Αλκυόνη Παπαδάκη

http://mypreciousblog26.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6397.html
https://www.tumblr.com/search/.ΚΝΤ

Παπαδάκη, Αλκυόνη

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν' ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους. Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ' όνειρο ν' αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν' αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ' αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να 'χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν' αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου 'κρυψε ποτέ τα μάτια και τ' αφτιά μου. Της ίδιας: - Η μπόρα - Το κόκκινο σπίτι - Το χρώμα του φεγγαριού - Σκισμένο ψαθάκι - Αμάν... Αμάν! - Ο κάργιες - Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα - Το τετράδιο της Αλκυόνης - Βαρκάρισσα της Χίμαιρας

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2013) Σ΄ένα γύρισμα της ζωής, Καλέντης (2011) Τι σου είναι η αγάπη τελικά..., Καλέντης (2009) Αν ήταν όλα... αλλιώς, Καλέντης (2007) Το ταξίδι που λέγαμε..., Καλέντης (2005) Στο ακρογιάλι της ουτοπίας, Καλέντης (2004) Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή, Καλέντης (2004) Το τετράδιο της Αλκυόνης, Καλέντης (2003) Στον ίσκιο των πουλιών, Καλέντης (2001) Βαρκάρισσα της χίμαιρας, Καλέντης (1999) Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα, Καλέντης (1997) Οι κάργιες, Καλέντης (1995) The Colour of the Moon, Καλέντης (1995) Αμάν, αμάν, Καλέντης (1995) Το χρώμα του φεγγαριού, Καλέντης (1993) Σκισμένο ψαθάκι, Καλέντης (1991) Die Farbe des Mondes, Καλέντης (1989) Η μπόρα, Καλέντης (1988) Το κόκκινο σπίτι, Καλέντης Συμμετοχή σε συλλογικά έργα (2008) Σου γράφω ένα γράμμα, Εμπειρία Εκδοτική Λοιποί τίτλοι (1994) Παναγιωτοπούλου, Νικολία, Διψασμένη ορτανσία, Καλέντης [διασκευή]

Γιάννης Σκαρίμπας

ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ-ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ.

Ο γλάρος

 Ώρα καλή στου απείρου την καρδιά

γλάρε µου βραδινέ πού Φεύγεις- πλοίο,

µετά από σένα η νύχτα, η σιγαλιά,

η κάμαρά µου, ένα Φωσάκι, ένα βιβλίο.

Πηγαίνεις σύ… Εγώ έκπεσµένο αλαργινό

αδέλφι σου νοσταλγικό εδώ μένω

ένα βιβλίο, Ένα φωσάκι και πονώ

µια καµαρούλα αδέλφι µου υψωμένο.

Κι όλο πετάς. Ώρα καλή κι έχω δουλειά

στο χώμα δώ πού βρέθηκαν οι καημοί µου,

άσπρα να κάμω τα χρυσά µου τα µαλλιά

κι ύστερα να λυγίσω το κορμί µου.

Κι από άκοντα (µην απορείς και µη ρωτάς)

σιγανά φύγω έχω δουλειά γλάρε µου- πλοίο

ένα βραδάκι που λευκός συ θα πετάς

σαν να ‘σαι το ανοιγμένο µου βιβλίο…

Ο ΓΛΑΡΟΣ - Γιάννη Σκαρίμπα, Σαράντη Κασσάρα

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ Ι - ΙΙΙ

Σπύρος Ποταμίτης

Στον ίλιγγο της σιωπής ταξιδεύουμε
σύννεφα της καταχνιάς κουβαλώντας
τον ήχο της βροχής πάνω στα φύλλα
που ξαμώνουν την αιθρία της άνοιξης...

Ταξιδεύουμε σαν τα σμήνη των χρόνων
που έχασαν τα φτερά τους κι ο άνεμος
τα παραδέρνει στα ίδια και τα ίδια, σκιές
εκείνων των ανθρώπων που ξεχάστηκαν...

Ταξιδεύουμε στις μέρες σαν τον τυφλό
που ψηλαφεί στο σκοτάδι του λίγο φως
να νιώσει στ΄ ακροδάχτυλα του το χρώμα
που δεν έμαθε η καρδιά του να το διαβάζει...

