιχεία του χαρακτήρα τους.
Δίχως όρια στις ανταλλαγές μας δεν είμαστε αξιαγάπητοι,
είμαστε μπελάς και ρεζιλίκι.
Το πολύ πολύ,
και το έσχατο,
προσφερόμαστε ως ένα αντικείμενο χρήσης.
Κάθε είδους χρήσης και ανάλογα με την περίσταση.
Καταντούμε,
άνθρωπος -πουρές
που έλεγε ο μπαμπάς μου,
παίρνουμε το σχήμα τού όπου μας βάζουνε.
Άσχημος δεν είναι ο δίχως δικό του προσωπικό σχήμα;
Ακόμη και οι γονείς,
που όλο υποχωρούν και κάνουν στα παιδιά τους ό,τι ζητήσουν και ό,τι είναι γνήσιο και αληθινά καλό,
με τα χρόνια καταντούν αντικείμενα των παιδιών τους.
Τα παιδιά μπορεί να τους χρησιμοποιούν – έτσι τα έμαθαν,
όμως παράλληλα τους θυμώνουν,
τα απογοητεύουν,
τα εκνευρίζουν διότι από νωρίς καταλαβαίνουν ότι έχουν γονείς χωρίς χαρακτήρα,
χωρίς προσωπικότητα.
Πού να στηριχθούν κι αυτά ;
τί να τα οδηγήσει όσο μεγαλώνουν ;
Τέτοιοι «τρυφεροί» γονείς τα μπουκώνουν με δωρεές και ευκολίες,
όμως δεν τα εμπνέουν να τους σέβονται,
να τους υπολογίζουν,
να θέλουν να τους μιμηθούν.
Δεν υπάρχει μέτρο,
σταθμά και αλφάδι σε τέτοιες ανακατωμένες οικογένειες,
τα παιδιά θα εξελιχθούν ασύμμετρα,
δυσαρμονικά, δυσλειτουργικά,
και σίγουρα εξαρτημένα από πρόσωπα και πράγματα,
έξω από το ταραγμένο οικογενειακό σπίτι.
Χρειάζονται αγώνες για να χτίζεις αυθεντικές σχέσεις.
Γιατί είναι μεγάλος αγώνας το να ρισκάρεις,
αν χρειαστεί,
απώλειες.
Όμως το ρίσκο είναι προϋπόθεση της ειλικρίνειας,
βασική προϋπόθεση ελευθερίας.
Προϋπόθεση γνήσιας σχέσης τελικά.
Ο Χριστός λέει αιωνίως εκείνο το δυσνόητο για τον μαλθακό τρόπο που θέλουμε να ζούμε :
Για να κερδίσεις την ψυχή σου πρέπει να την χάσεις.
Όποιος δεν αντέχει τον χαμό είναι μονίμως χαμένος.
Μάρω Βαμβουνάκη
