ΝΑΡΚΙΣΣΟ ΦΩΣ. Ποίηση: Σπύρος Ποταμίτης, Μουσική: Κώστας Τσιαντής

ΗΕΛΤΙΟΣ- Ανάσα ζητάει η ζωή

Ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη
στην κόλαση της φωτιάς
και των ερειπίων
που συσσωρεύουν στην ωχρή κοιλάδα,
στην ακόρεστη βουλιμία του θεριού και
στου βίαιου ξεριζωμού τη βιάση

ανάσα γυρεύει η ζωή...

Γυμνή, απογυμνωμένη
το θάνατο πολεμά
στη Γάζα του τρόμου, στην πατρίδα του πόνου,
νύχτα και μέρα,
εκεί όπου η φωνή των παιδιών χάνεται
στον μακρόσυρτο συριγμό των βομβαρδιστικών
στον οξύ παρατεταμένο ήχο των ερπυστριών
των τανκς που πλησιάζουν,
στις σπαρακτικές κραυγές που βγαίνουν απ’ τα
καταφύγια και τα ξεκοιλιασμένα από τις βόμβες νοσοκομεία,
στο κλάμα των βρεφών που τα ξεγέλασε η ιστορία
και τ΄ αγκάλιασαν τα ερείπια
των πολυκατοικιών, που για δες στην TV

πόσο αποτελεσματικά και όμορφα καταρρέουν
χάρη στην πρόοδο των εκρηκτικών υλών
και το στένεμα της καρδιάς!

Δε μοιάζεις μ' άνθρωπο εσύ
κι ούτε κανέναν μπορείς να εξαπατήσεις
κάνοντας το θεό.
Απ' το κάστρο των φαντασμάτων σου βγες κι απ' τα
ερέβη της αλαζονείας σου λευτερώσου,
και πριχού προχωρήσεις να ολοκληρώσεις
την καταστροφή, στάσου για λίγο
στη παλιά αγριοσυκιά ν' ακούσεις
το κλάμα του Ιούδα
εκεί που κελαϊδάει το πουλί.

Τα γκρέμισες όλα.
Μα τ' άχτιστο δεν μπορείς να το γκρεμίσεις.

Κανείς δε θα κερδίσει τούτο τον πόλεμο
Και πάψτε να εγκληματείτε
το δίκιο αψηφώντας
και του δέντρου κόβοντας το κλωνάρι
όπου στις φυλλωσιές του φωλιάζει

η πυγολαμπίδα το φως της

και φτερό ανοίγει η ζωή.

Όποιος πρώτος το εχθρό του συναντήσει και τον νοιώσει
κι απ΄τη μεριά εκείνου ιδεί το πρόσωπό του,
αυτός θα νικήσει.
Όποιος το δρόμο του εόντος αξιωθεί να πάρει,
αυτός την ευλογία θάχει και τη χάρη
τα καίρια να βλέπει
και το δώρο στη γη να χαίρεται
του αγώνα, της γιορτής
και της πληρωτικής ζωή

1-5-2017 & Νοέμβρης 2023.

XANDRIA - Your Stories I'll Remember (Official Video) | Napalm Records

Τα Λαϊκά Της Ταβέρνας - Ta Laika Tis Tavernas | Non Stop Mix

Οι σπόροι της Σμύρνης ( Το δεύτερο )

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ ~ ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ (1937-1938)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ ~ ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ (1937-1938) 

Blog:  ΣΚΟΡΠΙΑ ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ...

Τάσης Χριστογιαννόπουλος - Μπέσυ Μάλφα - Μπροστά Στον Καθρέφτη - Officia...

Τάσης Χριστογιαννόπουλος - Μπέσυ Μάλφα - Νάτος Ο Ήλιος - Official Audio ...

Μανόλης Αναγνωστάκης-- Τα ίδια πάντα πράγματα

 Τα ίδια πάντα πράγματα

Την ίδια πάλι μέρα, Ψιχαλίζει.

Απόβραδο... Ο Νοέμβρης. Ο Χειμώνας

...

Πρώτα οι θαμπές ωχρές φωτογραφίες

Τα γράμματα σειρές κιτρινισμένες

Λίγα λουλούδια πατημένα - Τόσα χρόνια!

...

Ποιήματα που κανείς δεν τα διαβάζει

Τώρα κανέναν πια δεν συγκινούν

Κλεισμένα στο συρτάρι τόσα χρόνια

Κάτι σβυσμένοι στίχοι φαγωμένοι

Όπου μιλούν για κάτι πράγματα χαμένα

Κάτι γωνίες χλωμές - Ένα φεγγάρι

Χωρίς καμία, καμία πια σημασία...

Μανόλης Αναγνωστάκης

Αν, η αλήθεια καίει στο βλέμμα (Thodoris Castrinos - Official)

Nikos Platyrachos THE SEEDS OF SMYRNA Haramata i ora treis ~ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ Σ...

Οι σπόροι της Σμύρνης (Το πρώτο)

Σεφέρης, μελοποιημένη ποίηση - Αθηνοδρόμιο

 https://www.athinodromio.gr/%cf%83%ce%b5%cf%86%ce%ad%cf.../

ATHINODROMIO.GR

Σεφέρης, μελοποιημένη ποίηση - Αθηνοδρόμιο

Προλογικό σημείωμα: Στέλλα Κυρίκου Επιμέλεια δίσκου: Δανάη Βουτσιλά Ας γνωρίσουμε, …

Όλες οι αντιδράσεις:

1Costas Tsiantis

Μαρία Παπαγεωργίου - This voice | Ane Brun cover @Δεύτερο Πρόγραμμα

Bob Dylan - Hurricane (Live on PBS, 1975) [RARE ORIGINAL AUDIO]

L

Moody Blues - Nights in White Satin Lyrics

The lyrics are in the video, but here also: Nights in white satin, never reaching the end, Letters I've written, never meaning to send. Beauty I'd always missed with these eyes before. Just what the truth is, I can't say anymore. 'Cos I love you, yes I love you, oh how I love you. Gazing at people, some hand in hand, Just what I'm going through they can't understand. Some try to tell me, thoughts they cannot defend, Just what you want to be, you will be in the end. And I love you, yes I love you, Oh how I love you, oh how I love you. Nights in white satin, never reaching the end, Letters I've written, never meaning to send. Beauty I've always missed, with these eyes before. Just what the truth is, I can't say anymore. 'Cos I love you, yes I love you, Oh how I love you, oh how I love you. 'Cos I love you, yes I love you, Oh how I love you, oh how I love you.

ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ (Σχεδίασμα β)

 “Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου”. Πλατεία Συντάγματος. 4.4.2012.



Έφυγαν,
έχοντας φτάσει στην άκρη της απελπισιάς
δίχως ελπίδα να βρουν το δίκιο τους
και δύναμη ν’ αντέξουν την ντροπή
στην αποικία.

Πολίτες-οπλίτες αυτοί,
από καταγωγή,
δεν άντεξαν τον ευτελισμό
και την πατρίδα τους υποταγμένη
στους ανθύπατους και τους επιτρόπους.

«Δεν είναι η Ελλάδα μας αυτή»,
«Δεν είναι αυτή η πολιτεία μας»
«Εδώ κατοικούν άνθρωποι άλλης φυλής»
ακούστηκε.

Μεσάνυχτα πάνω στις ράχες των βουνών έγραψαν
τη διαθήκη τους,
μάταια περιμένοντας το σύνθημα των συντρόφων
που παρήλαυναν συντεταγμένοι στην ομίχλη.
Σπιθοβολούσε απάνω τους το στερέωμα
και στ’ άστρο που λαμπύριζε μιλούσαν:
«Νοιώσε με˙
δεν μπορώ να κοιτάξω άνθρωπο στα μάτια,
δεν αντέχω άλλο τη ντροπή».

Ώρες πολλές μονάχοι στης αξιοπρέπειας το πέρασμα απομονωμένοι
δίχως κανένας να τους γνοιάζεται
δίχως κανένας να τους κατανοεί
στο περιθώριο πεταμένοι και στις επικλήσεις της ενσυναίσθησης
αποκλεισμένοι από κάθε ζωή
αποκομμένοι από κάθε ελπίδα ελπίδα
αποξενώθηκαν, ώσπου ζήτησαν τη δύναμη και πήραν
στα χέρια τους
την τελευταία τους δυνατότητα.

Δεν ακούστηκε πυροβολισμός
μες την κυκλοφορία και τα σφυρίγματα της τροχαίας.
Βρέθηκε ακέραιος, με το κεφάλι γερμένο αριστερά,
ένα σημείωμα στο χέρι
και λίγες λέξεις κολλημένες στο στόμα
απ’ τον Ηράκλειτο, τον Παρμενίδη ή το Δημόκριτο-
δύσκολο να το διακρίνεις.

Το λευκό τους πουκάμισο το φούσκωνε ο αέρας
καθώς έπεφταν στο κενό
και σμάρι περιστέρια κατέβαιναν μαζί τους
κλείνοντας οριστικά τον κύκλο τους στην ιστορία

που  του σκοτεινού Εγώκαιρου αιχμάλωτη

έμαθε τζάμπα και δίχως υποχρέωση να φιλοξενείται
στο  πεδίο βαρύτητας το ιερό
του Ήλιου.