Ίσως γι΄ αυτό να βάφουμε με τόσο μαύρο
εκείνο το γιασεμί που «ξημερώνει – βραδιάζει»
δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί παραμένει λευκό!

26-10-2014

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ(full album)

Χρόνης Μίσσιος- Κεραμίδια στάζουν/ Στα μονοπάτια της ποίησης

Τι είναι ο έρωτας;
Έρωτας είναι το ίπτασθαι οικειοθελώς,
το ωραιάσθαι αενάως,
το εγγίζεσθαι χαιδευτικώς,
το ποθείν καθ'ολοκληρίαν,
το καλλωπίζειν το χώρο,
το φαντάζεσθαι εγχρώμως,
το διαλέγεσθαι μωβ,
το αντι-εξουσιάζεσθαι ανυπερθέτως,
το συνουσιάζεσθαι επαναληπτικώς.
Γενικώς το ευ ζειν...
Το αποπλανάσθαι στην απουσία της μοναξιάς.

Στέλλα Πετκάρη.

Τα μεγάλα λόγια έχουν απαιτήσεις …
θέλουν «ανάστημα» για να γίνουνε πράξεις.
Και ‘γώ ισορροπώ τη ζωή μου μαζί σου
μ’ έναν γίγαντα στη θέση της καρδιάς.
Αναρωτιέμαι τι σου πρόσφερα
για ν΄ αξίζω τόση αγάπη!
Κόσμημα ακριβό, η έννοια σου για μένα …
πανωφόρι στο κρύο μου, η λατρεία στα μάτια σου
άρωμα της μέρας μου, ο χαμογελαστός σου λόγος.
Σιωπηλά, το δύστροπο και μοναχικό μου «εγώ»,
σ’ ευγνωμονεί …
ειδικά για τις στιγμές,
που προσποιείσαι πως δεν το συναντάς.

Έλληνες του πνεύματος & της τέχνης- Γιάννης Ρίτσος

Έλληνες του πνεύματος & της τέχνης- Γιάννης Ρίτσος

ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ- Οι μοιραίοι

Μάνος Χατζιδάκις - The Dance of Vartan

LOREENA McKENNITT - Nights From The Alhambra

Καημέ Βασίλης Λέκκας

Μάνος Χατζιδάκις ~ Αργό Νυχτερινό Ζεϊμπέκικο

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΚΟΣΜΟΕΙΔΩΛΟ

Τελικά, οι επιστημονικοί υπολογισμοί λένε πως δεν υπάρχω,
πώς μια ψευδαίσθηση είμαστε της ανθρώπινης φυσιολογίας.
είδωλο του τετραδιάστατου χώρου στον πλαστό τρισδιάστατο χώρο των αισθήσεων.
Μα εγώ την αγαπώ αυτή την ψευδαίσθηση,
γιατί σ’ αυτή ζω, σ’ αυτή σε βρίσκω και σε χάνω.
και μέσα απ΄αυτή ανακαλύπτω, ‘’το νόμιμο του ανέλπιστου’’.

CALL FOR PAPERS - 10th International Student Byron Conference

CALL FOR PAPERS - 10th International Student Byron Conference.

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Ω  τί κακό κι αυτό

εχθρικό το σύμπαν να αποκαλούμε!

κι ας γεννάει  άστρα κι ας πέμπει τη ζωή,

κι ας είναι δική του η  αγκαλιά που μας κρατάει

-κουκούλι ζωής  μες  στ’  αφιλόξενο διάστημα-

γύρω απ’ τον ήλιο να περιφερόμαστε και νά’μαστε εδώ, 

παρόντες, ο ένας απέναντι στον άλλο.

Ω  τι άρρωστος εγωισμός και  τι αντιζηλία

σε διακατέχουν, άνθρωπέ μου,

ώστε συνέπεια λογική να μην έχεις

δεχόμενος  για νοήμονα όντα να μιλάς,

και το σύμπαν που τη νόηση γεννά

ανόητο να νομίζεις!

Όλα να τα ιδιοποιηθείς θέλεις, καλέ μου,

και κατά το συμφέρον σου να τα μεταποιείς

και σαν τους αργυραμοιβούς

απ’ όλα  κέρδος να βγάζεις!

