Σπύρος Ποταμίτης- «Η αναδυόμενη Αφροδίτη κι ο Κοντορεβιθούλης»

Σπύρος Ποταμίτης

3 ώρες · 

Αυτό το παιδάκι που θα μας μαρτυρούσε στο θεό
φαίνεται πως τελικά δεν πήγε στον Παράδεισο…

Ίσως και να μην είχε τα ναύλα…

………………………………………………….

Δεν είμαι Ελύτης εγώ. Γι’ αυτό δε θέλω
να σας δείξω τις αντικριστές αμμουδιές
μήτε τα τόσα ευλαβικά μπλε του Αιγαίου.
Τα φιλιά της αρμπαρόριζας και της ελιάς
τ’ αρχαία σκαριά ποτέ δε με ταξίδεψαν.
Ούτε τη γλώσσα του Ομήρου κατέχω
για να νοώ τους θρήνους της Σαπφούς.
Γεννήθηκα ενός ταπεινού Ιονίου βράδυ
πασπαλισμένος με τ’ άστρα της Ιθάκης
και του Διονυσίου Σολωμού τα δάκρυα.
Κι ως δεν αποσύνδεσα ποτέ την Ελλάδα
στην ψυχή μου, δεν ξέρω από ξαρχής
να την ξαναφτιάξω ‘με μια ελιά, ένα
αμπέλι κι ένα καράβι’, εγώ ο δόλιος
που φύτρωσα σ’ ένα κοχύλι απάνω
να περιμένω εκεί τη θάλασσα ξανά
για όταν θελήσει κάποτε να με πάρει.
………………………………………………..

Γι’ αυτό δε βρίζω τον κόσμο με ‘άξιον εστί’
εγώ ο ανάξιος να τεντώσω το δάχτυλο
δείχνοντας ένα σημείο του ορίζοντα.
Και πώς… αφού δεν κοίταξα τον ουρανό
από το μέσο πελάγου, αλλά απ’ ολούθε
για να συλλέξω το μπλε πέπλο του νου
το τόσο διάφανο που να φαίνονται οι θεοί
και να μας βλέπουν καθώς αγγιζόμαστε
ο ένας στην αγκαλιά του θανάτου του άλλου.
Γι’ αυτό τα σήμαντρα του δικού μου Πάσχα
δε σήμαναν ποτέ σε ξωκλήσια και ναούς
παρά μόνο στα πλευρά του ανθρώπου
που έγερνε το κορμί, όχι για να προσευχηθεί,
αλλά να γονατίσει μπροστά στους νεκρούς
για τη σωτηρία της εφήμερής του ύπαρξης.
Δες πως κουδουνίζουν οι μαργαρίτες
όταν ανάβει ο ήλιος την πλαγιά του λόφου
και φαίνονται οι σταυροί που φυτεύτηκαν
για ν’ αφήσουν τόπο στη ζωή και χωράφι
να βρίσκει σπόρο το παιδί να μεγαλώσει.
Άκου το μαράζι της θάλασσας στο κύμα
για τα παιδιά που πνίγηκαν ψάχνοντας
έναν τόσο δα κόκκο άμμου δικό τους
για να’ χουν κάπου να κρατηθούν ξανά
αφού το ιερό του σπιτιού τους, το άβατο,
τους το γκρέμισαν γυρεύοντας πλούτη.
Κάψου απ’ τις αμαρτίες των αρετών σου
όπως η λαμπάδα που κρατάς, Ανάσταση
να φωτίσεις ενός κόσμου ξένου, μακρινού,
εξορισμένου κάπου στους γαλαξίες ή ίσως
ντουφεκισμένου μπροστά στους τοίχους
των μοναστηριών που άγιασαν το θάνατο.
Γι΄ αυτό δε φυτεύω τα δειλινά με ‘αμήν’
και των αυγών τα ‘δόξα σοι’ με φιλιά Ιούδων.
Μόνο στον ίσκιο της ροδακινιάς σηκώνω πανί
για το άρωμα του γινομένου φρούτου, όπως
το φουστάνι μιας εγκυμονούσας να φανεί
ο θεός της σωτηρίας ή του χαμού του κόσμου.

………………………………………………….

Συγχωρήστε μου λοιπόν αυτή τη λύπη
να είμαι και κάπου - κάπου άνθρωπος,
εξόν από ποιητής, κι απλά περαστικός
που μπορεί να γνέφει ακόμα καλημέρα…
…………………………………………………..

[Αποσπάσματα απ’ το ανέκδοτο ποιητικό έργο:
«Η αναδυόμενη Αφροδίτη κι ο Κοντορεβιθούλης»]

Θυμήσου το Σεπτέμβρη - Έλλη Λαμπέτη

Pyx Lax - Epapses Agaph Na Thimizeis

Ο καφές σου έχει κρυώσει

και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες
σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει
στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτια
υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή
τραγούδια που ‘γίναν με δάκρυα στα μάτια
τραγούδια που ‘γίναν απλά η αφορμή

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Στίχοι για το τραγούδι Επαψες αγάπη να θυμίζεις Πυξ Λαξ του έτους 1998 σε στίχους Βλαχοπούλου Όλγα, Παπαγεωργίου Νίκος, Πλιάτσικας Φίλιππος και σύνθεση Πλιάτσικας Φίλιππος από το album STILBI.

Theodorakis Dance Medley

ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΗΛΙΕ ΜΟΥ - ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ

Mikis Theodorakis: Vienen Los Pajaros - M. Farantouri (CANTO GENERAL)

Bob Dylan ‐ Gates of Eden (Live at Hollywood Bowl 1965)

Of war and peace the truth just twists

Its curfew gull just glides

Upon four-legged forest clouds

The cowboy angel rides

With his candle lit into the sun

Though its glow is waxed in black

All except when 'neath the trees of Eden

The lamppost stands with folded arms

Its iron claws attached

To curbs 'neath holes where babies wail

Though it shadows metal badge

All and all can only fall

With a crashing but meaningless blow

No sound ever comes from the Gates of Eden

The savage soldier sticks his head in sand

And then complains

Unto the shoeless hunter who's gone deaf

But still remains

Upon the beach where hound dogs bay

At ships with tattooed sails

Heading for the Gates of Eden

With a time-rusted compass blade

Aladdin and his lamp

Sits with Utopian hermit monks

Side saddle on the Golden Calf

And on their promises of paradise

You will not hear a laugh

All except inside the Gates of Eden

Relationships of ownership

They whisper in the wings

To those condemned to act accordingly

And wait for succeeding kings

And I try to harmonize with songs

The lonesome sparrow sings

There are no kings inside the Gates of Eden

The motorcycle black Madonna

Two-wheeled gypsy queen

And her silver-studded phantom cause

The gray flannel dwarf to scream

As he weeps to wicked birds of prey

Who pick up on his bread crumb sins

And there are no sins inside the Gates of Eden

The kingdoms of experience

In the precious wind they rot

While paupers change possessions

Each one wishing for what the other has got

And the princess and the prince

Discuss what's real and what is not

It doesn't matter inside the Gates of Eden

The foreign sun, it squints upon

A bed that is never mine

As friends and other strangers

From their fates try to resign

Leaving men wholly, totally free

To do anything they wish to do but die

And there are no trials inside the Gates of Eden

At dawn my lover comes to me

And tells me of her dreams

With no attempts to shovel the glimpse

Into the ditch of what each one means

At times I think there are no words

But these to tell what's true

And there are no truths outside the Gates of Eden

Teary Eyes-Δακρυσμένα Μάτια

Νάμα - Μια κυριακή | Nama - Mia kyriaki - Official Video Clip

Ο καραγκιόζης - Σαββόπουλος Διονύσης

Για να'ρθουν, στιχοι Κ.Π. Καβάφη

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Σταμάτης Σπανουδάκης - Δρόμος Βυζαντινός | Official Audio Release

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ: ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ

Γιώργος Καλογήρου ("Roadtrip" - ΡΙΚ 1 - 9/2/2019)

Γιώργος Καλογήρου - Η νεράιδα και το δέντρο

Μουσική: Γιώργος Καλογήρου

Στίχοι: Μάνος Ορφανουδάκης
Ερμηνεία: Γιώργος Καλογήρου

Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
στη νεράιδα με το ξωτικό

Μπρος στην Ακρόπολη, στον ίσκιο μίας μάντρας
κάποτε θάφτηκε μονάχος ένας άντρας
για μια νεράιδα που είχε αγαπήσει
όμως δεν μπόρεσε στον κόσμο να κρατήσει.

Λένε πως έσκυψε τα χείλη της να νιώσει
τον ουρανό, για μια στιγμή, να τον κλειδώσει.
Τα είπαν όλα και την έκλεψε το κρύο
μ’ ένα φιλί, το «σ’ αγαπώ» και το «αντίο».

Ό,τι αγάπησε του έσβησε στα χέρια
κι ο νους του ψήλωσε δυο πήχες προς τ’ αστέρια.
Έβγαλε φύλλα και κλαδιά, έγινε δέντρο
πήγε και ρίζωσε βαθιά, στης γης το κέντρο.

Τις νύχτες βγάζει τα τσιμέντα απ’ τ’ αφτιά του
και το φεγγάρι κατεβάζει στα κλαριά του
για τη νεράιδα να μάθει το ρωτάει
αν τη συνάντησε στα μέρη που γυρνάει.

Μα το φεγγάρι απαντάει λυπημένο
μ’ ένα τραγούδι από εκείνη χαρισμένο.
Στα λόγια λέει: «Να μην κλαις για μένα φως μου
σε περιμένω στη συντέλεια του κόσμου».

Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου

Mikis Theodorakis: Symphony No. 3 (1982 version)

Ρένα Κουμιώτη - Πάνε οι Πρωτομαγιές - Κόκοτος - 1970

Tango - Κριστιάν Νίρκα