Άννα Τσεκούρα : Μαζί-χωριστά
Σε
βλέπω. Με βλέπεις.
Σε
κοιτάζω στην ψυχή.
Κοιτάς
στην δική μου.
Περνάς
δίπλα μου.
Στέκομαι
για να αγγίξει η άκρη από το φόρεμά μου το σακάκι σου.
Περνώ
πίσω από την πλάτη σου.
Μένεις
ακίνητος για να αισθανθείς την αύρα μου.
Μερικές
φορές σε συναντώ.
Όχι
στα όνειρα μόνον και εκτός.
Μερικές
φορές με καλείς.
Όχι
φανερά, ενδόμυχα.
Με
φιλάς στο στόμα μα νιώθω πως με φιλάς παντού.
Σου
φιλώ τα χέρια, μα νιώθω, πως φιλώ τα πιο σημαντικά,
τούτου
του κόσμου του ασήμαντου.
Ωχ!
Βλασφημώ.
Βλασφημία
είναι όμως και η πράξη της αναγκαστικής
απομάκρυνσης
του ενός από τον άλλον.
Βλασφημία
είναι και η υποχρέωσή μας στην σιγή.
Να
μην μιλάμε για τα που μας καίνε.
Να
μην αγγίζουμε εκείνα που μας ματώνουν.
Κανείς
δεν μας ρώτησε εμάς, πόσο τα θέλουμε
τούτη
την πυρπόληση και τούτη την αιμορραγία.
Και
τι τους νοιάζει αυτούς, αν εμείς έχουμε αποφασίσει,
να
βασανιζόμαστε για όσο ζούμε;
Τι
τους νοιάζει;
Σε
αισθάνομαι.
Με
φοράς εσώρουχο, χάδι, οργή.
Με
περικυκλώνεις.
Σε
φορώ ουρανό, ατμόσφαιρα, σύμπαν μου.
Συνυπάρχουμε
σε απόσταση.
Συμβιώνουμε
Μαζί- Χωριστά, στο Άπειρο…
Μην
πάψεις ούτε λεπτό να με αγαπάς.
Σε
χρειάζομαι.
Δεν
θα σταματήσω ούτε μια στιγμή,
να εκρήγνυμαι στο
Γαλαξία σου. Με χρειάζεσαι.
Μαζί-Χωριστά,
στο Άπειρο…
Δημοσιεύτηκε σε Διαβάστε επίσης, Προσωπικά Κείμενα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου