Πάντα υπήρχες για μένα.
Από την ώρα που γεννήθηκες.
Πριν ακόμη γεννηθώ
με περίμενες...
Ήταν γραφτό να σμίξουμε
πολύ πριν γεννηθούμε
κι ευτυχισμένοι
προτού ευτυχίσουμε.
Ήσουν βροχή κι εγώ η διψασμένη γη
Ήμουν απέραντη θάλασσα κι εσύ ποτάμι που μέσα μου χυνόσουν
Εσύ αυγή κι εγώ η δροσιά σου…
Η μελωδία εγώ κι εσύ η έμπνευση που την γέννησε…
Και σαν έσμιγαν τα αγέννητα σώματά μας
ο ουρανός ζωγράφιζε
ουράνια τόξα
η θάλασσα γεννούσε κοράλλια
και τα κύματά της ξέβραζαν
λευκά μαργαριτάρια…
Κάρπιζε η στείρα γη απ’ τον έρωτα που πλημμύριζε και πότιζε
άνθισαν τότε δέντρα πανύψηλα
που έφτασαν ως τον ουρανό
εκεί μετέφεραν τις ανάσες μας
για να μπορέσουμε κάποτε
να γεννηθούμε…
Γιατί είναι γραφτό
να είμαστε μαζί…
ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου