Νίκη Ταγκάλου http://www.public.gr/.../to-kormi-tis-lypis/prod7160279pp/
Βρες εδώ το βιβλίο Το κορμί της λύπης - Συγγραφέας: Ταγκάλου Νίκη. ISBN: 9789609599252PUBLIC.GR
Τετάρτη 29 Απριλίου 2015
Τρίτη 28 Απριλίου 2015
Νικηφόρος Βρεττάκος- Διεθνὴς Παιδούπολη Πεσταλότσι
Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες
φερμένες ἐδῶ ἀπ᾿ τὰ τέσσερα σημεῖα τῆς γῆς
γιὰ ἕνα διάλογο ἀγάπης. Κοινὸ τὸ χορτάρι κι ὁ ἥλιος
καὶ τὰ χέρια ποὺ παίζουνε. Βλέπετε αὐτὰ τὰ παιδιὰ
ποὺ τὰ μάτια τους εἶναι γιομάτα οὐρανὸ
καὶ ἀθῳότητα; Εἶναι οἱ ἴδιοι αὐτοὶ
ποὺ σκοτώθηκαν στοὺς πολέμους.
ποὺ ἐξωσμένοι ἀπ᾿ τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὴν ἀδιαίρετη
σκηνὴ ἐπαιτήσανε τὸ δικαίωμα
νὰ χαροῦνε τὴ γῆ ποὺ τοὺς γέννησε:
Νὰ κάθονται πάνω τῆς ἣ νὰ πορεύονται,
νὰ μαζεύουν λουλούδια, νὰ ψαρεύουν στὶς λίμνες,
νὰ σκάφτουν, νὰ χτίζουν, νὰ θαυμάζουν τὸν κόσμο
μὲς ἀπ᾿ τῶν ἄσπρων τους σπιτιῶν τὰ παράθυρα
δίχως φόβο· ἀσφαλεῖς καὶ ἰσότιμοι
ἀπέναντι στὴ βροχή. Οἱ ἴδιοι ποὺ πάλαιψαν
γενναῖα τὸ ἀδυσώπητο σκοτάδι
καὶ πέσανε. ποὺ ἔκαμαν
ὄμορφα ὄνειρα. Δὲν ἤτανε διαφορετικὰ
τὸ γέλιο, τὰ χέρια, οἱ κινήσεις τους,
κι ὅμως σκοτώθηκαν. Τὰ μάτια τους ἴδια
τὸ φῶς ποὺ ζητούσανε.
Κάθε πρωὶ
ποῦ βγαίνει ὁ ἥλιος στὴν πόλη τοῦ Τρόγγεν,
στὸ χωριὸ Πεσταλότσι, τὰ πράγματα εἶναι
τὸ ἴδιο ἁπλά, ὅπως ἄλλωστε ἦταν πάντοτε
σὲ τοῦτο τὸν κόσμο. Μονάχα πὼς τὰ πρόσωπα
ἐδῶ τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες.
Κάθε πρωί, μὲ τὸ ἴδιο τραγοῦδι
καὶ κάτω ἀπ᾿ τὴν ἴδια ὑπόσχεση
ἀγάπης
ὅλα μαζὶ
εἶναι ἡ Ὑδρόγειος ποὺ προσεύχεται.
Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991)
Για μια αμαρτία | Της Νίκης Ταγκάλου
Για μια αμαρτία γεννήθηκα.
Ακόμα την διαπράττω,
δεν τελείωσα.
Μην ξοδεύετε δάκρυα για μένα,
όλη η ζωή μου μια ανηφόρα που δεν απέφυγα ποτέ.
Με ένα βάρος στην πλάτη πάντα ανέβαινα
και την κορφή ποτέ δεν συναντούσα.
Κι αν όλοι οι άνθρωποι για μια άγια στιγμή ζουν,
εγώ ποτέ δεν έμαθα τι ψάχνω,
ποτέ δεν οραματίστηκα την ανάστασή μου.
Με αποδείξεις συνεχίζω να ζω.
Σας πληρώνω κάθε λεπτό και μου δίνετε παράταση.
Φτηνό το έδαφος που πατώ,
δεν εξηγείται αλλιώς.
Κλείνω στην χούφτα μου λίγο χώμα,
το μυρίζω και νιώθω το άρωμα της φύσης.
Εγώ σε ποια φύση ανήκω ;
Στην άλλη μου χούφτα έχω πάντα σφιχτά
κρατημένη την περηφάνια μου
και στις δύσκολες ώρες την ακουμπώ
πάνω στο ύψος της καρδιάς μου.
Είστε αόρατοι , μην υποκρίνεστε λύπη
και επιτέλους μην εμπορεύεστε ανθρώπους.
Εγώ γεννήθηκα για μια αμαρτία.
Εσείς.. για πολλές .
ΗΕΛΤΙΟΣ (27-4-2015)
Κομμάτια η Ζωή
σαν τ’ αποσπάσματα του Ηράκλειτου
ή την
ακρωτηριασμένη Αφροδίτη--
υλαία και αόρατη μαζί,
όπως ο Έρωτας
στις μικρές Κυκλάδες
ή την Πάτμο του Ιωάννη.
Δευτέρα 27 Απριλίου 2015
ΗΕΛΤΙΟΣ β(27-4-2015)
Στριγγλίζει στο συρματόσχοινο το καρούλι πάνω απ’ το ποτάμι,
καθώς προσπαθείς στην αντιπέρα όχθη να διαβείς
τον λησμονημένο σου εαυτό να συναντήσεις που γέρασε
και άσπρισε στην εξορία, πιστεύοντας πως
και άσπρισε στην εξορία, πιστεύοντας πως
πάνω στην αλήθεια και το δίκιο μπορούσε να περπατήσει η ζωή.
Αλλά όσο εγγύτερα προς την αλήθεια και το δίκιο προχωράς
τόσο πληθαίνουν γύρω σου κι οι εχθροί σου!
Σάββατο 25 Απριλίου 2015
Γιάννης Τσατσόπουλος- Να βάλω τα μεταξωτά -(1992)
Μέρες βαριές χοντρές ψιχάλες
πάνω σε χάπια και μπουκάλες
δε θα γυρέψω νοσηλεία
στα σινεμά και στα βιβλία
Πάω ν’ αδειάσω το τασάκι
κι αυτό το σκούρο σου σακάκι
θα το πετάξω απ’ το μπαλκόνι
να βρει κανέναν που κρυώνει κι εγώ...
Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια
πλάι
να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά
Έχει ψυχρούλα και μ’ αρέσει
κι αν δε μου πάει θα σπάσω μέση
η αγάπη πάει με μπαστούνι
κι εγώ με γκάζια στο τακούνι
Το άσθμα μου κι ο βρυχηθμός μου
στα ραδιόφωνα του κόσμου
με τρύπια βάρκα και ναυτία
βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία κι εγώ...
Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια
πλάι
να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά.
ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ (25-4-2015)
Κι ήξερες απ΄ αύριο κιόλας
ότι στου παρελθόντος τους χορούς θα ενδώσεις.
Φύλλα κλειστά, στ΄ αδιάβατα μόνο των κρίνων,
κλεψύδρες αφανισμού χρόνων κι ανθρώπων
μετώπες κατάστηθα τ΄ ουρανού που σκούριασαν
τυφλά κλειδιά κι αγιόκλημα πεσμένου φράχτη
δεμένα στα παραπέτια της θύμησης, με κόμπους
που στάζουν λησμονιά...
ότι στου παρελθόντος τους χορούς θα ενδώσεις.
Φύλλα κλειστά, στ΄ αδιάβατα μόνο των κρίνων,
κλεψύδρες αφανισμού χρόνων κι ανθρώπων
μετώπες κατάστηθα τ΄ ουρανού που σκούριασαν
τυφλά κλειδιά κι αγιόκλημα πεσμένου φράχτη
δεμένα στα παραπέτια της θύμησης, με κόμπους
που στάζουν λησμονιά...
Ψιθυριστά τα χάδια, τα φιλιά, μες στο αχό των κύκνων
της μετανάστευσης σ΄ άλλη εποχή, μιλάς, σωπαίνεις
κι έρχεται η αυγή μανταλωμένη στο ξέπορτο από χθες
μες στης σιγής τη μαχαιριά να δώσει αίμα τα χρώματα
που σαν μασάς τα λόγια σου γίνονται μαύρο ή καταχνιά
ή αυτή η θηλιά που σε κρεμάει απ΄ την αλήθεια ανάποδα...
Τώρα θα δεις μες στ΄ ασφοδίλια νεκρές γοργόνες Μέγα
αναμαλλιασμένες Δήμητρες που σκάβουν τους ανέμους
κυρτές λεπίδες του αμύθητου σαν τα σπαθιά να μάχονται
να κρατηθεί το πέρασμα προς την αθανασία ανοιχτό
μάτια κλειστά που καίγονται ίδια με μάγισσες Μεσαίωνα
τα φορεμένα ρούχα απ΄ των νεκρών τις δωρεές, γύμνια
μ΄ ωραία στήθη και γλουτούς πάνω στο χώμα ακάθιστους
που αιωρούνται στα σπλάχνα σου νέμεσης αφροκύματα
που μούλιασαν τις σιωπές σου κράζοντας Ευμενίδες...
Αλίμονο άνθρωπε που μόνος πελεκάς στην πέτρα πληγές
κι ύστερα πάλι μόνος δίνεσαι στον πόνο να τις νιώσεις...
Αλίμονο κι εσείς γυναικοσταυλίτες ερωτιδείς στου άντρα
το καλοκαιρινό πουκάμισο που ξεφθινοπωριάζετε χειμώνες...
Αλίμονο νιάτα μου που από νωρίς, αύριο κιόλας, θαμμένα
στο χτυποκάρδι της οχιάς μάταια θα σπαταλάτε τις αγκαλιές μου...
.........................................................................................
(απόσπασμα)
της μετανάστευσης σ΄ άλλη εποχή, μιλάς, σωπαίνεις
κι έρχεται η αυγή μανταλωμένη στο ξέπορτο από χθες
μες στης σιγής τη μαχαιριά να δώσει αίμα τα χρώματα
που σαν μασάς τα λόγια σου γίνονται μαύρο ή καταχνιά
ή αυτή η θηλιά που σε κρεμάει απ΄ την αλήθεια ανάποδα...
Τώρα θα δεις μες στ΄ ασφοδίλια νεκρές γοργόνες Μέγα
αναμαλλιασμένες Δήμητρες που σκάβουν τους ανέμους
κυρτές λεπίδες του αμύθητου σαν τα σπαθιά να μάχονται
να κρατηθεί το πέρασμα προς την αθανασία ανοιχτό
μάτια κλειστά που καίγονται ίδια με μάγισσες Μεσαίωνα
τα φορεμένα ρούχα απ΄ των νεκρών τις δωρεές, γύμνια
μ΄ ωραία στήθη και γλουτούς πάνω στο χώμα ακάθιστους
που αιωρούνται στα σπλάχνα σου νέμεσης αφροκύματα
που μούλιασαν τις σιωπές σου κράζοντας Ευμενίδες...
Αλίμονο άνθρωπε που μόνος πελεκάς στην πέτρα πληγές
κι ύστερα πάλι μόνος δίνεσαι στον πόνο να τις νιώσεις...
Αλίμονο κι εσείς γυναικοσταυλίτες ερωτιδείς στου άντρα
το καλοκαιρινό πουκάμισο που ξεφθινοπωριάζετε χειμώνες...
Αλίμονο νιάτα μου που από νωρίς, αύριο κιόλας, θαμμένα
στο χτυποκάρδι της οχιάς μάταια θα σπαταλάτε τις αγκαλιές μου...
.........................................................................................
(απόσπασμα)
25-4-2015
Παρασκευή 24 Απριλίου 2015
ΗΕΛΤΙΟΣ- Σ’ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΕΣ
Μες τα σοκάκια βρέθηκα να τριγυρνώ ένα βράδυ
Οι φίλοι μου χαθήκανε κι’ απόμεινα ρημάδι
Μονάχος να παραμιλώ και να σ’
αναζητάω
Σ΄ άγνωστα στέκια να σε βρω και να σου τραγουδάω
Παράλληλα βαδίζουμε και χώρια
περπατάμε
Σ’ απέναντι όχθες χτίζουμε και
έρημοι γυρνάμε.
Και κάθισα και σκέφτηκα το τότε και το τώρα,
Τότε π’ αγάπη μού’δινες και τώρα μαύρη ώρα,
Πώς τ΄ άλλαξε έτσι ο καιρός και έπεσε
η
κατάρα
Όλα να τα ζυγίζουμε για του χρυσού την τάρα!
Τετάρτη 22 Απριλίου 2015
Καλομοίρας Πιέτρη- Αυγούστη
Ποίηση: «Επτά ποιήματα»
http://fractalart.gr/kalomoira-pietri-avgousti/
της Καλομοίρας Πιέτρη- Αυγούστη //
Τρίτη 21 Απριλίου 2015
Μάνος Ελευθερίου- Fractal Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη
Ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου,πενήντα χρόνια Τραγούδι. Και συνεχίζει να γράφει, επιμένοντας «Το μέλλον θα ‘ρθει»...Για αυτά τα χρόνια και για τα τραγούδια, τα χαμένα και τα κερδισμένα μας μίλησε ο ίδιος ο ποιητής.
ΗΕΛΤΙΟΣ -ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΩΜΑ.
Μυστήριο σώμα
με ποιού φωνή μιλάς,
κι άλλοτε στον πυλό με ρίχνεις
κι άλλοτε ψηλά
με πας.
Ω Έρωτα!
Μυστήριο σώμα:
ελάφι να σε κυνηγώ,
κι’ άλλοτε εκκλησιά να μπαίνω
και να προσκυνώ.
Ω Έρωτα!
Μυστήριο σώμα
γιατί με ξεγελάς,
μέσα απ’ τα χέρια μου ξεφεύγεις
και μονάχο με κρατάς.
Ω Έρωτα!
Ω Έρωτα!
Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ : «Επί ασπαλάθων…»
Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη…
Γαλήνη.
—Τί μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ’ αυλάκια·
τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.
31 του Μάρτη 1971
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη…
Γαλήνη.
—Τί μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ’ αυλάκια·
τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.
31 του Μάρτη 1971
Δευτέρα 20 Απριλίου 2015
ΗΕΛΤΙΟΣ-ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ
Δρόμο βαδίζω σκοτεινό
νυχτιά χωρίς φεγγάρι
και δε γνωρίζω που με πάει
του έρωτα το σημάδι.
Με τυραννάς κι εγώ πονώ
με τα καμώματά σου
κι αμφιβολίες μου γεννούν
τ’ άγνωστα βήματά σου.
Ως το πρωί σε καρτερώ
στα κρύα σκαλοπάτια,
για μια στιγμή μόνο να δω
τα λάγνα σου τα μάτια.
Ποιος ξέρει αν θάρθεις και διαβείς
κι αν θα με προπεράσεις,
σκιά να γίνω
δε θα δεις
μα δρόμος να περάσεις.
ΗΕΛΤΙΟΣ- ΕΣΩΤΡΟΠΙA
Λες κι ήταν όλα έτοιμα από καιρό,
στο γονιδίωμα του γαλαξία κεντημένα
και στα κυκλάμινα π’ ανθούν στις άκρες των γκρεμών,
όπως ο έρωτας στα στήθια των κοριτσιών.
Ήσυχα κυλούσε η μέρα
Οι αισθήσεις πάλλονταν λεύτερα στο ρυθμό του κόσμου,
τα περάσματα όλα μύριζαν άνοιξη,
κι όλο το μέσα μέρος καταρράκτες φωτός
όπου λούζονταν διάφανα αισθήματα
και ζουζούνιζε μια μέλισσα στην καρδιά σου.
Κι όλα άλλαξαν μεμιάς
σαν πήγα ένα τριαντάφυλλο να σου κόψω
και μ’ άρπαξε το αγκάθι εκδικάζοντάς μου ως πληρωμή
μια σταγόνα αίμα στο ακροδάχτυλό μου.
Με θεία δικαιοσύνη έμοιαζε που έχασα το δρόμο,
τί που από τη φυσική δυάδα προς την τριάδα
ανέβαινε που την είπαν Λόγο ή Αγάπη.
Έπειτα ήρθαν οι καβαλάρηδες βιαστικοί και αποφασισμένοι,
έτσι που πριν καλά-καλά το καταλάβω
μπροστά στα τείχη βρέθηκα της Τροίας
-μαζί με τους Αχαιούς-
ασπίδα να κρατώ και Δούρειους Ίππους να μηχανεύομαι
εγώ, ο άσκοπος,
που τον έρωτα πόθησα να ζω
στ' αέναο θαύμα υποταγμένος.
Κυριακή 19 Απριλίου 2015
ΗΕΛΤΙΟΣ- ΕΣΥ
Έλαμπε το κρασί στο γυάλινο κανάτι
και η κηλίδα του ήλιου χρύσιζε μέσ’ τα ποτήρια
αφήνοντας κόκκινες- ξανθές ανταύγειες
πάνω στο μακρύ
χαρούμενο τραπέζι.
Φως από άστρο ανέσπερο αύγιζε στο πρόσωπό σου.
Το χαμογέλιο σου έκλαμψη χιονιού στο πρώτο
αντίκρισμα του ήλιου,
και τα μεγάλα μάτια σου Παναγία των Βλαχερνών
στο «τη Υπερμάχω» της.
Έστρεφε η δύση το ουράνιο πόμολο για ναρθει το βράδυ,
κι εγώ τα μάτια της ψυχής σου εμπιστεύτηκα
για ν’ ανιχνεύσω το σκοτάδι.
ΗΕΛΤΙΟΣ -ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
Χρόνια εννιά στην Τροία πολεμούσα
την άλωσα, τη γεύτηκα,
μ’ αλώθηκα στην Τροία του κορμιού σου
σαν σ' είδα κι ερωτεύτηκα.
Των Αχαιών τα σχέδια όλα τηρούσα
το Δούρειο Ίππο κίνησα,
μ’ αντί τη γλύκα νάβρω του φιλιού σου
φαρμάκια μόνο έζησα.
Αλλού ο πόλεμος γινόταν
και χάνονταν στρατιές
στο αίνιγμα του προσώπου σου!
Μάνος Ελευθερίου
Έπεσε βροχή κι αγέρας
μες στη Δραπετσώνα μου
πού είσαι, φίλε, να γλυκάνεις
τα πικρά τα χρόνια μου
πού είσαι, φίλε, να γλυκάνεις
τα πικρά τα χρόνια μου
Όπως οι παλιές εικόνες
κλαίνε στον καημό μπροστά
έτσι κλαίει κι η ζωγραφιά σου |
δίπλα μου καμιά φορά
κλαίνε στον καημό μπροστά
έτσι κλαίει κι η ζωγραφιά σου |
δίπλα μου καμιά φορά
Έπεσε βροχή κι αγέρας
στα χαμένα αισθήματα
κι όσοι πίστεψαν στον κόσμο
γίνανε τα θύματα.
στα χαμένα αισθήματα
κι όσοι πίστεψαν στον κόσμο
γίνανε τα θύματα.
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Ηλίας Ανδριόπουλος: Όλα τα αγαπημένα τραγούδια
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)