Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ
Εμφύλιος πόλεμος
Αντάρτης με το στάγιερ
κρεμασμένο στο λαιμό
Πάω στο σπίτι της γιαγιάς
Στεκόταν μπροστά στην
πόρτα
Κι' αγνάντευε
Τί κάνεις εδώ γιαγιά;
Καρτερώ.
Τί καρτερείς;
Την ώρα να σε δω
Μ' αγκαλιάζει
Έχασα για μια στιγμή
το Εγώ μου
Ήμουν ο εγγονός της
Κάθησε, μου λέει
Όμως, όχι. Στάσου όπως είσαι
Σε θέλω όρθιο
Μπροστά μου
όπως εκείνα τα χρόνια της
ειρήνης
Μα εσύ άγγελέ μου
ήθελες έναν άλλο κόσμο
Για κείνους που υπέφεραν
όταν εμείς ζούσαμε καλά
Βλέπεις, μου λέει
Και βγάζει μια φωτογραφία
από τον κόρφο της
Αυτός ήσουν εσύ
Μικρός όταν σε ντάντευα
Τώρα μεγάλωσες
Κι εγώ αναπολώ
Γιαγιά, άφησε τα μαλλιά σου
Να πέσουν
Λύσε τις πλεξούδες σου!
Σε θέλω λεύτερη
Όπως ήσουν πάντα
Κι αρχίζει με σπουδή
Να ξετυλίγει τα μαλλιά της
Άσπρες τρίχες,μαύρες τρίχες
Γκρίζες και καφέ
Μια παλέτα ομορφιάς
που παίζει με τα χρώματα
στον αέρα που έχει φυσήξει
Σκεπάζει όλον τον κόσμο
γύρω της
Είναι το απόσταγμα της ζωής
τα ξέπλεκα μαλλιά της
γιαγιάς
Μαζί με τις ρυτίδες της