Με σπάνιο ήχο έκλεισε πίσω η πρώτη πόρτα
κτύπησε ο χρόνος γι’ αλλαγή με της ανάγκης την στροφή
ανήμπορος στην συντροφιά, αδύναμος σε μοναξιά
κι μνήμη πλέον δεν βοηθά πού το κλειδί να κρύψει.
Ο γιός κι κόρη ευγενικά τώρα τον συντροφεύουν
κάπου ξανά με λόγια απλά κουράγιο δίνουν, θάρρος:
«Θάχεις παρέα συντροφιά, με φίλους θα περνάς καλά
θα σε φροντίζουν και εμείς θα σου τηλεφωνούμε».
Δεύτερη πόρτα αθόρυβα σφραγίζει την σιωπή
νέο κρεβάτι, πάπλωμα, παράξενα σεντόνια
να συνηθίσει δείχνει απλό μα δύσκολο για ποιό σκοπό
πόσο θα είναι και για τί, για ποιον να συνεχίσει.
Εξάρτηση στα πιο απλά και φόβος καθημερινά
σ’ ανάμνηση βυθίζεται και στην παλιά του δόξα
στιγμές που τότε άστραφταν, δειλά τον πλημμυρίζουν
κι αφήνεται όσο μπορεί πολύ να διαρκέσουν.
Μα όσο και να προσπαθεί με διακοπή θα ταραχτεί
ήρθε η ώρα φαγητού σαν χθες την ίδια ώρα
ύστερα η ξεκούραση παρόμοια ανία
και οι κινήσεις του αργές μ’ ακρίβεια, προσεχτικές.
«Χάθηκε η επίσκεψη κι αυτόν τον μαύρο μήνα
πως νάναι τώρα τα παιδιά, άραγε ευτυχισμένα;
Ίσως δεν προλαβαίνουνε ναρθούν για να με δουν
πολλές δουλειές, απ’ το τηλέφωνο κάποτε θα μου πουν…».
Δημήτρης Βίκτωρ
Φεβρουάριος/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου