Δρόμο βαδίζω σκοτεινό
νυχτιά χωρίς φεγγάρι
και δε γνωρίζω που με πάει
του έρωτα το σημάδι.
Με τυραννάς κι εγώ πονώ
με τα καμώματά σου
κι αμφιβολίες μου γεννούν
τ’ άγνωστα βήματά σου.
Ως το πρωί σε καρτερώ
στα κρύα σκαλοπάτια,
για μια στιγμή μόνο να δω
τα λάγνα σου τα μάτια.
Ποιος ξέρει αν θάρθεις και διαβείς
κι αν θα με προπεράσεις,
σκιά να γίνω
δε θα δεις
μα δρόμος να περάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου