Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα | της Ζωής Δικταίου

Η γιαγιά, αυτή που μού έμαθε πολλά κι ας έλεγε πως ήταν η ίδια αγράμματη. Μαζί σκαρώναμε λέξεις, στιχάκια, λογοπαίγνια, ιστορίες. Το είχαμε για παιγνίδι. Το πρόσωπό της αυλάκωναν βαθιές χαρακιές οι ρυτίδες, μα και πάλι ξεχώριζες το φως στα σκούρα μάτια της και την περηφάνια στο βλέμμα. Τα χέρια της, ασυνήθιστα μακριά με πολύ λεπτά δάκτυλα, τα χέρια που με αγκάλιαζαν και με γέμιζαν χάδια. Χέρια αγαπημένα, αυτά που με άγγιξαν. Τις νύχτες τα κράταγε διπλωμένα ή ενωμένα μαζί πάνω στο στήθος της, η πιο ταπεινή απεικόνιση πίστης που έχω καταγράψει.

«Τα χέρια ανοίγουν τις πόρτες της φιλίας», έτσι έλεγε και είχε τόση γαλήνη ο τόνος της φωνής της, τόση, που πίστευα πως και το σκοτάδι σωριαζόταν σαν άδειο βελούδινο πανωφόρι στην καρέκλα, όταν μιλούσε, για να βρει κι αυτό τη γαλήνη. Η εικόνα της θύμησής της, είναι γεμάτη τρυφερότητα και καλοσύνη. Τι κι αν καλλιέργησα μόνη μου την ψευδαίσθηση της μονιμότητας, πως θα έμεναν όλα έτσι για πάντα, στην πιο απόμακρη γωνίτσα της καρδιάς και της σκέψης μου, όλα είναι εκεί, το ίδιο οικεία και με μια μεγαλοπρέπεια αλήθεια.

Κάθε φορά που ξαναφέρνω στη σκέψη μου τη μορφή της, αισθάνομαι και τα χέρια της και ξέρω πώς είναι να τα χέρια που αγγίζονται τρυφερά και με εμπιστοσύνη, που χαιρετούν με εγκαρδιότητα και παίζουν με τις πνοές του ανέμου, με το φως και το γέλιο του ήλιου. Πόσο όμορφα μύριζε το δέρμα τους. Με τη μυρωδιά μιας θαλασσινής αύρας στις χούφτες της κι ύστερα έτοιμα να με χειροκροτήσουν σε κάθε προσπάθεια. Με τα χέρια μετρούσε το καλό κι όταν καμιά φορά τα άπλωνε διστακτικά ήταν για να δεχτεί το ελάχιστο της αγάπης μου.

Κάποιες φορές την είχα δει με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό ικετεύοντας το φως ή με τα χέρια ανοικτά στη βροχή σαν να έκανε δέηση. Επαναλάμβανα τις κινήσεις της τότε, όπως σε ιεροτελεστία και χόρευα γύρω της νομίζοντας πως έκανα τον γύρο του κόσμου. Η γιαγιά ήταν ο κόσμος μου!

«Τα χέρια που με κράτησαν με αγάπη, με ασφάλεια και έμεινε φυλακτό η θύμηση τους, αυτά που κλείνουν στην αφή την τέχνη της καλοσύνης και τη μνήμη της αγάπης όταν με ένα άγγιγμα καταφέρνουν να λύσουν μαγικά τους κόμπους της ψυχής και να γράψουν καινούριους όρκους και υποσχέσεις ζωής», αυτά σκέφτομαι αναπολώντας εκείνες τις στιγμές μαζί της.

Την κοιτάζω στα μάτια κι ας είναι μόνο στην ασπρόμαυρη φωτογραφία τώρα πια. Δε γίνεται να κρύψω τη συγκίνηση. Με προδίδουν τα χέρια που τρέμουν θαρρείς από τον ίδιο φόβο… «Μην σε χάσω γιαγιά…»

Κρατώ στο φως ένα κομμάτι από μια παλιά δαντέλα που είχε πλέξει και ήταν ραμμένη στο μαξιλάρι μου. Κοιτάζω ανάμεσα από τα ξεφτισμένα παραθυράκια που αφήνουν οι κλωστές και τα κιτρινισμένα λουλούδια. Η θέα του έξω κόσμου δεν είναι πια ίδια, δεν είναι σαν το πανηγύρι που ήταν τότε. Όλα άλλαξαν, όλα εκτός από τις αναμνήσεις. Αυτές, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα έχουν πάντα το δικαίωμα να τινάζουν τη σκόνη της λήθης μακριά. Και τι αστείο αλήθεια, σ’ αυτές τις αναμνήσεις ακόμη και οι κότες της γειτονιάς κακάριζαν πιο μελωδικά όταν έβγαιναν στα κοτέτσια και διαλαλούσαν τη γέννηση ενός αβγού! Αγαπώ αυτές τις επισκέψεις στο παρελθόν. Έχω την αίσθηση πώς έτσι συντηρώ μια ταυτότητα που δεν θα ήθελα να χάσω.

Κατά ένα περίεργο τρόπο τα ίδια χέρια, λευκές σκιές στο σκοτάδι της νύχτας, αυτά νιώθω να προστατεύουν ακόμη και τώρα τον ύπνο μου από τα σκοτάδια και τα άσχημα όνειρα και το πρωί, τα ίδια χέρια θαρρώ πως μού απλώνουν τη ζωή πάνω σε μια φέτα ζυμωτό ψωμί με φρέσκο βούτυρο, γλυκό κυδώνι και το περίσσευμα της ψυχής της.

https://svoura.net/.../%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CE%B2%CE%BF.../...

Ευχαριστώ το Διαδικτυακό Περιοδικό Σβούρα

SVOURA.NET

Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα | της Ζωής Δικταίου

Ανδρέας Εμπειρίκος…«Η πόρτα»

 

«Άνοιξε η πόρτα κι έκλεισε μετά πατάγου. Οι εντός του οί-

κίσκου εφώναξαν “Ποιος είναι;”. Βλέποντας δε ότι ουδείς είχε

εισέλθει και ότι απάντησις καμία δεν ήρχετο, οι εντός του

δωματίου συνεπέραναν: ο αέρας θα βρόντηξε την πόρτα.

Και όμως, η άπνοια ήτο απόλυτος. Θα έλεγε κανείς ότι

ο χρόνος είχε σταματήσει. Παρ’ όλον τούτο, πίσω απ’ το

κλειστό παράθυρο το παραπέτασμα εσάλευε σαν πέπλος που

ταλαντεύεται από ριπάς ανέμου. Εις το δωμάτιον κάτι ανε-

κύκλιζε τον προ ολίγον στάσιμον αέρα- σαν να κτυ-

πούσαν, τώρα, εκεί, πτερά πελώριου πελαργού, σαν να πτε-

ρούγιζε εκεί ένας λευκός αρχάγγελος το φέγγος των ουρα-

νών εις το κλειστόν δωμάτιον επί αιχμής ρομφαίας κομίζων.

Η οικοκυρά εκοίταξε εμβρόντητος τους άλλους. Έπειτα

όλοι εκοίταξαν μαζί το ανθογυάλι, που ευρίσκετο επί μικράς

κονσόλας και έμειναν όλοι άναυδοι… Τα χάρτινα λουλούδια

που περιείχε το δοχείον μεγάλωσαν ακαριαίως σαν άνθη κή-

που αληθινά και ο ταπεινός ο χώρος ευωδίαζε εντόνως, σαν

τόπος αγιότητας, σαν τόπος αγιωσύνης.»

(Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα, Ίκαρος)

1Costas Tsiantis

Χρήστος Θηβαίος - Ένα Σημάδι Του Θεού | Official Music Video

Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης Στίχοι: Νίκος Αναγνωστάκης

Ένα σημάδι του θεού μέσα απ’ το ίχνος του καπνού μου έδειξε το δρόμο. Και είδα μες τον πανικό πως το καλό και το κακό ακούν στον ίδιο νόμο. Θέλω να πάρω το φιλί να το περάσω ένα πρωί απέναντι λαθραία κι έτσι ο Ιούδας δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη ντροπή που έγινε μοιραία. Το κακό έχει απλωθεί κι έχει ο κόσμος τρελαθεί. Και εσύ που αγάπησες πολύ χωρίς χαρά, χωρίς φιλί πατρίδα δεν αλλάζεις. Ταξίδια ονειρεύεσαι στον ίδιο τόπο καίγεσαι και στα ρηχά βουλιάζεις.

Ηέλτιος- ΑΠΟΣΤΑΣΗ

 

Αλλόκοτο μοιάζει

να περιμένεις από θνητό τ' αθάνατα να μάθεις:

μες στο ποτάμι ριγμένος να ξοδεύεσαι

τ' άτρεπτα να συλλάβεις και τ' αναλλοίωτα

και το άχρονο και το έγχρονο να συνεξετάζεις,

πόδι βάζοντας στο αχώρητο

με τον παντοδύναμο Λόγο.

Αλλόκοτο μοιάζει, εκτός κι αν

απ΄αλλού έρχεσαι

κι ακολουθώντας την καταγωγή σου το αγαθό ζητάς

και ομολογείς,

το στιγμιαίο της λάμψης τ' άστρου

και του σωματίδιου του θεού στο εργαστήριο του CERN -

σε απόσταση  ευπρέπειας από τον επεξεργαστή του νου που μορφοποιεί

τον κόσμο και τα όντα,

μοιραία δεμένος με το καθάριο νεράκι που τρέχει στο ρυάκι

για  ν' αγιάζει τα υπάρχοντα

και με το θρόϊσμα των φύλλων της λεύκας

που μιλάει στο μεγάλο ρέμα 

σιωπηλά

με την ψυχή μου.

17-10-2019/22

ΠΙΝΑΚΑΣ STAVROS DITSIOS  https://www.stavrosditsios.com/

ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟΥ "ΤΡΙΤΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ " (Όλο το έργο)

Ηέλτιος- Αργά οι νύχτες

 Αργά οι νύχτες

αν προσέξεις

δεν έχουν ώρες...

Ονόματα ανθρώπων έχουν...

8/5/21

Τα ρεμπέτικα τραγούδια της Κατοχής

Μάνος Χατζιδάκις • Οι Μύθοι Μιας Γυναίκας [1988]

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΗΤΕΡΑ- Μάνος Χατζιδάκις(1986)(full)

ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ "η πέτρα" ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Στίχοι & Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Από τη θεατρική παράσταση "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε",1961. Η πέτρα είν' ο θάνατος η πέτρα είν' η ζωή μου, φύτρωσαν άσπρα γιασεμιά μεσ' την αναπνοή μου. Είν' ένα δέντρο έρημο στην πέτρα σπάει η φωνή μου, δεν μπαίνει αγέρας μήτε φως πετρώνει το κορμί μου. Είναι η κραυγή της μάνας είναι η πληγή του κόσμου, φέρτε κρασί φέρτε φωτιά να κάψω τον καημό μου.

ΣΤΕΛΛΑ ΤΕΡΓΙΑΚΗ- ΟΙ 4 ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

..... το μύρο και το Φως

μιας μακρινής υπερκόσμιας

υπαγόρευσης

που σου φωνάζει και σου γνέφει…

Παρουσίαση

Το παρόν βιβλίο είναι μια Υπαρξιακή τοποθέτηση, βαθύτερης ενατένισης και διαλογισμού με το έσω "Είναι" του Αν-Θρώπου, διαβιώνοντας και παρατηρώντας τα στάδια - εποχές και τις βαθμίδες εξέλιξης, που περνάει η Ψυχή, μέχρι την πλήρη εναρμόνισή της με την αέναη πηγή του Φωτός. Ένα αφιέρωμα και ταυτόχρονα ένας Ποιητικός Ύμνος, απέναντι σ' εκείνο το Θείο Φως, την Ψυχή, που "αρχίζει και τελειώνει" την υπόστασή μας, εν ζωή. Μια εκδήλωση εσωτερικότητας και ουράνιας μελωδίας, απέναντι σ' εκείνη τη Θεία ουσία που κοσμεί, λαμπρύνει και ζωοποιεί την Ανθρώπινη υπόσταση. Είναι μια εσωτερική εκδήλωση έμπνευσης, φανέρωσης και προσφοράς, με απέραντο σεβασμό, ευγνωμοσύνη κι Αγάπη, προς όλο το φάσμα, που υψώνει την ανθρώπινη υπόσταση, στην αθανασία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από τη Συλλογή ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (απόσπασμα):

Ακολουθία φωτός
συγχρονισμένη κι αδιαπραγμάτευτη
θα οδηγήσει και πάλι
το λαό που δε φοβάται να κριθεί,
να πολεμηθεί, να κατακτηθεί,
που δε λύγισε, που δεν καταρρακώθηκε
μα σαν άλλος Διγενής
με το σπαθί στο χέρι
αναζήτησε το δίκιο του. [...]

Angélus

Mélodies persanes, Op. 26: I. La brise

The breeze

English Translation © Richard Stokes

Like young goats bitten by a horse-fly,

The beauties of Zabulistan are dancing.

Their nails are painted light pink,

No one may see them, save their sultan.

Each holds a ringing sistrum;

The turbaned eunuch brandishes a sabre.

But from the pale river where the lily drowses,

The night wind rises, like a buccaneer.

It sets out to charm their hearts and lips

Beneath jealous eyes, despite the edict.

Be proud, O dreamer. The breeze has taken

Your love poems as its talisman.

La brise

Armand Renaud

Comme des chevreaux piqués par un taon,

Dansent les beautés du Zaboulistan.

D'un rose léger sont teintés leurs ongles,

Nul ne peut les voir, hormis leur sultan.

Aux mains de chacune un sistre résonne ;

Sabre au poing, se tient l'eunuque en turban.

Mais du fleuve pâle où le lys sommeille,

Sort le vent nocturne, ainsi qu'un forban.

Il s'en va charmer leurs cœurs et leurs lèvres,

Sous l'œil du jaloux, malgré le firman.

Ô Rêveur, sois fier. Elle a, cette brise,

Pris tes vers d'amour pour son talisman.

Ηέλτιος- Την αμφιβολία μου εμπιστεύομαι

 

Τελικά, οι ειδήμονες  αποφάνθηκαν

πως πραγματικά δεν υπάρχω,

πως μια  ψευδαίσθηση είμαι του νου

μια αναπαράσταση της νευροφυσιολογίας του εγκεφάλου

ένα είδωλο του τετραδιάστατου χωροχρόνου

στο σκοτεινό τρισδιάστατο κελί μου.

Η αλήθεια περνά δίπλα μου 

με το σχισμένο της φόρεμα σηκωμένο στον αέρα

κάθε μέρα και πιο σιμά,

μα δε μ' αγγίζει.

Εοντίζω μόνος 

της ελαίας συλλέγοντας τ' ασημένια φύλλα,

και την αμφιβολία μου εμπιστεύομαι

και τη μορφή σου ακολουθώ που αγιάζει

καθώς  τη μεταποιούν οι καιροί,

γιατί μέσα σ’ αυτή ζω,

γιατί μέσα σ’ αυτή σε βρίσκω και σε χάνω

και μέσα απ΄αυτή ανακαλύπτω

‘’το νόμιμο του ανέλπιστου’’.

13 Οκτ 2014/22

Γιώργης Χριστοδούλου- Η Εποχή της Αγάπης

Τ' όνομά σου μου'φερνε το σφύριγμα του αγέρα τ'όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή Ετοιμάσου μου'λεγε η καρδιά , μα κάθε μέρα στην υγειά σου μ'έπινε η βροχή Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις τρυφερά σε γύρευα κι εγώ Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ. Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς. Τ'άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ'τη μνήμη πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμοί Κάποιος άλλος φόραγε και μ'εκανε συντρίμμι τ'άρωμά σου κι έφυγα χλωμή. Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις τρυφερά σε γύρευα κι εγώ Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ. Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς. Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς

Δάφνη Ζουρνατζή - Ανθρώπων Έργα

Ηέλτιος- Τυφλός καιρός

 Στα σύνορα, στα σύνορα

πετάξαν τρομαγμένα τα πουλιά,

στο αδιαπέραστο του νου και των αισθήσεων

στο λυκόφως της παραλίας του Παλαιού Φαλήρου

λευκά φτερά κι αλύτρωτα

που μόλις πρόλαβαν κι εκτινάχθηκαν αναπετώντας

από των χυτηρίων της ιστορίας

τους χαλύβδινους πυρωμένους

τύπους.

Απόκοσμος κελαϊδισμός

και μάτια που σε είδαν και σε πόθησαν

μαζί με τη χάρη της κίνησής σου, μια σιλουέτα πόθου στην άπιαστη

γραμμή του ορίζοντα,

λίγο πριν κατέβουν και σε κόψουν οι δημιουργοί

και στις ενοχές σε ρίξουν

και στη μορφή σε κλείσουν

του τυφλού καιρού που τον στοιχειώνουν

απολιθωμένες οι νεκρές ψυχές.

10.10.2014/22

1Costas Tsiantis

Χαρούλα Βερίγου (Ζωή Δικταίου)- απόσπασμα από το βιβλίο ''Μια κούρσα για τη Χαριγένεια''.

 

Γιώργος Ραυτόπουλος - Φθινόπωρο

 

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΣΑ ΝΑ'ΜΑΙ ΑΠΌ ΣΙΔΕΡΟ

 Σα νά’ μαι από σίδερο μου μιλάς,

κι όπου βρεθείς χτυπάς
με φωτιές και βαριοπούλες εξουσίας να με μεταμορφώσεις,
δίχως ν’ ακούς το χλιμίντρισμα των αλόγων στο υπόγειο
που μαύρο φίδι τα ζυγώνει.
Ω αν μ’ ήξερες!
θα μ’ άγγιζες στον άνεμο,
θα με μύριζες σε κάθε ρόδο,
θα μ’ άκουγες σε κάθε κελάηδισμα του αηδονιού
και στον πηλό που πλάθεις και κολλάει στα χέρια σου
θά’ βλεπες κάθε στιγμή
τη μορφή ενός μικρού παιδιού να σου χαμογελάει
μπρος στην πέτρινη βρύση όπου έπινες νερό!

7 Οκτωβρίου 2014