"Ίσως, όταν ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλον, έτσι που επιτέλους, να μπορέσουμε να γνωριστούμε." &line; ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Κυριακή 12 Ιουλίου 2020
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2020
Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020
Κυριακή 5 Ιουλίου 2020
Τρίτη 30 Ιουνίου 2020
Σάββατο 27 Ιουνίου 2020
Βασιλική Μόφορη - Δε σε ξέρει κανείς ~ Official Lyric Video
Στίχοι:
Ρωτάω για σένα τον αέρα ,τις ρωγμές
των πέτρινων χειλιών σου,
τα κουρασμένα αμπραγιάζ των τόσων εκδρομών σου.
Μιλάω για σένα στις φωτιές
των άσκοπων παροξυσμών σου
στα προδομένα στα γδαρμένα όρια των σ’ αγαπώ σου.
Δε σε ξέρει κανείς .
Δε σε ξέρει κανείς τελικά .
Για έναν όχλο αδαή
ρώσικη ρουλέτα η καρδιά.
Ένα μπαμ της σιωπής να νομίζεις πως ζεις .
Δες !Δε βλέπει κανείς .Δε σε ξέρει κανείς ...
Ρωτάω για σένα πεταλούδες και πουλιά
που στοίχειωναν στο φως σου.
Τα ξεχασμένα στα κολάζ τα γέλια των εχθρών σου.
Ζητάω εσένα στους καπνούς ,
στα μπαρ του νου,στον πανικό σου,
στα ηττημένα στα δειλά τα όχι των συμβιβασμών σου.
Δε σε ξέρει κανείς .
Δε σε ξέρει κανείς τελικά .
Για έναν όχλο αδαή
ρώσικη ρουλέτα η καρδιά.
Ένα μπαμ της σιωπής να νομίζεις πως ζεις .
Δες !Δε βλέπει κανείς .Δε σε ξέρει κανείς ...
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2020
Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΡΙΖΟΣ - ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ
Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης Δεν πετάει φτερό στο πέλαγο Και μαντάτο απ' την Αθήνα Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου Που 'χω να τα δω ένα μήνα Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ Που με ξέχασες και λιώνω Ούτε που σαλεύει το νερό Ούτε μου μιλούν οι γλάροι Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις Πριν να σβήσουνε οι φάροι.
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020
Σπύρος Ποταμίτης- «Η αναδυόμενη Αφροδίτη κι ο Κοντορεβιθούλης»
Αυτό το παιδάκι που θα μας μαρτυρούσε στο θεό
φαίνεται πως τελικά δεν πήγε στον Παράδεισο…
φαίνεται πως τελικά δεν πήγε στον Παράδεισο…
Ίσως και να μην είχε τα ναύλα…
………………………………………………….
Δεν είμαι Ελύτης εγώ. Γι’ αυτό δε θέλω
να σας δείξω τις αντικριστές αμμουδιές
μήτε τα τόσα ευλαβικά μπλε του Αιγαίου.
Τα φιλιά της αρμπαρόριζας και της ελιάς
τ’ αρχαία σκαριά ποτέ δε με ταξίδεψαν.
Ούτε τη γλώσσα του Ομήρου κατέχω
για να νοώ τους θρήνους της Σαπφούς.
Γεννήθηκα ενός ταπεινού Ιονίου βράδυ
πασπαλισμένος με τ’ άστρα της Ιθάκης
και του Διονυσίου Σολωμού τα δάκρυα.
Κι ως δεν αποσύνδεσα ποτέ την Ελλάδα
στην ψυχή μου, δεν ξέρω από ξαρχής
να την ξαναφτιάξω ‘με μια ελιά, ένα
αμπέλι κι ένα καράβι’, εγώ ο δόλιος
που φύτρωσα σ’ ένα κοχύλι απάνω
να περιμένω εκεί τη θάλασσα ξανά
για όταν θελήσει κάποτε να με πάρει.
………………………………………………..
