Εγώ και ο καημός ο αδελφός μου,
μόνοι ψαρεύουμε σκυφτοί στην αμμουδιά
Χρόνια παλέψαμε στη θάλασσα του κόσμου,
αλλά δε πιάσαμε ποτέ μας μια καρδιά
Χρόνια στα κύματα τα δίχτυα μου πετάω
σ’ αυτή τη θάλασσα από πίκρα και μπετό
Τι κι αν παλεύω πάλι άδεια τα τραβάω,
άνθρωπ’ ανθρώπινο δε μπόρεσα να βρω
Εγώ μ’ ένα παράπονο ρωτάω,
σε ποιόν γεννήθηκα πικρό αστερισμό
Που όσο πίσω στη ζωή μου κι αν κοιτάω
όλα τα χρόνια με θυμάμαι ναυαγό
Χρόνια στα κύματα τα δίχτυα μου πετάω
σ’ αυτή τη θάλασσα από πίκρα και μπετό
Τι κι αν παλεύω πάλι άδεια τα τραβάω,
άνθρωπ’ ανθρώπινο δε μπόρεσα να βρω
Χρόνια στα κύματα τα δίχτυα μου πετάω
σ’ αυτή τη θάλασσα από πίκρα και μπετό
Τι κι αν παλεύω πάλι άδεια τα τραβάω,
άνθρωπ’ ανθρώπινο δε μπόρεσα να βρω
"Ίσως, όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλον, έτσι που επιτέλους, να μπορέσουμε να γνωριστούμε." &line; ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Τρίτη 8 Ιουλίου 2025
ΤΟ ΚΕΛΙ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ
Ο κόσμος είναι ένα κελί
κι εμείς φυλακισμένοι
Δίχως αιτία αμαρτωλοί
και καταδικασμένοι
Κι όταν ανοίγει η φυλακή
την ώρα που βραδιάζει
Σ' ένα σοκάκι παρακεί
ο Χάρος μας αρπάζει
Ο κόσμος είναι ένα κελί
γι' αυτό χαρά στα νιάτα
κράτα απ' το χέρι το φιλί
και σαν Θεός περπάτα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)