Τι κι αν
κοιμήθηκα στις τραχιές πέτρες
στο φως
ακούμπησα το πλατύ μου όνειρο
σε
φωτεινές αγκαλιές μοιράστηκα τη ζωή
με τη
δύναμη του ανέμου μίλησα γιορτινά
τα λόγια
της ψυχής μου να με ακούσεις…
Τώρα
αγγίζω στ΄ αλέτρια του ήλιου το δάκρυ
σεμνό
αναφιλητό του ανθρώπου που πόνεσε
να μην
ξεχαστεί η ανάγκη σου ν΄ αγαπηθείς.
Λουσμένος
στη φεγγοβολή των αστεριών τη νύχτα
για ότι
καθαρό ζωντάνεψε η πλάνη των φεγγαριών
σου
έφερα στοργικά χέρια και σιωπηλά φιλιά
να
στολίζεις τις μέρες σου με το άρωμα της αγάπης.
6-9-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου