Στέλλα Τεργιακή.ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΣΟΥ

Αγόρασα ακριβά το λάβαρο της σιωπής…
ποτάμια απ’ αστέρια
διεκδικούσαν το Φως
και μνήμες από αδέσποτα περιστέρια
έχτιζαν στο δρόμο τους
το μεγαλείο της αγάπης !

Ραγισμένα φεγγάρια
από απόμακρες πολιτείες
που τρεμόπαιζαν …
στο υποθηκευμένο μεγαλείο τους,
άντεχαν …
το ρακένδυτο ρούχο της ύλης !

Το μπορετό δεν είναι αρκετό,
το ίσως ... καθηλώνει την ύπαρξή σου…
και μόνο η απέραντη έκφραση
απ’ το Φως του Είναι σου,
είναι ‘κεινη που θα σε φέρει…
στο Σ’ Αγαπώ !

ΣΠΥΡΟς ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ- Μην αργήσεις αγάπη μου

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΠΟΣΟ ΜΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ

ΠΟΣΟ ΜΕ ΝΟΙΩΘΕΙΣ
Ω πόσο με νοιώθεις που σε μια σου ματιά 
ανατέλλει το φως και σημαίνεται ο κόσμος.
Ένα τόσο δα, μια ασυνέχεια απειροελάχιστη,
κι όλα αλλάζουν:
θάνατος-ζωή.
Ένα τόσο δα, και να οι δυό μας! 
Ένα τόσο δα, και να εγώ μοναχός!.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ-Ο πέτρινος άνθρωπος

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ

Πέτρινε άνθρωπε της μοναξιάς δε λυγάς
δρόμος της μοίρας σου ένα λεπτό δρεπάνι
θερίζοντας φεγγάρια ανοίγει νυχτερινά μονοπάτια
να κατεβαίνουν τ’ άστρα στ’ ακροπέλαγο.

Εδώ που σταμάτησε ο ουρανός ν’ ανασαίνει
άκουσα τη σιωπή των σπλάχνων σου όπως το κύμα.
Εδώ που σταμάτησαν οι ηλιόμυλοι
άκουσα τη χαραυγή να χορεύει μέσα σου.
Εδώ πέτρινε άνθρωπε την ώρα που μάνιαζε η θύμηση
σε κοιμήθηκα μες στη δίνη της φωνής σου.

Εδώ που σταμάτησε ο ουρανός
κι ακούστηκε η σιωπή πελώρια κραυγή αβύσσου.

Μαρία Καραμβάλη- Βλάχου.

Οι φωνές των ήχων

Έζησα δίχως γέφυρες και λιθόστρωτα

ακούγοντας τον ήχο απ’ τις φωνές των Λαιστρυγόνων.

Μεγάλωσα σε σπασμένα κοχύλια

εκεί που συντρίμμια απ’ τα στήθη της θάλασσας

άδειαζαν άλλες θάλασσες.

Αγκαλιές μικρών ποταμών μέσα στο χρόνο

που δεν με πήραν μαζί τους.

Περάσματα, αναβάσεις παλιές.

Σε ξόβεργες επάνω οσφρήσθηκα τη μυρωδιά

απ’ τα σώματα των ανέμων

αγκαλιάζοντας με τις παλάμες μου το κορμί της ελιάς

καθώς οι πτυχές των φορεμάτων της

λευκά πανιά ταξίδευαν σε σένα.

Ξεφλουδίζοντας το πικραμύγδαλο της συγνώμης.

http://anagnoseispoiiton.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html.

Δημήτρης Καραμβάλης

Είμαστε ακόμα εδώ.

Σ’ άνυδρη γη

Τ’ αγάλματα φυλάμε

Ξόανα παλιών καιρών,

Φυτώρια ανάμεσα

Σε σταυρωτήρες και σε σταυρωμένους.

Η μυρωδιά των ανέμων

Έρχεται από σκοτωμένους νεκρούς

Μηχανές που λαδώνουν τα γρανάζια τους

Σε κατακόμβες κι εκατόμβες

Αιώνες τώρα…

Είμαστε ακόμα εδώ.

Στις αρχαίες δεξαμενές

Στις μετώπες των ναών

Στις τεφροθήκες των αθώων.

Μέσα μας αντηχούν φωνές σκληρές

Από άργυρο κι ορείχαλκο και μόλυβδο

Σε εκμαγεία θηραμάτων να ιστορήσουν

Τ’ άθλια σώματά τους να λουστούν

Από το αίμα τους που τώρα φτάνει

Ως τις κορφές των οριζόντων

Στ’ άβατα των μοναστηριών

Σε ρημαγμένες εκκλησίες

Και σκλαβωμένα μνήματα.

Είμαστε ακόμα εδώ

Στα λόγια εκείνα που κραυγάζουν στην αδικία

Ν’ αντισταθούμε!

Σπύρος Ποταμίτης

http://anagnoseispoiiton.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html.

http://spyros-potamitis-poiisi.webnode.gr/

ΗΕΛΤΙΟΣ- Ο ΧΤΥΠΟΣ

Εσένα γυρεύω άνθρωπε

εμένα γυρεύω,

που με δέσανε ολάκερο χειροπόδαρα

-ψυχή τε και σώματι -

και δεν έχω χέρια

μήτε κοντύλι

ν’ αποκριθώ στο χτύπο σου που ακούγεται 

στον τοίχο του κελιού μου κάθε βράδυ: 

τακ-τακ, τακ-τακ, τακ-τακ.. 

Εσένα γυρεύω άνθρωπε...

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΝΕΡΟ

Γκρεμισμένη η δέση πούδινε νερό στο πάνω αυλάκι

και το μεγάλο ρέμα απέραντος ξεριάς  στεγνός,

χωρίς νερό μια στάλα,

και μόνο  ο ήχος του ακούγεται τη νύχτα

καθώς διαβαίνει χαμηλά κάτω απ’ τις πέτρες

πού στοίβασε η κατεβασιά.

Να σώσω αυτόν τον ήχο

πριν τους νόμους  του αποσύρουν οι δημιουργοί

και τα ίχνη σου χάσω οριστικά,

εδώ μέσα στο άλαλο δάσος

όπου κοιμήθηκαν  οι  Ευμενίδες

και μόνο τα δόντια ακούω να τρίζουν των θηρίων. 

Νίκος Ζαχαριάδης: ο αληθινός Παλαμάς (1) . AlfaVita

http://stavrochoros.pblogs.gr/2008/09/nikos-zahariadhs-o-alhthinos-palamas-1-.html.

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Στο  λουλούδι που ανθίζει στου τσιμέντου τη σχισμή,

στο πεζοδρόμιο με τα ξεπλυμένα όνειρα,

θα βρίσκεις κάθε αυγή

να συναντιούνται ο φυλακισμένος

και η ψυχή του αυτόχειρα

που δολοφονήθηκε χτες βράδυ

στην αποικία.
Mάρτυρες δεν υπάρχουν.
Δράστες και ηθικοί αυτουργοί αναζητούνται.

Ηέλτιος- Ηλιοτρόπιο

Μολυσμένος ο αέρας,

τα λόγια κλαδιά του μεγάλου δέντρου

που κεντρώθηκαν και μεταλλάχτηκαν,

και τα ηλιοτρόπια  ανάποδα στον Ήλιο

με τ’ άνθη τους στραμμένα στο ηλεκτρικό φως.

Τ.S. ELIOT.. Πλύνε Τα….

Τ.S. ELIOT.. Πλύνε Τα….

Είχε το σύνορο της κάθε φρίκη,
είχε ένα κάποιο τέλος κάθε λύπη: 
δε μένει καιρός στη ζωή να θλίβεσαι πολύ.
….Μας βρώμισε μια λέρα 
που δε μπορούμε να καθαρίσουμε, 
μέσα στο υπερφυσικό σκουλήκιασμα, 
δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι το σπίτι,
δεν είναι η πολιτεία μολεμένη,
ο κόσμος ολάκερος είναι βρωμερός.
Λ α γ ά ρ ι σ ε τον αέρα!
Κ α θ ά ρ ι σ ε τον ουρανό!
Π λ ύ ν ε τον Άνεμο!
Πλύνε την Πέτρα, Πλύνε το Κόκαλο,
Πλύνε το Μυαλό, Πλύνε την Ψυχή,
Πλύνε τα…. Π λ ύ ν ε τα! 

Τ.S. ELIOT
"ΔΥΟ ΧΟΡΙΚΑ"
Ελληνική απόδοση ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΝΟΗΣΗ

Νόηση της προσαρμογής
ενσωματωμένη σε κυκλώματα και μικροτσίπς,
homo economicus που βρώμισε τον άνεμο--
βελανιδιά που κλάδεψαν οι αιώνες
και στο κεντρωμένο κλωνάρι της απάνω
σε κρέμασαν και σ’ έγδαραν
σαν το σφαχτάρι.

Μάνος Χατζιδάκις Stavros' Madness America America

Μάνος Χατζιδάκις Stavros' Madness America America

μ. χατζιδάκις οι χρησμοί της Σίβυλλας,

ΣΙΒΥΛΛΑ

Ο ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ - HECTOR KAKNAVATOS κοινοποίησε σύνδεσμο.

16 Μαρτίου

http://www.lifo.gr/guide/cultureblogs/bookblog/39990

Το ποίημα της Κυριακής / Εκτωρ Κακναβάτος

ww.lifo.gr

https://www.facebook.com/pages/%CE%95%CE%9A%CE%A4%CE%A9%CE%A1-%CE%9A%CE%91%CE%9A%CE%9D%CE%91%CE%92%CE%91%CE%A4%CE%9F%CE%A3-HECTOR-KAKNAVATOS/160888273948929

Μίκης Θεοδωράκης-Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ. Στίχοι

Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ.(κντ)..

κύκλος ποιημάτων Μίκη Θεοδωράκη

1.

Γειά σου Ἀκρόπολη
Τουρκολίμανο, ὁδὸς Βουκουρεστίου
ὁ Πολικὸς σημαδεύει μὲ φῶς
τὸ σταθερὸ σημείο τοῦ κόσμου.

Ἀθήνα ἡ πρώτη
στὸ βυθὸ τῶν αἰώνων
μὲ τὸ γυαλί
σε βλέπουν οἱ ψαροντουφεκάδες.

Γαλέρες, γιωταχὶ, πορνεία κρυφά
ἡ Γενικὴ κέντρο τοῦ κόσμου.

Ο Πολικὸς γυρίζει σταθερά
τὸ φουγάρο τοῦ μαγειρίου
σημαδεύει μὲ καπνό
τὸ σταθερὸ σημείο τοῦ Στερεώματος

Ἡ Πούλια, ἡ Ἀφροδίτη
ἡ Ντίνα, ἡ Σούλα, ἡ Εύη, ἡ Ρηνιώ

πέντε ἑκατομμύρια ἔτη φωτός
σταθερὴ γραμμὴ διασχίζει
πέντε δισεκατομμύρια γαλαξίες
σὲ πέντε μέτρα
σὲ πέντε μέτρα
σὲ πέντε μόνο μέτρα
απὸ τὸ κελί μου.

2.

Ὁ χρόνος διαλύεται
μέσα στὴ στιγμή
τὸ ελάχιστο γίνεται
ὁ μέγιστος τύραννος

βασανίζει ἀνθησμένες πληγές
γεμάτες χαμόγελα καὶ ὑποσχέσεις

γιὰ κάτι ἄλλο, αὐτό τὸ άλλο
εἶναι ποὺ ζοῦμε κάθε στιγμή
νομίζοντας ὄτι ζοῦμε τὸ ἄλλο

ὅμως τὸ ἄλλο δὲν ὑπάρχει

εἴμαστε ἐμεῖς ἡ Μοίρα μας
ποὺ μᾶς λοξοκοιτάζει,

Σφίγγα ποὺ ξέχασε τὸ αἴνιγμα
δὲν ἔχουμε τίποτα νὰ λύσουμε
δὲν ὑπάρχει αἴνιγμα
δὲν ὑπάρχει διαφυγή
ἀπό τὸν πύρινο κύκλο
τοῦ Ἥλιου καὶ τοῦ Θανάτου.

3.

Ἥλιε θὰ σε κοιτάξω στὰ μάτια
ἕως ὅτου ξεραθεῖ ἡ ὅρασή μου
νὰ γεμίσει κρατῆρες μὲ σκόνη
νὰ γίνει Σελήνη δίχως διάστημα, κίνηση, ῥυθμό
χαμένος διάττων ἐσβεσμένος ἀπό αἰώνες
καταδικασμένος ν' ἀκούει κραυγὲς ἀνθρώπων
νὰ ἀνασαίνει πτωμαΐνη λουλουδιῶν.
ὁ Ἄνθρωπος πέθανε! Ζήτω ὁ Ἄνθρωπος!

4.

