▪️Η ιστορία ενός τραγουδιού-στίχοι/μουσική Μίκης Θεοδωράκης) Το “Σφαγείο”, γνωστό και ως “Μεσημέρι” αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της Χούντας. Το έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης προς τιμή του φίλου και συναγωνιστή του, Αντρέα Λεντάκη ο οποίος κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας συμμετείχε στο Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ). Συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1967, βασανίστηκε και φυλακίστηκε για τέσσερα χρόνια. Οι δυο τους, που γνωρ...
Αχ βουνά μου χιονισμένα
χώματα στεφανωμένα
αχ βουνά περπατημένα
με τα μάτια, μ ε τη φτέρνα
πάρτε με ψηλά κι εμένα.
Αχ βουνά ξενητεμένα
στης ζωής μου τα καμενα
αχ βουνά μου καπνισμένα
με τ' αγρίμια τα θλιμένα
πάρτε με ψηλά κι εμένα.
Αχ βουνά μου ανθισμένα
χώματα στεφανωμένα
αχ βουνά περπατημένα
με τα μάτια, μ ε τη φτέρνα
πάρτε με ψηλά κι εμένα.
Μην ακούς τους άκαπνους και τους βολεμένους
τους καλούς τους έξυπνους τους προσκυνημένους
φτάνουν πια τα ψέματα και τα παραμύθια
άκου από μένανε την πικρή αλήθεια
Όσοι αξίζαν για κρεμάλα στα ψηλά και στα μεγάλα
κι οι λεβέντες και οι άντρες μ’ αίμα βάψανε τις μάντρες
Οι καιροί είναι δίκοποι όπως τα μαχαίρια
κι οι καημοί ανείπωτοι στα δικά μας χέρια
τη ζωή μας παίζουνε στα χαρτιά στα ζάρια
και μας παζαρεύουνε σ’ άθλια παζάρια
Όσοι αξίζαν για κρεμάλα στα ψηλά και στα μεγάλα
κι οι λεβέντες και οι άντρες μ’ αίμα βάψανε τις μάντρες
Με σπάνιο ήχο έκλεισε πίσω η πρώτη πόρτα
κτύπησε ο χρόνος γι’ αλλαγή με της ανάγκης την στροφή
ανήμπορος στην συντροφιά, αδύναμος σε μοναξιά
κι μνήμη πλέον δεν βοηθά πού το κλειδί να κρύψει.
Ο γιός κι κόρη ευγενικά τώρα τον συντροφεύουν
κάπου ξανά με λόγια απλά κουράγιο δίνουν, θάρρος:
«Θάχεις παρέα συντροφιά, με φίλους θα περνάς καλά
θα σε φροντίζουν και εμείς θα σου τηλεφωνούμε».
Δεύτερη πόρτα αθόρυβα σφραγίζει την σιωπή
νέο κρεβάτι, πάπλωμα, παράξενα σεντόνια
να συνηθίσει δείχνει απλό μα δύσκολο για ποιό σκοπό
πόσο θα είναι και για τί, για ποιον να συνεχίσει.
Εξάρτηση στα πιο απλά και φόβος καθημερινά
σ’ ανάμνηση βυθίζεται και στην παλιά του δόξα
στιγμές που τότε άστραφταν, δειλά τον πλημμυρίζουν
κι αφήνεται όσο μπορεί πολύ να διαρκέσουν.
Μα όσο και να προσπαθεί με διακοπή θα ταραχτεί
ήρθε η ώρα φαγητού σαν χθες την ίδια ώρα
ύστερα η ξεκούραση παρόμοια ανία
και οι κινήσεις του αργές μ’ ακρίβεια, προσεχτικές.
«Χάθηκε η επίσκεψη κι αυτόν τον μαύρο μήνα
πως νάναι τώρα τα παιδιά, άραγε ευτυχισμένα;
Ίσως δεν προλαβαίνουνε ναρθούν για να με δουν
πολλές δουλειές, απ’ το τηλέφωνο κάποτε θα μου πουν…».
Δημήτρης Βίκτωρ
Φεβρουάριος/2022
