Θάνος Μικρούτσικος - Μαρία Δημητριάδη - Η μπαλάντα του ξεσηκωμού - Offic...

Στίχοι: Γιώργος Μιχαηλίδης Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Στίχοι Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, η οργή του λαού, κυλάει πάνω απ’ τα χωράφια, ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει, ποιος, ποιος τη σταματάει. Κοιλάδα της Φουέντε Οβεχούνα, το χέρι που σ’ έσπερνε, τον κεραυνό τώρα κρατάει, ποιος το σταματάει, ποιος το σταματάει, ποιος, ποιος το σταματάει. Αιώνες γονατισμένη από την πίκρα, η ψυχή του λαού, φτερούγες τώρα βγάζει κι ανεβαίνει, ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει, ποιος, ποιος τη σταματάει. Αιώνες γονατισμένη από την πίκρα, η ψυχή του λαού, φτερούγες τώρα βγάζει κι ανεβαίνει, ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει, ποιος, ποιος τη σταματάει. Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, η οργή του λαού, κυλάει πάνω απ’ τα χωράφια, ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει, ποιος, ποιος τη σταματάει.

ΑΠΟΨΕ Μ' ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕΣ - Σοφία Αβραμίδου

Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης Μουσική: Στέλιος Χρυσίνης

Απόψε μ’ εγκατέλειψες πως βάσταξε η καρδιά σου και μες την νύχτα χάνονται αι αι αι Ι αργά τα βή, αργά τα βήματα σου Ι Μονάχα εσύ μ’ απόμεινες το μόνο στήριγμα μου τώρα που φεύγεις που αλλού Ι θα βρω παρη, θα βρω παρηγοριά μου Ι Απόψε μ’ εγκατέλειψες και μια ζωή γκρεμίζει για μένα μαύρη κόλαση Ι στο βίο μου, στο βίο μου αρχίζει Ι

André Rieu ft. Gheorghe Zamfir - The Lonely Shepherd

Στέλλα Τεργιακή · ΨΥΧΗΣ ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ

 

Ταξιδιάρικα πουλιά οι ψυχές μας

στολίζουν με φως τη χαραμάδα,

που αχνοφέγγει και γνέφει

-αστείρευτη πηγή ζωής κι εξέλιξης-.

Ακουμπάς με το Είναι σου

τ’ αφανέρωτα σημεία της έκφρασής μου

κι αέρινες χορδές βιολιού που τραγουδά,

ρίγος ανάτασης γίνονται κι αφήνονται,

να ρέουν σιμά ...

ιχνηλατώντας την ύπαρξή μου!

Κλεμμένα όνειρα, περήφανα, γοργά,

σημάδια γίνονται λυτρωτικά στο νου μας

και στην καρδιά μας ήχοι,

αρώματα κι ανατολές,

με μύρια γλυκοφορεμένα χρώματα,

ζητούν δικαίωμα αγάπης στη ζωή μας.

Απ' το βιβλίο μου " Αγάπη ρέουσα "

Στέλλα Τεργιακή - εκδόσεις Ιωλκός.

Ν' ανεβαίνεις ψηλά - Μαρία Δουράκη

Ν' ανεβαίνεις ψηλά - Μαρία Δουράκη Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος Μουσική: Λίνος Κόκοτος Ν' ανεβαίνεις ψηλά απ' του ήλιου το δρόμο, τ' ανοιξιάτικο για να βρεις μιαν αγάπη να μην ξέρει από θάνατο. Να ρωτάς τα πουλιά να σου πουν πού πετάνε, σε ποιον ουρανό τα φτερά τους απλώνουν σ' ένα φως Αναστάσιμο. Έρημοι δρόμοι, έρημη αυγή κλαίει ακόμη εκείνο το παιδί. Τι παραμύθια, πες μου αλήθεια τι παραμύθια να του πω. Να κοιτάς την αυγή που τη νύχτα θα διώξει κι άλλη μια φορά την καρδιά σου ν' ανοίγει τα ψηλά της παράθυρα. Να ρωτάς τα παιδιά που τον κόσμο κρατάνε στην παλάμη τους στο Θεό που μιλάνε, με την άφθαστη χάρη Του. Έρημοι δρόμοι, έρημη αυγή κλαίει ακόμη εκείνο το παιδί. Τι παραμύθια, πες μου αλήθεια τι παραμύθια να του πω. Ν' ανεβαίνεις ψηλά απ' του ήλιου το δρόμο, τ' ανοιξιάτικο για να βρεις μιαν αγάπη να μην ξέρει από θάνατο.

Franz Ferdinand - Take Me Out (Video)

Ζωή Δικταίου : Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο

Ακρυλικό, Ρουσσέτος Παναγιωτάκης

Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο

κι εδώ στο Νότο ονειρεύομαι να ζήσω

λίγο πριν βγει απ’ τον Σκορπιό

και δώσει η μάντισσα χρησμό,

στο σύνορο του, απόψε θα μεθύσω.

Φέγγουν τα μάτια δάκρυα νερά,

στη γη τού Κρόνου ανάβει πύραυνα η Ρέα,

Κορύβαντες φυλάνε τα ιερά

στον Οφιούχο τα κρυμμένα, φανερά

για να γιατρέψεις την πληγή τού Προμηθέα.

Στην ξαφνική βροχή η ίδια σκέψη,

ο έρωτας, η πιο μεγάλη είναι ανταμοιβή,

μια Αριάδνη που δεν θέλει να μισέψει

μαζί σου, θα χορέψει ως την αυγή

να συλλαβίζει η νύχτα τη μεγάλη συντριβή.

Ρεμβάζει ο νους, παλιά, αρχοντική σελήνη

γητεύτρα η Λύρα πάνω από την Τζόγια,

η Ρέα πέταξε αετούς στη Σαντορίνη

θάλασσα μπλάβη και πατρίδα ποθητή,

φωνάζει τα παιδιά της δίχως λόγια.

Στους ώμους έβενος σγουρά μαλλιά,

σπόροι τού Νότου, λέξεις από αλμύρα,

μονάχη μια στην άμμο Αμαρυλλίδα,

ας μεταλάβουμε στη Ζάκρο όπως παλιά,

άλικο ρόδο στής αγάπης τον χρωστήρα.

Στον Οφιούχο τα κιτάπια τού καιρού

παλιά παράπονα και λόγια πετρωμένα

μήλο, κεδρόμηλο χρυσό τού Ασκληπιού,

ίχνη τής θύμησης και μνήμη τού νερού

τις αυταπάτες μην βαφτίζεις πεπρωμένα.

Τού κάτω κόσμου σκοτεινά σκαλιά,

καινούρια λέξη ψιθυρίζει η Ευρυδίκη,

πόσα σφραγίζουν καλοκαίρια τα φιλιά,

σημάδι έχω, μα είναι μια ηλιοδαχτυλιά,

η νοσταλγία μου πληγή και καταδίκη.

Τέχνη ακριβή με δίδαξε η Κρήτη,

χιλιάδες χρόνια φίδια έχω στα χέρια

πυρσό αναμμένο μού ’δωσε η Φοίβη,

ο μύστης Ήλιος φανερώνει τον προφήτη,

στη Δίκτη φόρεσα κατάσαρκα τ’ αστέρια.

Πιο πάνω απ’ τη λαχτάρα μου το φως,

πιο κάτω δυόσμο η Όστρια μυρίζει,

η θέλησή μου απόψε μοιάζει κεραυνός

αυτός ο Έρωτας δεν έμεινε κρυφός

εδώ, αλήστευτη η ψυχή ξαναγυρίζει.

Τελχίνες Δαίμονες μαγεύουν το νερό,

ασάνταλη χορεύει η Κόρη στη Σελένα

άπληστη η Άνοιξη, φεγγάρι φανερό,

ήρθα να γιάνω το σπασμένο μου φτερό

σημάδια κι όνειρα στο χέρι χαραγμένα.

Τα χείλη αλάτι συλλαβίζουν, στην Λισσό

οι περασμένοι όρκοι λόγια τής φυλής μου,

ποιά χέρια μού ’πλεξαν στεφάνι με κισσό

στη Ζώμινθο άστρο μού ’ταξες χρυσό

και στη Φαλάσσαρνα σε γνώρισε η ψυχή μου

Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο

σαν πορφυρώνει τις κολώνες στην Κνωσό

βάφουν τα πέλαγα , το φως ακολουθώ

μες στον λαβύρινθο να βρω τον τροπαιούχο,

όσο η Μέλισσα κρίνα τρυγά στην Αμνισό.

Έφτασα στον γκρεμό τής αθωότητας μονάχη

στην Γόρτυνα ποτέ δεν είναι φάρσα οι οιωνοί

αύριο θ’ ανοίξει το σεντούκι τών αιώνων

μεγάλωσαν απότομα στη μοναξιά και οι βράχοι

κι εγώ με τη δική σου χίλια χρόνια προσμονή.

Αύριο, εν ονόματι της αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 8 Ιουλίου 2018.

Ποιητική συλλογή « Αύριο, στάχυα οι λέξεις»

HAUSER - Caruso

Γιώργος Θεοδωράκης ~ Όταν μια άνοιξη (Cover) | Official music video

ΖΑΤΟΥΝΑ-ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ: Στίχοι-Μουσική Κ. Τσιαντής, Ενορχήστρωση Μ. Ανδριτσόπουλος

Ζάτουνα Ζάτουνα

Σπίτι μας κλείσαν τα πέτρινα χρόνια

μ' ένα τραγούδι παλεύω τα στοιχειά

τις Αρκαδίες σου να λευτερώσω

που κρύβεις στα δάση  τα δασιά.

Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο Πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.

Ζατουνα Ζάτουνα

Το γράμμα μου το Λούσιο περνάει

πάτριο πέρασμα η Λευτεριά

στου Μαίναλου αντίκρυ μου τη σιωπή

και στ' ανυπότακτα όνειρα.

Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.

''Απόρθητες είναι οι ιδέες και αυτοί

που τις υπερασπίζονται ηρωϊκά,

απόρθητες είναι και οι ψυχές των Ελλήνων

που έχω τάξη κι εγώ να τραγουδώ''**

_______________________________

**Από το γράμμα που έστειλε ο Μίκης  Θεοδωράκης στη διεθνή κοινότητα, από τη Ζάτουνα όπου ήταν εξόριστος (1969).

Το γράμμα εδώ: Το γράμμα του Μίκη Θεοδωράκη από τη Ζάτουνα-23 Απριλίου 1969-

Nihta Mesa Sta Matia Sou

Γ.Ρωμανός - Ένας ευαίσθητος ληστής

Τζίμης Πανούσης - Ένας ευαίσθητος ληστής (Σπάνια εκτέλεση +στίχοι)

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ρωμανός Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα θα `πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα Μια και με γράψανε φονιά πήρα τον κόσμο παγανιά και την ζωή σεργιάνι κακό να κάνω στους κακούς που εσύ μονάχα τους ακούς μα ο νους σου δεν τους φτάνει Στην ερημιά που `χα βρεθεί με το `να χέρι στο σπαθί και τ’ άλλο στο βαγγέλιο ήρθαν μανάδες κι ορφανά κι είπα το δάκρυ που πονά να τους το κάνω γέλιο Μα τώρα που `φτασε η στιγμή να κλείσουν οι λογαριασμοί ποιος τάχα θα μπορέσει να πει πως είχα μια καρδιά σαν της αγάπης τα παιδιά και να με συγχωρέσει;

ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ (full)

Pote Tha Xanamilisis

ΗΕΛΤΙΟΣ-ΘΥΜΗΣΟΥ

Κοίτα τούτο δω το είδωλο του χρόνου

πώς φέγγει πάνω στα νερά,  

πώς  στη θαμβωτική  ομορφιά του  ξυπνάει τη μνήμη

και φτάνει  σπίτι

όπου στα γλάστρα σού’χα αφήσει τα κλειδιά.

Θυμήσου, κι ας μη με ξέρεις,

τότε που ήμασταν μαζί

τότε που ήμασταν ένα 

αγκαλιά μες τη φωτιά

κι οι δυο φωτιά σε σύντηξη ερωτική

το χρόνο γεννώντας

που μας έφερε ως εδώ,

να περπατάμε χώρια στο πολύβουο ακρογιάλι 

και ν'  αγναντεύουμε σαν ξένοι

των βράχων τ’ αγάλματα.

19-7-2015

ΗΕΛΤΙΟΣ - ΨΥΧΗ

Μπορεί και νάμαι περιττός

ένα σημείο αφανές στο αχανές διάστημα

που δεν επηρεάζει τίποτα και σημασία δεν έχω

για κανέναν ˑ

ένα δρομάκι καθημερινό που αναδιπλώνεται στη σιωπή του,

μια νότα απ' το απέναντι πεζοδρόμιο για να μετράνε οι ρομαντικοί την ευαισθησία τους μαζί με την ασημαντότητα των βρύων,

ένα ''Κύριε εκέκραξα'' μιαν εσπέρα Σαββάτου, την ώρα που ανηφορίζει λαμπρός ο αποσπερίτης  κι ανάβουνε ψηλά οι λύχνοι του στερεώματος.

Μπορεί και νάμαι περιττός
μα έχω κι εγώ ψυχή.

Δες!

Αεράκι απόμακρο πηγαινοφέρνει την κουρτίνα, κι ωθεί το ιστίο μεσοπέλαγα 

ανοίγοντας τους πόθους στο ταξίδι.

Ποιός το στέλνει;

Φτάνει από μακριά σαν ανώνυμη χάρη--

ακόμα και τότε που μένουν έρημες οι κάμαρες

και δεν κατοικεί εδώ 

κανείς.

Ίσως και να του μοιάζω  κάποτε, 
όταν περνάω δίπλα σου στη μεγάλη σάλα πνοή  πίσω

αφήνοντας γιασεμιού  

με την ελπίδα μήπως  και με διακρίνεις μες  στο πλήθος

των μεταμφιεσμένων.

Σκαλώσαμε εδώ μες τα γκρεμνά και ζοναγκιαστήκαμε* , 

της πατρίδας τις μεγάλες πέτρες  και τα  ιδεώδη των συντρόφων

σηκώνοντας κατά τα μέτρα μας  .

Γενεές επί γενεών με τον έρωτα και το θάνατο  αναμετρηθήκαμε

τη γραμμή του φωτός ακολουθώντας

μέχρι την κόψη του σπαθιού και τη λάμψη της Ανάστασης.
 Άντρες, γυναίκες και αμούστακα παιδιά  

έζησαν και πέθαναν πολεμώντας

προσδοκώντας πρόσωπο ανθρώπου να φανεί 

στου σκοτεινού ποταμού την ασπρόπετρα. 

Και κοκκίνιζαν τα μάγουλά τους από ντροπή σαν τύχαινε κι έλεγες 

πως κιότεψε ή δείλιασε κάποιος.

Αλλά  ετούτοι εδώ  συνήθειες  ξένες ακολουθούν και

με   διάσπαρτα κρυφά Νταχάου άνοιξαν παρτίδες,

με τα κολαστήρια των ψυχών  ανήμπορων κι ανίσχυρων

ηλικιωμένων 

-κάτω απ΄τα μάτια των σωμάτων ασφαλείας-

που θεία Σκέπη τα ονομάσαν.

Βελάζουν στα υπόγεια οι αμνοί, κανένας δεν ακούει.

Ανοίγει λαγούμι η βία, κανένας δεν καταγγέλλει.

Μάζα ευάλωτη,  μεταποιήσιμο υλικό  η ύπαρξή τους

δίνει το κέρδος της μέχρι  περιττό βάρος να γενεί και

άδειο ρημαγμένο κουφάρι ριχτεί στον Καιάδα 

προτού προλάβει να περάσει τον Αχέροντα.

Η Νέμεση κάποτε εμφανίζεται,  αλλά

δεν υπάρχει πια κανείς δικαίωση να λάβει.  

Ανοιχτό του θεριού το στόμα, ντυμένο, γυμνό,

μεταμφιεσμένο τριγυρνάει στους δρόμους

και στης πολιτείας παραμονεύει τα περάσματα, 

τα κάστρα, τους ναούς

και του Συντάγματος τα σκαλοπάτια....

Αθήνα 20/10-4/11 2018  &  19/2/22.

^{* φυσικός σχηματισμός συστάδας κλάδων σε γκρεμό, όπου ο εγκλωβισμός κάποιου ζώου μπορεί να καταστεί προσωρινή ή θανατηφόρα παγίδα αιχμαλωσίας.}

Το παράνομο ηχογραφημένο μήνυμα του Θεοδωράκη από την εξορία στη Ζάτουνα...

Ένα γράμμα - Νότης Σφακιανάκης

Άδεια καρδιά άδεια κλαδιά τoυ φθιvoπώρoυ η βρoχή πως με πovά άδεια ματιά φώτα σβηστά πάλι ζωvτάvεψες στα μάτια μoυ μπρoστά Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές μέσα σε κρύα πρωινά και σ’ εκδρομές έπεσα χθες μέσ’ στου μυαλού μoυ τις σκιές κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ `λεγες μηv κλαις Εvα γράμμα vα μoυ στείλεις vα μoυ πεις πως νοιάζεσαι vα μoυ πεις ότι σoυ λείπω κι ότι με χρειάζεσαι Όλα καλά κι άλλα πoλλά vα μηv κρυώσεις vα σκεπάζεσαι καλά κι όταν βρεθείς μόvη ξανά vα με φωνάξεις vα σε πάρω αγκαλιά Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές μέσα σε κρύα πρωινά και σ’ εκδρομές έπεσα χθες μέσ’ στoυ μυαλού μoυ τις σκιές κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ `λεγες μηv κλαις

Κώστας Τσιαντής- Ζάτουνα

 

Ζάτουνα Ζάτουνα

Σπίτι μας κλείσαν τα πέτρινα χρόνια

μ' ένα τραγούδι παλεύω τα στοιχειά

τις Αρκαδίες σου να λευτερώσω

που κρύβεις στα δάση  τα δασιά.

Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο Πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.

Ζατουνα Ζάτουνα

Το γράμμα μου το Λούσιο περνάει

πάτριο πέρασμα η Λευτεριά

στου Μαίναλου αντίκρυ μου τη σιωπή

και στ' ανυπότακτα όνειρα.

Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.

''Απόρθητες είναι οι ιδέες και αυτοί

που τις υπερασπίζονται ηρωϊκά,

απόρθητες είναι και οι ψυχές των Ελλήνων

που έχω τάξη κι εγώ να τραγουδώ''**

_______________________________

**Από το γράμμα που έστειλε ο Μίκης  Θεοδωράκης στη διεθνή κοινότητα, από τη Ζάτουνα όπου ήταν εξόριστος (1969).

Το γράμμα εδώ: Το γράμμα του Μίκη Θεοδωράκη από τη Ζάτουνα-23 Απριλίου 1969-