Και να που καλά τα καταφέρνεις

και πίσω απ’ τα μάτια μας

κατάληψη έκανες στο σπίτι που σε φιλοξενεί

και τον νοικοκύρη του  ως εχθρό τον παρουσιάζεις,

ώστε τη νόησή του να ιδιοποιηθείς σαν  προϊόν δικό σου 

και στην αγορά να το πουλήσεις.

Νόηση του ξεπεσμού, της υποταγής, αδελφέ,

της προσαρμογής και των κυκλωμάτων,

παραγωγή homo economicus που βρώμισε τον άνεμο--

βελανιδιά που την κλάδεψαν οι αιώνες

και στο κεντρωμένο κλωνάρι της απάνω

σε κρέμασαν και σ’ έγδαραν ζωντανό

σαν το σφαχτάρι.

Του Λόγου δ΄ εόντος κοινού,

ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίας έχοντες φρόνησιν.

27-9-2014

Γρυπάρης Iωάννης- Tο απόβροχο

Tη νύχτ' απόψε ― η θλίψη της μ' ανάστησε η τρανή, τη θλίψι μας σα να είχε μελετήση― τη νύχτ' απόψε ανοίξανε οι έβδομοι ουρανοί και πόντισε νερό κατακλυσμός τη χτίση. Στα σκοτεινά εξεχείλισαν των θλίψεων οι πηγές και χύθηκαν οι κρατημένοι οι θρήνοι κ' ελπίδα πια δεν έμεινε για νέες πάλι αυγές τη νύχτα, που είπες η στερνή πως θα είχε μείνη. Mα έδωκε και ξημέρωσε η ανέλπιστη η αυγή και στη δροσιά του απόβροχου λουσμένη σα θάμα νέο πεντοβολά κι αναγαλλιάζ' η γη, όσ' ο χρυσός ο θρίαμβος του Ήλιου προβαίνει. Στο μυριοθορυβούμενο κ' ηλιόβολο γιαλό οι ναύτες τα πανιά των πλοίων ανοίγουν και ιδές! φαντάζουν τ' άρμενα στο κύμα το ψηλό πως πρίμα καρτερούνε τον καιρό να φύγουν. Πώς μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχίας ξανά σαν να ήταν μια φορά να μας γελάση! σε νέα ταξείδια μάς καλούν τα πλοία στα γαλανά τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κ' έχουν χορτάση. Kι αν τα κρατούνε οι άγκυρες τ' άρμενα εκεί στη γης κι αν τα τιμόνια στη στεριά βγαλμένα, κρυφή λαχτάρα επέρασε τα βάθη μιας ψυχής κι ανατριχιάζουν τα φτερά τα διπλωμένα. K' ήρθε κ' εστάθη η μια ψυχή σ' απόψηλη κορφή και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει, ξεχνόντας που τις λάβωσε ― ψυχή, πικρή αδερφή! τ' αστροπελέκι το παλιό και το χαλάζι. http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=394&author_id=82

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΓΓΙΓΜΑ

Άγγιξα το χέρι σου, 
χάιδεψα τα μαλλιά γύρω απ’ το λαιμό σου, 
και ένας κύκνος πέρασε στα δάχτυλά μου 
ανεβάζοντας στα σπλάχνα μου την ευφροσύνη.

Μιλούσες και σήκωνε η στιγμή τα φτερά της
και φεύγαν οι σκεπές από τα παραπήγματα 
και φαίνονταν η φωτιά κι η χόβολη
πάνω στην πέτρα.

Ένα αγριοπερίστερο κατέβαινε από ψηλά
και πέρασε κράζοντας ανάμεσα στους καταρράκτες,
όπου μες στη βοή τους ξεχώριζε αχνά
το βέλασμα αμνού που σφάζονταν.

Ήρθε και στάθηκε μεσ’ την παλάμη μας
κι εκεί ανάλαφρα το ράμφος του κατεβάζοντας,
σπόρους απίθωσε από ηλιοτρόπια και δυόσμο.

Στέλλα Πετκάρη

Κάθε σημείο του κορμιού, μια νότα από οκτάβα
Κι όταν τα δάχτυλα περνούν… μαέστρος, ο ρυθμός!
Ξυπνά σιγά, αρμονικά, η σύνθεση «ανήκω»…
Τη νοιώθεις μες τα σπλάχνα σου… πεθαίνει το «εγώ»!
Και η σονάτα «λύτρωση» κυλιέται μες το χώρο
με τη μορφή του απόλυτου… στην ηδονή του… «ένα»!

Στέλλα Πετκάρη

Κώστας Ζουράρις: "ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη"

Εκδόσεις Αρμόςβ

1 ώρα · 

ΝΕΟ!
Κώστας Ζουράρις: "ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη"http://www.armosbooks.gr/product_info.php/products_id/157492
Μνήμη του λαού μου
σε λένε Πίνδο
και σε λένε Άθω.

Μου αρέσει!Μου αρέσει! ·  · Κοινοποιήστε

Καλλιόπη Βέττα - Στο Λιβυκό / Kalliopi Vetta - Sto Livyko

Στέλλα Τεργιακή- Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αν ήταν να σ' ακολουθήσω
σ' αυτό το φως του φεγγαριού
που ολόγιομο καθρεφτίζεται στο πέλαγος
και δείχνει το δείλι,
θα το 'κανα!

Αν έπρεπε να σ' εύρω
πίσω από κείνη την ακτίνα του ήλιου,
που δείχνει το δρόμο και φεγγοβολά
καλώντας σε στο φως,
θα πήγαινα!

Αν τ' αστέρια της πρώιμης αυγής
που μόλις χάραξε την ημέρα
τρεμόπαιζαν στον ουρανό,
την ώρα που η νύχτα έδινε την θέσης της
κι έγραφαν τ' όνομά σου,
θα τ' άναβα!

Αν η απόσταση που δημιουργεί τους δρόμους
έμπαινε ανάμεσά μας
και δεν μπορούσα να δω την φωτοπλημμύρα
της Θείας ένωσης
την ώρα που δύο ψυχές που αγαπιούνται, μιλούν,
θα την έσβηνα !

Αν έπρεπε να ποτίσω όλα τα ρόδα και τα κρίνα εκείνα
που ανθισμένα όλα μαζί θα έδιναν
σε σένα το σεπτό μύρο τους,
να σ' αγκαλιάσει ευωδιαστό,
θα μάζευα το νερό της βροχής!

Κι αν έπρεπε ακόμα...
Αυτά κι εκείνα
κι ακόμη τόσα
και τόσα άλλα
να τα έκανα για σένα,
όλα θα τα 'κανα,
μπορώ να τα κάνω!

Δεν είναι γιατί το θέλω,
ούτε γιατί πρέπει,
είναι γιατί η δύναμη της αγάπης,
με κάνει να μπορώ !!!

© Στέλλα Τεργιακή

Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο μου "Φως ανέσπερον", Εκδόσεις Ιωλκός !

Σπύρος Ποταμίτης- Τι κι αν (από την ποιητική συλλογή ΑΙΘΕΡΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ)

Τι κι αν κοιμήθηκα στις τραχιές πέτρες

στο φως ακούμπησα το πλατύ μου όνειρο

σε φωτεινές αγκαλιές μοιράστηκα τη ζωή

με τη δύναμη του ανέμου μίλησα γιορτινά

τα λόγια της ψυχής μου να με ακούσεις…

Τώρα αγγίζω στ΄ αλέτρια του ήλιου το δάκρυ

σεμνό αναφιλητό του ανθρώπου που πόνεσε

να μην ξεχαστεί η ανάγκη σου ν΄ αγαπηθείς.

Λουσμένος στη φεγγοβολή των αστεριών τη νύχτα

για ότι καθαρό ζωντάνεψε η πλάνη των φεγγαριών

σου έφερα στοργικά χέρια και σιωπηλά φιλιά

να στολίζεις τις μέρες σου με το άρωμα της αγάπης.

                                                                                                                                                        6-9-2013

Σακελλάρης Καμπούρης

η ζωή εδώ στο νησί, είναι τόσο αμφίβια...
όταν ξημερώνει,δρασκελώ την περίφραξη του νου
και στο ανέστιο της ήβης καλπάζω,μικρός πρίγκηπας λες,
που μόλις έκλεισε στις χούφτες της μέρας του
δυό πράσινα στήθη λεμονιάς για ν'ανασαίνει...

δυό ψάρια με ασημένια φτερά ξεγλυστρούν
εκεί που η αγαπημένη μου απαλοχαϊδεύει την άμμο.
ένα μικρό δάχτυλο του δίδυμου βράχου μου
διεισδύει τρυφερά στον αλμυρό της αφρό
και η αίγλη ολόκληρη των αισθήσεων γίνεται γλάρος...

εγώ,δεν παύω να μιλώ στα δέντρα
την ώρα που γέρνουν τα κλαριά τους στο δείλι,να ξαρμυρίσουν.

παύση για λίγο...
ακολουθεί η νύχτα...

τότε ξεκινώ να μετρώ στην ομίχλη,
πόσες φορές σε αγάπησα...

συγχώρα με για τα ορθογραφικά μου λάθη
μα,
η αδιάβαστη ψυχή μου,δεν είναι ουσιαστικό...
είναι ρήμα που ξαποσταίνει σε δειλινά,
δεν διδάσκεται ορθογραφία

και ζει αμφίβια...

Γεράσιμος Ευαγγελάτος- Θέμης Καραμουρατίδης

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Ανέβηκε στις 21 Φεβ 2011 http://www.youtube.com/watch?v=ra1Si1Ikm1w

http://www.musicpaper.gr/ 
Από τη μουσική παράσταση που παρουσίασε ο
Θέμης Καραμουρατίδης στο θέατρο Κάππα στις 13.10.2010

Θανάσης Παπακωνσταντίνου- Η ουρά του αλόγου

Η ουρά του αλόγου

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του.
Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.

Το κομμάτι "Η ουρά του αλόγου" από την πολυαναμενόμενη συνεργασία του Γιάννη Χαρούλη με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με τίτλο "Μαγγανείες" που κυκλοφόρησε στις 18 Μαΐου του 2012.http://www.youtube.com/watch?v=SYTX__Dd_nE

Ελένη Φωτάκη- Χειμωνανθός

Στίχοι: Ελένη Φωτάκη
Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης
http://www.youtube.com/watch?v=T08ZXlwcQs8


Φθινόπωρο στον έρωτα
απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ΄ της καρδιάς τ΄ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ΄ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ' αρνηθώ ξανά.

Στέλλα Βρακά- Μαδάει η μέρα σήμερα

Στέλλα Βρακά

Μαδάει η μέρα σήμερα

Μαδάει μαδάει η μέρα σήμερα.
Τι λυπημένα πού 'ναι τα μάτια σου
ουρανέ
κι αυτή η θάλασσα
δεν μιλάει καθόλου.

Όλα όπως χθες
όλα αμετανόητα και σκληρά
μα σήμερα
με πληγώνει το πραγματικό
της απουσίας της ομορφιάς
των επιθυμιών
πού άλλαξαν στράτα.

Δεν νιώθω παρά μονάχα
το δέος της ανόδου
σ' αυτό το τραγούδι
πού δεν σταματά να μιλά
μέσα μου.

Ψάχνω τα πόδια μου
να το ανέβω
κι αυτά συντριμμένα
μορφάζουν στο Φως.

Πώς να μπορέσω να φύγω
απ' την μέρα σήμερα;

5-10-2014

Στέλλα Πετκάρη - ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΗ..

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΗ..............
Ξέρεις τι είν’ τ΄ αυθεντικό;
Αυτό που δε λερώνεται… κι είναι σα σφαίρα γυάλινη,
καθάρια, διαυγής;
Όσο κι να το λαχταράς, όσο κι αν το μιμείσαι,
αν δε κατέχεις τ΄ άθλημα… σεβάσου το… και φύγε!

Ξέρει να υπερασπίζεται τ΄ αληθινό κι ατόφιο
και στάση έχει στη ζωή…. τη γνήσια ματιά.
Κι αν το θωρείς προσβάσιμο και θες να τ΄ αποκτήσεις
σκέψου και ζύγιασε καλά … τις αντοχές που έχεις.

Γιατί ειν’ αυτό που θα σου πει … να δεις μες την ψυχή σου!
Να σε φιλτράρει προσπαθεί και να σε προσμετρήσει…
Κι αν το αντέξεις όλ΄ αυτό και νοιώσεις και το φως του,
τότε να ξέρεις μάτια μου, πως θα ζητά… το όλον!

Και δε θα συμβιβάζεται στο λίγο και στο ίσως
αλλά μονάχα στο… πολύ στο… πάντα και … «μαζί»!
(Υ.Γ. Αφιερωμένο στους αυθεντικούς …)

Στέλλα Πετκάρη

Ξέρεις τι είναι «πάθος»;

Ιδρώτας που κυλά.. και αρμονία σκέψης!
Καρδιές που στροβιλίζονται… κρατιούνται και μεθούν!
Κόρες των ματιών…. με φλόγες, για ματόκλαδα…
Ανάσες από αλκοόλ… που πάλλονται μαζί!
Κορμιά σε αναρχία.. φτιαγμένα το ‘να πάνω στ΄ άλλο!
Ψυχές ζητιάνες… που αναπηδούν, σωριάζονται στα γόνατα!
Κόλαση και παράδεισος… ρυθμός λύσσας με λαγνεία!

Με μια λέξη μάτια μου!
Πάθος είναι …
ότι το ταγκό!
που σβήνει και αυτό…
όταν η μουσική σιγήσει…

Στέλλα Πετκάρη

Amara me - Σοφία Αβραμίδου

Στέλλα Βρακά: Ματαιωμένος ουρανός

Ματαιωμένος ουρανός

Ολόκληρος αναδύεσαι
από μια θάλασσα πανάρχαιη
βασανισμένα επικίνδυνη
ζωσμένος την αφοβία
της φωτιάς
συσκοτισμένος στο ακατανίκητο
του έρωτα.

Μα εγώ σε φοβήθηκα
και με τις βαθειές μου
ανάσες
αποκάλυψα την τόλμη
της μέγιστης υποταγής μου
στις συναντήσεις
πού δεν ήσουν πουθενά.

Και με την ανεξάντλητη επιθυμία
να ερμηνεύσω το ανεξιχνίαστό σου
ματαίωσα τον ουρανό μου.

4-1-2014

Νέα Ευθύνη, τεύχος 25 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2014)

Βιβλιοπωλείο «ΚΟΡΑΛΛΙ» Πατησίων & Πολυτεχνείου 1, Αθήνα, τηλ. 210 85.47.723 - 210.52.000.77

Δελτίο Τύπου

Νέα Ευθύνη, τεύχος 25 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2014)

Με το τεύχος 25 (Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014) του περιοδικού Νέα Ευθύνη το οποίο μόλις κυκλοφόρησε, συμπληρώνεται ένας χρόνος ανανεωμένης περιόδου. Το τεύχος φιλοξενεί ποιήματα του Νάσου Βαγενά και εκτενή συνέντευξή του για την ποίηση και την κριτική. Οι νεοελληνιστές καθηγητές Μιχαήλ Πασχάλης και Θεοδόσης Πυλαρινός καταθέτουν τα πορίσματά τους για την ποίηση και την ζωή του Ανδρέα Κάλβου, ενώ  ο καθηγητής Ευριπίδης Γαραντούδης αναφέρεται στην μελέτη της Επτανησιακής ποίησης κατά τον 19^ο αιώνα. Στις μορφικές αναζητήσεις στην ποιητική έκφραση αναφέρεται το δοκίμιο του Δημήτρη Αρμάου, ενώ ο Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος καταγράφει καίρια και την περιπέτεια των μαχών που υπήρχαν πάντα γύρω από τους ΄΄τυφλοσούρτες΄΄ των φιλολογικών μαθημάτων. Η Μαρία Φραγκούλη μεταφράζει τρία ποιήματα του Αττίλιο Μπερτολούτσι και ο Γιώργος Βαρθαλίτης ποιήματα του Πόε και του Στήβενς. Η πεζογράφος Ελένη Λαδιά αναφέρεται στην ποίηση του Σικελιανού και ο Σωτήρης Γουνελάς διερευνά την σχέση της λογοτεχνίας με τις πηγές ενός βαθύτερου νοήματος. Ο πρέσβης Μάνος Μεγαλοκονόμος αναφέρεται στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, ενώ ποιήματα, δοκίμια και κριτικές εμπλουτίζουν το τεύχος. Ξεχωριστές είναι οι αναφορές στους προσφάτως εκδημήσαντες Εμμανουήλ Κριαρά (από τον Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλο) και Βύρωνα Λεοντάρη (από τον Αλέξη Ζήρα).

Το τεύχος στολίζεται με πίνακες του Γιώργου Χατζημιχάλη, ο οποίος μιλά για την ζωγραφική του, ενώ στο ύφος του μας εισάγει το κείμενο του Γιώργου Μυλωνά.

Λευτέρης Πούλιος: Οι ποιητές είναι οι ακρίτες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Συνέντευξη στην Αυγή.

Ο κόσμος ένα αχανές μυστήριο

στο χρόνο που καταστρέφει

και στο χρόνο που συντηρεί.

Η γη κινείται με τη δύναμη του χρήματος

και τη βλακεία του κοσμάκη.

------

Συνήθως υπάρχει μια διέξοδος

όμως για μένα βραδιάζει.

Τα λάθη μου πολλά

το χρέος μου μεγάλο

και στο τραπέζι αντίκρυ μου

κάθεται το μηδέν.

Σπύρος Ποταμίτης- ΑΙΘΕΡΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ

ΑΙΘΕΡΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ  πατήστε εδώ.

Ηέλτιος- Ω Έρωτα!

Ω Έρωτα!

έλα και πάρε με  στα φτερά σου.

Ρίξε την ανεμόσκαλα να  μπω σαν  τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι στην κάμαρά της,

γυμνή να τη δω

πάνω στο  κορμί της  να με ψάχνει

και παθιασμένη να με καλεί  να μεταλάβω

τα Άχραντα Μυστήρια.

Ω Έρωτα!

Δε μοιάζει από δω˙

αυγίζει το θαύμα  στο πρόσωπό της

και την ώρα που προχωράει ανάερη στου νησιού τα δρομάκια,

με τα σάνδαλά της τα αρχέγονα και την εσθήτα της τη διάφανη,

ξεχωρίζει το στήθος της  γυμνό και προτεταμένο

και βλέπεις τον εχθρό να λυγίζει

μπρος στη Μεγαλοσύνη της.

Ω νά την!  πάνω στα κύματα βαδίζει

ωραία,  μαχόμενη και ευαίσθητη  πάντα.

Δέσ' την  πώς κοκκινίζει από οργή σαν την προσβάλεις,

πώς υψώνει το σπαθί της όταν την αδικείς,

πώς από Αγάπη θυσιάζεται.

Ευερέθιστη και νευρική πίσω απ’ τις κουρτίνες

βγαίνει το βράδυ στα μπαράκια

κι όταν αρχίζει να μιλά ή να χορεύει 
ανατρέπει  των λέξεων  τη σημαντική,

στη μαντική ενός άλλου  κόσμου δοσμένη,

ωσάν τη Σίβυλλα.

Άσβεστο πυρ επάνω της κουβαλά

που αφανίζει τα δαιμόνια

και κόσμος καινούργιος  αναδύεται απ’ τα μενεξεδιά  της  ηφαίστεια,

με τη  ρώγα της ηδονική βάφοντας
σα βατόμουρο τα χείλη,

και θηλή ιερή

για να  βυζαίνει  εσαεί  της άνοιξης το βρέφος.

Ω Έρωτα!

προστάτεψέ μας απ’ την καταιγίδα του ανίερου νου

κι άσε  τη Φύση να ανθίσει  εντός μας,

μαζί μ’ ένα  τριζόνι για να  ξυπνάει μέσα μας το βράδυ 
την έγνοια ή την ανησυχία 

για όσα  αποφύγαμε να πράξουμε
από δειλία ή άρνηση 
τη ζωή μας να κοιτάξουμε
πιότερο απ΄την Πηνελόπη.