Εδώ, στα πράγματα που άφησες πίσω σου
αναζητώ τη μορφή σου. Ίδια μένουν,
αμίλητα κι αμετάθετα.
Περιδιαβαίνω στα καφέ και στα σοκάκια που περπάτησες,
γυρίζω σπίτι και σέρνω απαλά το χέρι στη ράχη της καρέκλας όπου σ' έβρισκε το πρωί,
χαϊδεύω κι εναγκαλίζομαι τα σεντόνια που σε σκέπασαν,
σφίγγω το πρόσωπο στο προσκεφάλι κι εισπνέω το άρωμά σου
που όσο πάει και σβήνει.
Έφυγες, όμως αλλού δεν πήγες.
Δεν έχει άλλο κόσμο για σένα
όσο υπάρχω.
Δεν το είδανε καλά οι μύστες.
Κάπου εδώ κρύβεσαι/ σιμά μου.
Στο μέσα δωμάτιο
στις πτυχές απ΄ τις κουρτίνες
στις αναδιπλώσεις του χωρόχρονου,
στις έλικες του εγκεφάλου,
στην ακατάλυτη κβαντική διεμπλοκή μας.
Το νοιώθω. Εδώ είσαι. Γι' αυτό κι ευωδιάζουνε τα ρόδα.
Γι' αυτό και το τριζόνι τρυγάει το σταφύλι του δειλινού
γι' αυτό κι αναστενάζουνε τις νύχτες οι χορδές στα τρίχορδα
και στο Χάραμα σιμά ξυπνούν και γαρύφαλλα κόκκινα
πετάνε στο ζεϊμπέκικο
οι σκοτωμένοι.
5-6/11/2022