να σας δείξω τις αντικριστές αμμουδιές
μήτε τα τόσα ευλαβικά μπλε του Αιγαίου.
Τα φιλιά της αρμπαρόριζας και της ελιάς
τ’ αρχαία σκαριά ποτέ δε με ταξίδεψαν.
Ούτε τη γλώσσα του Ομήρου κατέχω
για να νοώ τους θρήνους της Σαπφούς.
Γεννήθηκα ενός ταπεινού Ιονίου βράδυ
πασπαλισμένος με τ’ άστρα της Ιθάκης
και του Διονυσίου Σολωμού τα δάκρυα.
Κι ως δεν αποσύνδεσα ποτέ την Ελλάδα
στην ψυχή μου, δεν ξέρω από ξαρχής
να την ξαναφτιάξω ‘με μια ελιά, ένα
αμπέλι κι ένα καράβι’, εγώ ο δόλιος
που φύτρωσα σ’ ένα κοχύλι απάνω
να περιμένω εκεί τη θάλασσα ξανά
για όταν θελήσει κάποτε να με πάρει.
………………………………………………..
Γι’ αυτό δε βρίζω τον κόσμο με ‘άξιον εστί’
εγώ ο ανάξιος να τεντώσω το δάχτυλο
δείχνοντας ένα σημείο του ορίζοντα.
Και πώς… αφού δεν κοίταξα τον ουρανό
από το μέσο πελάγου, αλλά απ’ ολούθε
για να συλλέξω το μπλε πέπλο του νου
το τόσο διάφανο που να φαίνονται οι θεοί
και να μας βλέπουν καθώς αγγιζόμαστε
ο ένας στην αγκαλιά του θανάτου του άλλου.
Γι’ αυτό τα σήμαντρα του δικού μου Πάσχα
δε σήμαναν ποτέ σε ξωκλήσια και ναούς
παρά μόνο στα πλευρά του ανθρώπου
που έγερνε το κορμί, όχι για να προσευχηθεί,
αλλά να γονατίσει μπροστά στους νεκρούς
για τη σωτηρία της εφήμερής του ύπαρξης.
Δες πως κουδουνίζουν οι μαργαρίτες
όταν ανάβει ο ήλιος την πλαγιά του λόφου
και φαίνονται οι σταυροί που φυτεύτηκαν
για ν’ αφήσουν τόπο στη ζωή και χωράφι
να βρίσκει σπόρο το παιδί να μεγαλώσει.
Άκου το μαράζι της θάλασσας στο κύμα
για τα παιδιά που πνίγηκαν ψάχνοντας
έναν τόσο δα κόκκο άμμου δικό τους
για να’ χουν κάπου να κρατηθούν ξανά
αφού το ιερό του σπιτιού τους, το άβατο,
τους το γκρέμισαν γυρεύοντας πλούτη.
Κάψου απ’ τις αμαρτίες των αρετών σου
όπως η λαμπάδα που κρατάς, Ανάσταση
να φωτίσεις ενός κόσμου ξένου, μακρινού,
εξορισμένου κάπου στους γαλαξίες ή ίσως
ντουφεκισμένου μπροστά στους τοίχους
των μοναστηριών που άγιασαν το θάνατο.
Γι΄ αυτό δε φυτεύω τα δειλινά με ‘αμήν’
και των αυγών τα ‘δόξα σοι’ με φιλιά Ιούδων.
Μόνο στον ίσκιο της ροδακινιάς σηκώνω πανί
για το άρωμα του γινομένου φρούτου, όπως
το φουστάνι μιας εγκυμονούσας να φανεί
ο θεός της σωτηρίας ή του χαμού του κόσμου.
εγώ ο ανάξιος να τεντώσω το δάχτυλο
δείχνοντας ένα σημείο του ορίζοντα.
Και πώς… αφού δεν κοίταξα τον ουρανό
από το μέσο πελάγου, αλλά απ’ ολούθε
για να συλλέξω το μπλε πέπλο του νου
το τόσο διάφανο που να φαίνονται οι θεοί
και να μας βλέπουν καθώς αγγιζόμαστε
ο ένας στην αγκαλιά του θανάτου του άλλου.
Γι’ αυτό τα σήμαντρα του δικού μου Πάσχα
δε σήμαναν ποτέ σε ξωκλήσια και ναούς
παρά μόνο στα πλευρά του ανθρώπου
που έγερνε το κορμί, όχι για να προσευχηθεί,
αλλά να γονατίσει μπροστά στους νεκρούς
για τη σωτηρία της εφήμερής του ύπαρξης.
Δες πως κουδουνίζουν οι μαργαρίτες
όταν ανάβει ο ήλιος την πλαγιά του λόφου
και φαίνονται οι σταυροί που φυτεύτηκαν
για ν’ αφήσουν τόπο στη ζωή και χωράφι
να βρίσκει σπόρο το παιδί να μεγαλώσει.
Άκου το μαράζι της θάλασσας στο κύμα
για τα παιδιά που πνίγηκαν ψάχνοντας
έναν τόσο δα κόκκο άμμου δικό τους
για να’ χουν κάπου να κρατηθούν ξανά
αφού το ιερό του σπιτιού τους, το άβατο,
τους το γκρέμισαν γυρεύοντας πλούτη.
Κάψου απ’ τις αμαρτίες των αρετών σου
όπως η λαμπάδα που κρατάς, Ανάσταση
να φωτίσεις ενός κόσμου ξένου, μακρινού,
εξορισμένου κάπου στους γαλαξίες ή ίσως
ντουφεκισμένου μπροστά στους τοίχους
των μοναστηριών που άγιασαν το θάνατο.
Γι΄ αυτό δε φυτεύω τα δειλινά με ‘αμήν’
και των αυγών τα ‘δόξα σοι’ με φιλιά Ιούδων.
Μόνο στον ίσκιο της ροδακινιάς σηκώνω πανί
για το άρωμα του γινομένου φρούτου, όπως
το φουστάνι μιας εγκυμονούσας να φανεί
ο θεός της σωτηρίας ή του χαμού του κόσμου.
………………………………………………….
Συγχωρήστε μου λοιπόν αυτή τη λύπη
να είμαι και κάπου - κάπου άνθρωπος,
εξόν από ποιητής, κι απλά περαστικός
που μπορεί να γνέφει ακόμα καλημέρα…
…………………………………………………..
να είμαι και κάπου - κάπου άνθρωπος,
εξόν από ποιητής, κι απλά περαστικός
που μπορεί να γνέφει ακόμα καλημέρα…
…………………………………………………..
[Αποσπάσματα απ’ το ανέκδοτο ποιητικό έργο:
«Η αναδυόμενη Αφροδίτη κι ο Κοντορεβιθούλης»]
«Η αναδυόμενη Αφροδίτη κι ο Κοντορεβιθούλης»]
Τρίτη 16 Ιουνίου 2020
Pyx Lax - Epapses Agaph Na Thimizeis
Ο καφές σου έχει κρυώσει
και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες
σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει
στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες
σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει
στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες
Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτια
υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή
τραγούδια που ‘γίναν με δάκρυα στα μάτια
τραγούδια που ‘γίναν απλά η αφορμή
υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή
τραγούδια που ‘γίναν με δάκρυα στα μάτια
τραγούδια που ‘γίναν απλά η αφορμή
Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
Στίχοι για το τραγούδι Επαψες αγάπη να θυμίζεις Πυξ Λαξ του έτους 1998 σε στίχους Βλαχοπούλου Όλγα, Παπαγεωργίου Νίκος, Πλιάτσικας Φίλιππος και σύνθεση Πλιάτσικας Φίλιππος από το album STILBI.
Κυριακή 7 Ιουνίου 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)