«Ο θαλασσινός άνεμος και η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να τα ζητήσει κανείς».
Γ. Σεφέρης, Θερινό Ηλιοστάσι
«Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού
δε μας ανήκουν»
Σηάτλ
Το δικό τους κόσμο χτίζουν οι νεκροί˙
πολεοδομούν και χτίζουν τις δικές τους πόλεις,
ανοιχτές, δίχως τείχη
και ταξιδιωτικά έγγραφα.
Μπορείς να τις επισκεφτείς-
και μην πάρεις μαζί σου οδηγό.
Ονόματα δεν έχουνε οι δρόμοι˙
ακολουθούνε
τ’ άστρα καθώς προχωράνε,
τα σπίτια είναι Ένα με τα δέντρα και τα ποτάμια,
Ένα με τα λουλούδια στο χώμα ή στων βράχων τις
σχισμές,
και με τους λόφους που ξεχωρίζουνε,
επτά στον αριθμό, όσες οι πύλες της Θήβας ή
οι λόφοι της Βασιλεύουσας.
Μη φοβάσαι, δε θα χαθείς.
Θα σε χαιρετήσουν, όπως θα περπατάς, με το λίκνισμα
το γλυκό της λεύκας και το ξετρελαμένο πέταγμα των πουλιών˙
θα τους αναγνωρίσεις, όπως θα σκάβεις το χώμα,
από το χρώμα που πήραν τα πετρώματα˙
θα τους γνωρίσεις, καθώς θα πλησιάζεις,
από το ύψος των κυπαρισσιών και την πάχνη
που φωσφορίζει γύρω από το αραχνιασμένο τους κρανίο
ενώ κοιτάει ατάραχο τον Ήλιο.
Πάντα οι νεκροί θα σου μιλούν,
γιατί είναι η γλώσσα σου
γιατί είναι μες το αίμα σου.
Και τότε που τη λύρα σου θα κουρντίζεις,
αυτοί κρυφά τις χορδές θα τραβάνε πιο σιμά προς τον τόνο
της φωνής τους, λες για να τραγουδήσουν.
Ακόμα και τότε που κατάματα τον έρωτα θα κοιτάς
και θα βυθίζεσαι στο πέλαγος των ματιών της,
αυτοί θα σου μιλάνε με τους γλάρους
και το άφρισμα του νερού πάνω στα κουπιά.
Δεν σου ανήκουν.
Ένας κόσμος η μνήμη τους.
Κι ο ίσκιος τους
η δροσιά που δίνουν τα πλατάνια στο λιοπύρι
κι η ιερή πνοή που διαπερνά:
«κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα
κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές
κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος
κάθε ξέφωτο
και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει».
Αγάπα, σεβάσου
τους νεκρούς,
γιατί έτσι πιο βαθιά τη ζωή θ’ αγαπήσεις.