13/8/23

ΡΙΤΣΟΣ-

 

Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας. Κι αυτός ο περήφανος,

γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν,

εγγράψαν υποθήκες πάνω του, πήραν δικαιώματα, αξιώνουν,

μιλάνε για λογαριασμό του, του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα,

τον ελεούν, τον ντύνουν μ' άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα,

του σφίγγουν μ' ένα καραβόσκοινο τη μέση. Εκείνος,

μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει

μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει (ως και την ώρα του ύπνου)

σφιχτά σφιχτά, σαν ύστατο οβολό του, (μόνο τώρα βιός του)

γυμνό, απαστράπτοντα κι ανένδοτο, το θάνατό του.

ΡΙΤΣΟΣ

ΗΕΛΤΙΟΣ- Τα είδε όλα

Τα είδε όλα

Τα αισθάνθηκε όλα·

άγνωστο ωστόσο μένει το από πού κοίταξε

κι είδε

τα μύχια της ζωής και τ’ αόρατα.

Θέλει γενναιότητα να δεις και ψυχή

το δίκιο στο γκρεμό

για να το συγκρατήσεις

Θέλει αντίκρισμα αρετής κι η αμαρτία

και εκκλησιά στο ξέφωτο ν' ανέβεις και

να προσκυνήσεις.

Αγέρωχος διάβηκε μπροστά μου κι ανηφόρισε

τη ζωή πρώτη στη θεία τάξη ιεραρχώντας

έτσι που θέση περίοπτη κέρδισε εντός μου

και δίχως να το καταλάβω

την οδό την άνω και την κάτω στο σταυροδρόμι

για πάντα διαχώρισε.

Ιούλιος-Αύγουστος2018

Παλαμᾶ: Αὔγουστος

 

Μέσ' από μιά ροδακινιά ξανθή

Ὁ Αὔγουστος τὶς χάρες του σκορπίζει

'Σὰν τὸ χλωρὸ ροδάκινο μυρίζει,

'Σὰν τὸ χλωρὸ ροδάκινο ἀνθεῖ:

Καρποβολοῦν 'ς τὸ διάβα του οἱ κάμποι,

Τὸ κῦμ' ἀνατριχιάζ', ἡ νύχτα λάμπει.

'Σ τὴ γῆ πατεῖ τὸ πόδι, καὶ λευκὰ

Κι' ἀρχοντικὰ τὰ κρίνα θὲ ν' ἀνοίξουν·

Τὰ χέρια του 'ς τὰ κλήματα θὰ 'γγίξουν,

Καὶ 'σὰ' ματάκια μαῦρα ἡδονικά,

'Σὰ' νάεινε κεχριμπάρια, ἢ κόρης χείλια,

Γυαλίζουν μέσ' 'ς τἀμπέλια τὰ σταφύλια.

Γλυστρᾷ τὸ φύσημά του 'ς τὰ νερά,

Καὶ νὰ τὰ μαϊστράλια τὰ δροσάτα

Τὰ πρῶτα τοῦ φθινόπωρου μαντάτα

Μᾶς φέρνουν 'ς τὰ γαλάζια τῶν φτερά.

Ἀπ' τἁλωνάρη τὶς φωτιὲς ψημμένη

Ἡ γῆ τὸν λαχταρεῖ, καὶ ξανασαίνει.

Τὸν βλέπει τὸ Φεγγάρι ἀπὸ 'ψηλὰ

Καὶ τὸ χτυποῦν τοῦ Ἔρωτα οἱ σαΐτες,

Καὶ μ' ὅλα του τὰ κάλλη, τοὺς μαγνῆτες.

Στολίζεται καὶ σείεται καὶ γελᾷ,

Καὶ πέρνει ἀκόμ' ἀπ' τἄστρα, καὶ ἀπὸ 'κεῖνα,

Κάθε γλυκειὰ τρεμουλιασμένη ἀκτῖνα.

'Σ τ' Αὐγούστου τὸ φεγγάρι ἕναν καιρὸ

'Νυχτέρευαν 'ς αὐλὲς καὶ παραθύρια

Οἱ λιγερὲς μὲ πούλιες καὶ τιρτίρια

Κεντῶντας ἀκριβῶν προικιῶν σωρό.

Γι' αὐτὸ 'χουν τὰ παλῃὰ κεντίδια χάρι

'Σὰν νὰ τοῖς μένῃ κἄτι ἀπὸ φεγγάρι.

'Σ τ' Αὐγούστου τὸ φεγγάρι μὲ μαλλιὰ

Σγουρόξανθα 'ς τὴν πόρτ' ἀκουμπισμένη

Μιὰ κόρη τὸν καλό της περιμένει...

Τἄστρο κ' ἡ κόρη μιὰ φεγγοβολιὰ

Σκορπίζουνε· μιὰ γνώμη λὲς πῶς κλειοῦνε,

Καὶ μὲ τὸν ἴδιο πόνο ἀγαποῦνε.

Αὔγουστος 1883.

Πηγή: Κ. Παλαμᾶ, Ἅπαντα, Τόμος Α΄. Γ΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ, ΜΗΝΕΣ