Ἐπάνω στὸ ξερὸ χῶμα τῆς καρδιᾶς μου
ξεφύτρωσε ἕνας κάκτος

πέρασαν πάνω ἀπό εἴκοσι αἰώνες
ποὺ ὀνειρεύομαι γιασεμί
τὰ μαλλιά μου μύρισαν γιασεμί
ἡ φωνή μου εἶχε πάρει κάτι 
ἀπό τὸ λεπτὸ ἄρωμά του
τὰ ροῦχα μου μύρισαν γιασεμί
ἡ ζωή μου εἶχε πάρει κάτι
ἀπό τὸ λεπτὸ ἄρωμά του

ὅμως ὁ κάκτος δὲν εἶναι κακός
μονάχα δὲν τὸ ξέρει καὶ φοβᾶται

κοιτάζω τὸν κάκτο μελαγχολικά
πότε πέρασαν κιόλας τόσοι αἰώνες

θὰ ζήσω ἄλλους τόσους
ἀκούγοντας τὶς ρίζες νὰ προχωροῦν
μέσα στὸ ξερὸ χῶμα τῆς καρδιᾶς μου.

5.

Ἀνάμεσα σ' ἐμένα καὶ στὸν Ἥλιο
δὲν ὑπάρχει
πάρα μόνο ἡ διαφορά
τοῦ χρόνου

ἀνατέλλω καὶ δύω
ὑπάρχω καὶ δὲν ὑπάρχω

με βλέπουν 
χωρὶς νὰ δῶ τὸν ἑαυτό μου.

6.

Ὅταν σταματήσει ὁ χρόνος
τὸ κελί μου γεμίζει μήνες

μήνες, μέρες, ὥρες, στιγμές

δέκατα δευτερολέπτων
δέκατα δευτερολέπτων
δέκατα δευτερολέπτων
ἕνα βῆμα πρὶν ἀπὸ τὸ χάος
ὑπάρχει χάος

ἕνα βῆμα μετὰ τὸ χάος
ὑπάρχει χάος

ἐγώ ὑπάρχω λίγο πρίν, λίγο μετά
ὑπάρχω μέσα στὸ χάος
δὲν ὑπάρχω

7.

Τὰ κελιὰ ἀνασαίνουν
τὰ κελιὰ ποὺ βρίσκονται ψηλά
τὰ κελιὰ ποὺ βρίσκονται χαμηλά
ἡ βροχή μας ἑνώνει
ὁ ἥλιος ντράπηκε νὰ φανεῖ, Νίκο
Γιῶργο, κρατιέμαι ἀπό ἕνα λουλούδι. 

17.

Ποτὲ ποτὲ ποτέ
δὲν θὰ μπορέσω νὰ ξεδιπλώσω ὅλες τὶς σημαίες
πράσινες κόκκινες κίτρινες μπλὲ μὼβ θαλασσιές

ποτὲ ποτὲ ποτέ
δὲν θὰ μπορέσω νὰ μυρίσω ὅλα τὰ ἀρώματα
πράσινες κόκκινες κίτρινες μπλὲ μὼβ θαλασσιές

ποτὲ ποτὲ ποτέ
δὲν θὰ μπορέσω ν' ἀγγίξω ὅλες τὶς καρδιές
ὅλες τὶς θάλασσες νὰ ταξιδέψω

ποτὲ ποτὲ ποτέ
δὲν θὰ γνωρίσω τὴ μία σημαία
τὴ μοναδική
ἐσένα Τάνια

20.

Μέσα στοὺς παραδείσιους κήπους τοῦ κρανίου μου
κίτρινος Ἥλιος ταξιδεύει στὰ φτερὰ τοῦ χρόνου

ἀκολουθοῦν πουλιὰ μὲ ξύλινα φτερά
προπορεύονται ἄγγελοι μὲ τζέτ

μεγαλόπρεπη πορεία πάνω ἀπὸ μπανανιές
εὐκάλυπτους καὶ πεῦκα ποὺ καλύπτουν
τὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ ἐγκεφάλου μου

στὴ δεξιὰ νύμφες καὶ οὐράνιες πόρνες
σκεπασμένες γιασεμιά, κόκκινες σαύρες
ἀκοῦν τοὺς καταρράχτες ποὺ χάνονται
στὶς καταβόθρες τοῦ νωτιαίου μυελοῦ μου
ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ Γῆ καὶ τελειώνει τὸ Σύμπαν

Αἰφνιδίως ἡ μεγαλόπρεπη πομπὴ ἀκινητοποιεῖται
ὥρα ἕξι τὸ ἀπόγευμα
ὥρα ἕξι ἀκριβῶς 
σταματᾶ ἡ πομπή, ὁ χρόνος, ὁ Ἥλιος

μονάχα τὰ πουλιὰ ταξιδεύουν
χτυποῦν τὰ ξύλινα φτερά
καὶ τὰ τζέτ
θρηνοῦν κι αὐτὰ ἀγγελικά

23.

Ἐπουράνιοι ποταμοί 
ὑπόγειοι χείμαρροι
κατεβαίνουν παφλάζοντας
ὁδός ὀνείρων Ὁμόνοια

Σίλβα
[σίγμα γιῶτα λάμδα
βῆτα ἄλφα
Φιλοθέη Χαϊδάρι]

τὰ νερά τους ξανθά,
δύο στρώματα ξανθά
δύο στρώματα πράσινα
στὴ μέση ἐγώ, κόκκινη ἀκρίδα

φτερὰ φυσαρμόνικες
ἦχοι ἀπό νερό,
σαύρες φεγγάρια,
βουτοῦν βυθίζονται πνίγονται
κάγκελα 
κάγκελα 
κάγκελα.
Σίλβα.

24.

Ὅταν ἐσύ φωνάζεις
ἐγώ κοιμᾶμαι
ὅταν ἐσύ πονᾶς
ἐγώ χασμουριέμαι
ὅταν ἐσύ σφαδάζεις
ἐγώ ξύνομαι
Σεπτέμβριος
ἡμέρα δεκάτη ἕκτη
τῆς Δημιουργίας
Διονύση!

25.

Στὸ τέταρτο πάτωμα
ἡ μαμά σου κοιμᾶται 
Ἔλενα
μουσική θεῖα τὰ ὄνειρά της
τὰ ὄνειρά της Πεπίνο ντι Κάπρι
πέρα ἀπό τὴ θάλασσα 
μὴν τὴν ξυπνήσεις.

26.

Ἡ ὀδοντοστοιχία τοῦ Ἥλιου 
με απειλεῖ
τὸ κάγκελο τοῦ χρόνου 
με προστατεύει

ὁ Γιάννης ὁ Ἰάσων
ὁ Βύρων ὁ Τάκης ὁ Ἀλέκος

στὰ κατάρτια ψηλὰ ὑψώστε
τὰ λεμόνια τὰ πορτοκάλια ὑψώστε
τὰ πέδιλα στὴν ἄμμο, 

φωνὲς κρέμα νιβέα
ἱππόκαμπος πασιέντσες νεσκαφέ

σημαίες ἀκριβές ἀπὸ φτηνὸ ὕφασμα κρατοῦν.

27.

Ἕκτη Σεπτεμβρίου
ὥρα ἕντεκα πρωινή

τώρα λούζονται τὰ πουλιά
στὰ ποτάμια
στὰ ἔλατα τρίβονται
οἱ Βοριάδες.

Σε χτύπησε ὁ Τούρκος
στο Μπιζάνι.

Τώρα κάθεσαι καὶ με κοιτᾶς
πίνεις καφέ
στάζεις φαρμάκι
ἀγάπη ἀγάπη
ὁ Ἥλιος ψήνει
ὥρα ἕντεκα πρωινή.

28.

Σουλεϊμάν ὁ Μεγαλοπρεπής
Κωνσταντίνος ὁ Παλαιολόγος

πάψε πιὰ νὰ φωνάζεις
λαθέμπορος λωποδύτης νταβατζῆς

φωνιτικὲς χορδές.
Ὁ Αντρέας ὁ Ἡλίας ἡ Ἀνθή
λαρύγγι ζώου λαρύγγι ἀνθρώπου

Ἄγια Σοφιὰ στίφη βαρβαρικά
τὸ ὑγρὸν πῦρ
ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ σκουλίκι.

Σὲ κάθε βῆμα μου σκοντάφτω
ζερβὰ θηριὰ τοῦ Βόρνεο
δεξιὰ φλόγες στὸ Ναγκασάκι
μπροστὰ φουγάρα στὸ Μπούχενβαλντ
καὶ πίσω τὸ κελὶ τοῦ Μακρυγιάννη

πάνω κάτω ἀνατολικὰ δυτικά
μαχαίρια, μαστίγια ἀκόντια, ὀρδές
ὀρδὲς ἁγίων
ὀρδὲς δαιμόνων
ὀρδὲς ἁγίων
ὀρδὲς στρατηγῶν
εἶμαι ῥαδίκι σπαρμένο στὸν κρατῆρα
ἀντίο Ἤλιε
ἀντίο φῶς
καληνύχτα.

Contributed by Gian Piero Testa - 2011/5/15 - 00:14

ΣΤΙΧΟΙ .(κντ)..