Από τον δίσκο «Μισοφέγγαρο κυδώνι»
"Ίσως, όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλον, έτσι που επιτέλους, να μπορέσουμε να γνωριστούμε." &line; ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021
ΜΙΑ ΦΟΡΑ: Στίχοι - Δημήτρης Λέντζος, Μουσική - Γιώργος Καγιαλίκος , Ερμηνεία - Γιώργος Φλωράκης
Από τον δίσκο «Μισοφέγγαρο κυδώνι»
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2021
Στο ποτάμι- Ποίημα: Wilhelm Müller, Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ποίημα: Wilhelm Müller
Μετάφραση/Ποιητική: Διονύσης Καψάλης
Ερμηνεία: Γιώργος Φλωράκης
Εσύ που πριν κυλούσες
ποτάμι γάργαρο
Πόσο φρικτά σωπαίνεις
τώρα που φεύγω εγώ
Σκληρός και παγωμένος
φλοιός σε σκέπασε
Ασάλευτο και κρύο
στην άμμο κείτεσαι
Στον πάγο σου επάνω
με πέτρα κοφτερή
χαράζω τ’ όνομά της
μέρα κι ώρα μαζί
Τη μέρα που την είδα
τη μέρα πού ‘φυγα
μα κι ένα δαχτυλίδι
σπασμένο ολόγυρα
Εσύ που πριν κυλούσες
ποτάμι γάργαρο
Πόσο φρικτά σωπαίνεις
τώρα που φεύγω εγώ
Δε βλέπεις τη δική σου
καρδιά μου εικόνα εδώ
Ακούς πως από κάτω
πλαντάζει το νερό;
Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2021
Ο. Ελύτης-«Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ» 1995 Ύψιλον/βιβλία.
«Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ» 1995
Αποσπάσματα..
"Το αντίθετο που κυριαρχεί στην ζωή μας , μη μπορώντας να ελέγξουμε τα γεγονότα που έτσι κι αλλοιώς θα γίνουν όπως κι αν τα αντιμετωπισουμε, είτε αποδέχοντας τα απλώς είτε αφήνοντας τα να μας επηρεάζουν: «ανέκαθεν στον κόσμο αυτό βασιλεύει μια κάποια όπως θα λέγαμε άνισος ισομετρία».
Ο τόσο μα τόσο περίπλοκος – πολύπλοκος άνθρωπος που δεν είναι παρά ένα απλό σπίρτο με στιγμιαία λάμψη που αν την είδες, είδες. Τιμή σε όλα τα ασήμαντα – σημαντικότατα για τον κάθε ένα ξεχωριστά που τα φυλάει στην καρδιά του για τον λόγο που αυτός ξέρει.
«Στο απλώς κυανό για το απείρως παρόμοιο» . Το απόλυτο γαλήνιο γαλάζιο . Η ζωή : χιλιάδες κομμάτια διαφορετικά του ενός και του αυτού κατ΄ουσίαν κομματιού . «Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να παίζουμε διαφορετικό ρόλο σε κάθε πράξη ενός και του αυτού έργου; Γιατί εννοούμε να δοκιμαζόμαστε πάλι και πάλι;» Όλα αλλάζουν συνεχώς παραμένοντας τα ίδια, «Κι ας μην είχαν οι φουτουριστές του 1920 αντιληφθεί ότι τροχάδην φεύγουν τα πάντα στην ίδια θέση όπως τ΄αστρα.»
«Αχ αγάπη, πως καταφέρνεις ν΄αποχωρίζεσαι απ΄το στοιχείο του έρωτα! Πως τ΄αφήνεις να φτάνει σε μιαν ύστατη έκρηξη και να εξαντλείται , τη στιγμή που εσύ ατάραχη συντηρείσαι και ανεβαίνεις όπως το λάδι πάνω απ΄το νερό, για να κρατήσεις αναμμένη την φλόγα μιας ατελεύτητης ημέρας.» Το τέλειο βρίσκεται στα τιποτένια . Η μάνα νεοσσών που αποκομίζει μέρα-νύχτα σποριά , πέτρες , άχυρα, πούπουλα για το χτίσιμο φωλιάς για τα παιδιά της .
« Όποιος δεν ξυπνήσει τ΄αλλο πρωί να βρεί μια φωλιά στο γείσο της ταράτσας του και να σαστίσει απ΄αυτό το στιγμιαίο μήνυμα ζωής και μαγικής μαστοριάς δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πως με το ίδιο τιποτένιο υλικό, αποκόμματα εικονογραφημένων περιοδικών , κάποτε και βιβλίων μπορεί να φτάσει κανείς , με μιαν ανάλογη μαγική μαστοριά στην τεχνική της συνεικόνας»
Στιγμές ελευθερίας ανεξέλεγκτης , ίσως στιγμιαίας μα εντελώς αποκλειστικά δικής σου . Η ύπαρξη της ανυπαρκτης δικής σου πραγματικότητας που δεν μπορείς να την εξωτερικεύσης που αν και υπάρχει χάνεται. «Υπήρξαν μερικές περιόδοι που τις χαρήκαμε όπως ο τρελός την ελευθερία του ………………..κομμάτια θάλασσας όπως κανείς ποτέ δεν τα΄δε ιππάρια κυματοειδή , αυλακιές αφρού περιούσιου . Μιλώ για κάτι που είναι και όχι. Κείνο το καίριο κι ένα που το βρίσκεις σε μια πρώτη σελίδα κοριτσιού κι ώσπου να το΄ξηγήσεις χάνεται.»
«Εχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η πιο σημαντική αλήθεια ευθέως διατυπωμένη μοιάζει παραδοξολογία»
«Στη διάρκεια ενός σιγαρέτου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως αλλωστε και στους έρωτες , τις απόπειρες δημιουργίας και οπουδήποτε αλλού το μόνο φωτάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω είναι το κάλλος .
Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα»
Κάποτε το μήνυμα της τέχνης αργεί να φτάσει μη μπορώντας να περάσει. «Παρά ένα ψηφίο η λέξη σου διαφεύγει ‘ χρειάζεται τάξη» τάξη όμως δεν είναι η απλή τοποθέτηση αλλά η απομίμηση σε μια αλλη κλίμακα της ίδιας της ύλης οπου ενα διάφανο κρύσταλλο ή ένα έργο τέχνης κάνει το ίδιο , έχουν την ίδια (σχεδόν αισθητική «και τάξη δεν σημαίνει να βάζεις απλώς στη σειρά δώδεκα ποτήρια΄. Σημαίνει , σε μιαν άλλη κλίμακα , να απομιμείσαι την συναρμογή των μορίων της ύλης ως το σημείο να επιτυγχάνεις μπροστά σου ένα διάφανο κρύσταλλο ή ένα έργο τέχνης , που κάνει το ίδιο»"
“Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω μέσα στην μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας. Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο.
Ή τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν την νύχτα μου, ή τις τρώω με σοκολάτα και σαντιγύ. Γι΄ αυτό και καμιά ολιγαρχία που εκτιμώ δεν έρχεται στα πράγματα. Όμως γι΄ αυτό ακριβώς την επιλέγω.
Για να μην έρχομαι ποτέ στα πράγματα”.
Σαν ξένος- Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Ποίημα: Wilhelm Müller
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Ποίημα: Wilhelm Müller
Μετάφραση/Ποιητική: Διονύσης Καψάλης, Ερμηνεία: Γιώργος Φλωράκης
Σαν ξένος ήρθα ως εδώ
σαν ξένος φεύγω πάλι.
Ο Μάης φρόντισε να δω
λουλούδια στ’ ανθογυάλι.
Σαν ξένος ήρθα ως εδώ
σαν ξένος φεύγω πάλι.
Για αγάπη η κόρη μίλησε
η μάνα για στεφάνι,
ο κόσμος τώρα ερήμωσε
με σάβανο το χιόνι.
Δε διάλεξα τον χρόνο που φεύγω
ήταν γραφτό,
στον σκοτεινό μου δρόμο
μόνος να πορευτώ.
Τον ίσκιο μου έχω συντροφιά
που ρίχνει το φεγγάρι.
Στη χιονισμένη ερημιά
του ελαφιού το χνάρι.
Δε διάλεξα τον χρόνο που φεύγω.
Νύχτα παντού και σιγαλιά
κι είναι κλειστές για μένα,
οι πόρτες έξω τα σκυλιά
γαυγίζουν λυσσασμένα.
Σαν ξένος ήρθα ως εδώ
σαν ξένος φεύγω πάλι.
Καλή σου νύχτα,
να γυρνά η αγάπη αγαπάει.
Έτσι ο Θεός την κυβερνά,
φεύγει και σ΄άλλον πάει.
Δε σου χαλώ τα όνειρα του ύπνου τη γαλήνη
Σιγά - σιγά και τρυφερά πίσω μου η πόρτα κλείνει.
Μιας καληνύχτας τον στερνό χαιρετισμό θ΄αφήσω,
να δεις ότι δε σε ξεχνώ κι ας μη γυρίζω πίσω.
Δε διάλεξα τον χρόνο που φεύγω.
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021
Σπύρος Ποταμίτης- 5 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ
Καλό σας βράδυ...
Εγώ θα σε λέω έρωτα
στο στήμονα θα σ΄ αγκαλιάζω
θα ριγώ στην κραυγή σου
και θα ονειρεύομαι μυστικά
την ώρα που μανιάζει η θύμηση.
Θα σε λέω αγάπη, αγάπη μου,
όπως το πουλί τον ουρανό
όταν ανοίγει τις φτερούγες του.
Θα σε λέω ζωή, ζωή μου,
όπως ο χαρταετός τον άνεμο.
Θα σε λέω ευτυχία ό,τι κι αν είσαι!
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2021
Αλέξανδρος Βαναργιώτης 25-1-2021
Όταν μιλώ για ισότητα,
σκέφτομαι το χώμα
που δέχεται επάνω του τα παπούτσια
των πλούσιων και των φτωχών
εξίσου
και στο τέλος μας αγκαλιάζει όλους
χωρίς διάκριση.
Όταν λέω «δημοκρατία»
σκέφτομαι τα λουλούδια
που βρίσκει το καθένα τη θέση του
και ζωγραφίζουν τους ομορφότερους
πίνακες στη γκαλερί της φύσης
την άνοιξη.
Όταν συζητώ για ελευθερία,
ο νους μου πάει
στα μονοπάτια των βουνών
που διακλαδίζονται
χωρίς ποτέ να σου πουν
ποιο πρέπει να διαλέξεις.
Όλα τους άλλωστε οδηγούν κάπου,
πότε σε ένα ξέφωτο,
πότε σε μία βρύση
ή σε μια κορυφή.
Όταν αναφέρομαι στον διάλογο,
έχω υπόψιν μου τα δέντρα.
Μιλούν χαμηλόφωνα,
σχεδόν ψιθυριστά
για αιώνιες αλήθειες
και περιμένουν υπομονετικά
μέρες, μήνες χρόνια
τη δική σου απόκριση.
Περιμένουν
τη ματιά, την καρδιά και τον λόγο σου.
Αν δεν απαντήσεις,
συνεχίζουν τη συζήτηση
με τα πουλιά, τα σύννεφα
και τον άνεμο.
ΑΒ
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2021
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2021
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2021
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2021
ΗΕΛΤΙΟΣ- ΣΧΟΛΙΟ
Ανελεύθεροι.
Χωρίς αντανακλαστικά.
Χωρίς φωνή δική μας. Περιμένουμε
το σύνθημα απ΄ 'Εξω για ν' αντιδράσουμε,
για να υπάρξουμε.
Με συνθήματα ξένα,
με αισθήματα ξένα,
με κόσμο ξένο προχωράμε
στην παραλογία μεταποιούμενοι και στ' ανίερο,
τους νεκρούς υβρίζοντας
και χολή εκστομίζοντας
απ' το άπλυτο των καιρών στόμα.
Κοιτάζω τα δρομολόγια στο σταθμό
και λογαριάζω.
Απλησίαστο το εισιτήριο για την Ιστορία.
ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Γράψε όποιο ποίημα θες.
Άνθρωπο δε θα βρεις να το διαβάσει,
στο κελάρι της ψυχής σου να μπει
και την άμπελο να φτάσει.
Ανοιχτή η συλλογή
πάνω στην άδεια θέση δίπλα στο παράθυρο
ταξιδεύει
δίχως τα μάτια- δεν είναι πια μάτια-
μόνο τα βουνά μες την ομίχλη
και το τρένο που φεύγει στο πουθενά
σφυρίζοντας
μπροστά από έρημες αποβάθρες.
18/1/2021
Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2021
Κωστή Παλαμά Γύριζε
“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.
Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”
Κωστής Παλαμάς
(Ποιητική συλλογή “Η Πολιτεία και η Μοναξιά”)
5Εσείς και 4 ακόμη
1 κοινοποίηση
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Σπύρος Ποταμίτης- 13/1/2021
Αντί Καλημέρας…
Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;
Έξω ληστεύουν ψυχές. Φοβάμαι.
Αόρατα τάγματα κεντάνε σιωπή
σε βαθιά ρείθρα, μας σκοτώνουν.
Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;
Πέφτουμε σαν χελιδόνια νεκροί.
Πλημμύρισε η ζωή μας μοναξιά.
Δεν ξέρω κολύμπι. Βουλιάζουμε.
Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;
Μην ανοίγεις το παράθυρο. Σώπα.
Μπορεί να σ’ ακούσει ο θάνατος.
Σώπα. Ίσως θυμώσουν οι λέξεις.
Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;
Ο κήπος, τα όνειρα, τα ιδανικά μας…
χρεοκόπησαν. Μη βγεις έξω. Μ’ ακούς;
Μείνε μέσα να θηλάσεις τους νεκρούς, ζωή.
Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;
Ό,τι δε ζούμε να κεντήσεις στην κουρτίνα!
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2021
Πάνος Παπαϊωάννου & Χρυσόστομος Καραντωνίου - Πες Μου - Official Audio R...
Μουσική: Χρυσόστομος Καραντωνίου
Στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους
Πες μου πως είμαι ζωντανός, ότι δεν ξόφλησα ακόμα,
πως ίδιος είναι ο ουρανός κι ότι δεν έχει αλλάξει χρώμα.
Ποτέ δεν φτάνουν οι φωνές εδώ στην άκρη του βυθού μου,
μα να σ’ ακούσω κάτι πες κι ας είσαι ψέμα του μυαλού μου.
Πες μου πως είμαι ζωντανός κι εσύ εκεί με περιμένεις,
μίλα μου όσο είναι καιρός, μη συνεχίζεις να σωπαίνεις.
Πες μου πως δεν υπήρχα χτες, μα πάντα ήμουνα δικός σου
πες μου να γίνω αυτός που θες κι ας είμαι ψέμα στο μυαλό σου.
Πες μου πως είμαι ζωντανός κι ο κόσμος ζει μαζί με μένα.
Πως έχει κι άλλο ο Θεός, ότι δεν φτάσαμε στο τέρμα.
Άδειες μαζέυω τις στιγμές εδώ στη μέση του κενού μου
μα πως υπάρχει κάτι πες κι ας είναι ψέμα του μυαλού μου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)