Μαρία Σουλτάτου * Μάνα μου Ελλάς *

Ορχήστρα Smyrna - Ανάθεμα τον αίτιο (Anathema ton aitio)

Ανάθεμα τον αίτιο Κι ας το `χει αμαρτία ×(2) Να χωριστούμε αγάπη μου Χωρίς καμιά αιτία ×(2) Συ μπαξές κι εγω φυντάνι Να σ’ απαρνηθώ δεν κάνει Αγάπα με πουλάκι μου Όπως μ’ αγαπάς πρώτα ×(2) Τα ξένα λόγια μην ακούς Μον’ την καρδιά μου ρώτα ×(2) Σάλτα κι άρπα με απ’ το κύμα μην πνιγώ κι έχεις το κρίμα Χελιδονάκι θα γίνω να πέσω στην αυλή σου ×(2) Να κάνω πως επέθανα  Για να γενώ δική σου ×(2) Κλαίει η καρδιά μ’ και δε μερώνει Σαν της ερημιάς τ’ αηδόνι Θα το χω το παράπονο σε όλη τη ζωή μου ×(2) Όταν σε συλλογίζομαι θα τρέμει το κορμί μου ×(2) Συ μπαξές κι εγω φυντάνι Να σ’ απαρνηθώ δεν κάνει

Hari Kanakis: "The Legend of Trinity" Lviv National Philharm. Orch. (Ukr...

12. Μπαλάντες του Στ. Κουγιουμτζή. Χρ.Λέκκας πιάνο

Μίλτος Πασχαλίδης - Πρόφαση (Official Audio Release HQ)

Γιάννης Κότσιρας - Τρεις πόλεις | Official Audio Release

Εν λευκώ - Νατάσα Μποφίλιου

Στίχοι:Γεράσιμος Ευαγγελάτος Μουσική:Θέμης Καραμουρατίδης

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο

Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου

Και το μετά απ' το μετά γνωρίζω

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα

Τώρα δε θα' χα τη φωτιά στο αίμα

Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη τρέλα

Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο

Σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου

Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο

Που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη

Και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει

Να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει

Ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό

Ζω μονάχα εν λευκώ

Τιποτα σημαντικό

Ζω μονάχα εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

Καλά τα λεν' οι έγχρωμοι μου φίλοι

Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου

Κι ότι αργεί απάντηση να στείλει

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος

Τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα

Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος

Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε

Κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

Κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε

Πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει

Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος

Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση

Πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα

Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο

Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα

Εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω

Μ' αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα

Του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω

Με μια ελπίδα να' ναι σαν κι εμένα

Τίποτα σημαντικό

Ζω μονάχα εν λευκώ

Ερωτευόμαστε ξανά- Σοφία Μανουσάκη

Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει - Αντώνης Καλογιάννης

Omorfi Poli

«Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα», η νέα ποιητική συλλογή από την Χαρούλα Βερίγου (Ζωή Δικταίου).

 

ITRAVELPOETRY.COM

Κριτικό σημείωμα στην ποιητική συλλογή «Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα» – Γράφει ο λογοτέχνης John Vellis (Γιάννης Βέλλης)

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ

 Costas Tsiantis

20 Απριλίου 2015  · 

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ

(στίχοι για ένα τραγούδι)

Δρόμο βαδίζω σκοτεινό

νυχτιά χωρίς φεγγάρι

και δε γνωρίζω που με πάει

του έρωτα το σημάδι.

Με τυραννάς κι εγώ πονώ

με τα καμώματά σου

κι αμφιβολίες μου γεννούν

τ’ άγνωστα βήματά σου.

Ως το πρωί σε καρτερώ

στα κρύα σκαλοπάτια,

νάταν για λίγο να σε δω

κι ας γίνομουν κομμάτια.

Ποιος ξέρει αν θάρθεις ή γενείς

σιωπή και προσπεράσεις,

να γίνω εμπόδιο δε θα δεις

μα στράτα να περάσεις.

"Μάνα μου μάνα - Ederlezi" στο Μουσικό Κουτί | Τετάρτη 12/04/2023, στις ...

Η αγάπη είναι ο φόβος - Μανόλης Αναγνωστάκης

Η αγάπη είναι ο φόβος… Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους. Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων. Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν; Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μάς ξεγελά Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα; (Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας). Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα ένα τα τιποτένια ομοιώματα. Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας. Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου. Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη. Μα ποιός θά ’ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει; Ποιός θα μετρήσει μια μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα. Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών; Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα. Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.

Adamantidis Themis Oi kolasmenoi

ΗΕΛΤΙΟΣ- Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

Άκουσες την καμπάνα;

Χτύπησε ξανά

πένθιμα.

Μα ποιόν κηδεύουν κάθε τόσο

και πού τον πάνε ;

κι αυτός που γεννιέται κάθε αυγή

και τις νύχτες του καλοκαιριού τον λούζουνε με

αστρόσκονη οι Περσείδες, από πού έρχεται;

Αμφίβολο αν ξέρει κανείς,

κι ας υπογράφουν πιστοποιητικά εισόδου και

εξόδου οι επιτετραμμένοι της σκηνής,

κι ας γράφουν ιερά βιβλία

οι προφήτες να μας ενσταλάξουν

την ενοχή.

Στο μέσο του ωκεανού ξυλάρμενοι πορευόμαστε-

σχεδία μιας ύπαρξης που μας κλείνει από παντού,

σε πόρους άπορους 

και πέρατα απροσπέλαστα που κρύβουν τρόμο

κι αποκάλυψη συγχρόνως

έτσι που ευθύς περίτεχνα τα σκεπάζουμε  με

σύμβολα και μουσικές

από ανάγκη και μόνο να πιαστούμε από κάπου

και να μη αυτοαναφλεγούμε, οι φτωχοί,

από βραχυκύκλωμα εγκεφαλικό

κι αδυναμία πίστης.

Κάποτε  ένας θεός το χέρι του απλώνει 

κάποτε το παίρνει πίσω

αφήνοντας στον κάμπο απέναντι να με καλεί

μέσα απ΄τους ίσκιους  η φωνή σου

ελπίδες σπέρνοντας απελπισμένων ερώτων,

εκεί που μες στους γκρεμούς με πόδι γυμνό 

τη φτέρνα πολεμώ σε πέτρα να στηρίξω

έως ότου στις έσχατες ακρώρειες της ύπαρξής μου φτάνοντας

''άλμα επιχειρήσω πέρα απ΄τη φθορά'' και

μοναχός  καρώ 

''των θαλερών πραγμάτων''.

Σε χάνω κάποτε.

Μα πιο βαθιά απ' το θάνατο υπάρχεις

πιο βαθιά απ΄ τη ζωή,

και τη δημιουργία,

Ένα μ' ένα Θεό απάτωρα κι αγέννητο

πατέρα του παντός

που μ' εμπιστεύεται και σιωπά.

Με τη χάρη του σε βρίσκω και 
φτάνεις ολόλαμπρη  κοντά μου

και  χαλαρώνουν της ύπαρξής μου οι αλυσίδες

και γλυκαίνει  λιγάκι ο πόνος  σαν κατεβαίνω

στου γιαλού τη σκοτεινή ταβέρνα

τα  δειλινά,

την ώρα που πλησιάζει ο Λάμπρος

Πορφύρας, συλλογισμένος, 

και τα όργανα δοκιμάζουν τις χορδές

πλάι στη γυάλα που  λαμπυρίζει διάφανη

με  το κρασί της Ερμούπολης.

 

26-9-2019/  16.4.2023

"Μάνα με κακοπάντρεψες", Δεροπολίτικο μοιρολόι, ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΖΩΚΟΥ, ΑΝΟΙΞΙΑΤ...

Χριστίνα Σάλτη - Παράλληλη Αγάπη - Official Music Video

Δημήτρης Παπαδημητρίου - Η Εποποιία Της Μελαγχολίας (Official Audio Video)

Γιοβάννα "Η βάρκα" (Μουσικό Κουτί 15.03.2023)