Γκρεμισμένη η δέση πούδινε νερό στο πάνω
αυλάκι
και το μεγάλο ρέμα απέραντος ξεριάς στεγνός,
χωρίς νερό μια στάλα,
και μόνο
ο ήχος του ακούγεται τη νύχτα
καθώς διαβαίνει χαμηλά κάτω απ’ τις πέτρες
πού στοίβασε η κατεβασιά.
Να σώσω αυτόν τον ήχο
πριν τους νόμους του αποσύρουν οι δημιουργοί
και τα ίχνη σου χάσω οριστικά,
εδώ μέσα στο άλαλο δάσος
όπου κοιμήθηκαν οι Ευμενίδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου