«Χώρες του ήλιου που δεν μπορείτε ν’
αντικρύσετε τον ήλιο
χώρες του ανθρώπου που δεν μπορείτε ν’
αντικρύσετε τον άνθρωπο».
Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ
Έναστρο στερέωμα
στο φινιστρίνι,
αρμονία της συμπαντικής νομοτέλειας
-της γένεσης, της λάμψης και του θανάτου-
με το διαστημικό σκάφος ιχνηλατώντας να εντοπίζει
μαύρες τεράστιες τρύπες στο διάστημα,
που καμπυλώνουν το χωρόχρονο
κι αιχμαλωτίζουν το φως.
αρμονία της συμπαντικής νομοτέλειας
-της γένεσης, της λάμψης και του θανάτου-
με το διαστημικό σκάφος ιχνηλατώντας να εντοπίζει
μαύρες τεράστιες τρύπες στο διάστημα,
που καμπυλώνουν το χωρόχρονο
κι αιχμαλωτίζουν το φως.
Για τα εδώ λόγος δε
γίνεται˙
τη μέρα σε τυφλώνει του Ήλιου το φως
τη νύχτα χάνεσαι μες το σκοτάδι.
Μα τότε που καθισμένος στην ακτή ανοίγεις το κοχύλι κι ανακαλύπτεις μέσα του να λείπει ο ουρανός,
τότε που βλέπεις το Θεώρημα και συλλογιέσαι τον ίσκιο
τη μέρα σε τυφλώνει του Ήλιου το φως
τη νύχτα χάνεσαι μες το σκοτάδι.
Μα τότε που καθισμένος στην ακτή ανοίγεις το κοχύλι κι ανακαλύπτεις μέσα του να λείπει ο ουρανός,
τότε που βλέπεις το Θεώρημα και συλλογιέσαι τον ίσκιο
που περνά πάνω στο
χώμα,
τότε που διαβάζεις
τον κόσμο βουστροφηδόν και φεύγεις για τον Άθω-
αφήνοντας πίσω σου όλα τα υπάρχοντα,
τότε μπορείς να κοιτάξεις και να δεις:
αφήνοντας πίσω σου όλα τα υπάρχοντα,
τότε μπορείς να κοιτάξεις και να δεις:
τη μαύρη τρύπα, την
άπατη, που άνοιξε ο νους,
το λείψανο του
ανθρώπου πούκαψε ο κεραυνός,
την ύβρη της
δύναμης που η δύνη της
περιστρέφει τα εγκόσμια
και καταβροχθίζει η ζωή.
περιστρέφει τα εγκόσμια
και καταβροχθίζει η ζωή.
Αλυχτούν τα σκυλιά
και για ένα κόκαλο επιτίθενται
σε όποιον αντιμιλήσει στον αφέντη τους.
και για ένα κόκαλο επιτίθενται
σε όποιον αντιμιλήσει στον αφέντη τους.
Κι εμείς στου ήλιου
τις στερνές αχτίνες,
απ’ τα επιπλέοντα συντρίμμια κατάφορτων καραβιών ακόμα γραπωμένοι,
το μήνυμα πέμπουμε ηλεκτρονικά των τελευταίων ναυαγών,
απ’ τα επιπλέοντα συντρίμμια κατάφορτων καραβιών ακόμα γραπωμένοι,
το μήνυμα πέμπουμε ηλεκτρονικά των τελευταίων ναυαγών,
καθώς βουλιάζουμε στα σκοτεινά νερά της Μεσογείου.
