Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2022
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2022
Ηέλτιος- Μεταλαβιά
Κι επειδή τους στερήσαν
το ψωμί και το κρασί
για τη θεία κοινωνία,
τις νύχτες πλησίαζαν και μοιράζονταν
στην αγκαλιά της μεγάλης Μάννας,
κοντά στα διάσελα,
των άστρων τη μουσική,
τα όνειρα και την αγάπη τους για τη ζωή
και την αναμόρφωση του κόσμου του ανθρώπου,
αγρυπνώντας μαζί με τις έγνοιες και μεταλαβαίνοντας
το φως της νέας μέρας
που χάραζε πίσω απ΄τα βουνά.
26.9.2022.
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2022
Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2022
Ηέλτιος- Ανοίκεια
Πόσο οικεία, τους ακούω να λένε,
μας είναι όλα εδώ.
Με θυμό τους κοιτάζω.
Καμιά οικειότητα τα πράγματα αυτά δε μου επιτρέπουν.
Ξένα μου είναι
κι η σκέψη τίποτα οικείο δε μου φέρνει.
και τίποτα τέτοιο σε οικείο δε μεταποιεί.
Οικειοποίηση καμιά.
Ξένος είμαι
και ξένος εδώ νοιώθω
και άπορος.
23/9/22
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2022
Ηέλτιος- Η ΘΕΑ
.. ἡλιάδες κοῦραι προλιποῦσαι δώματα νυκτός, εἰς φάος, ὠσάμεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας
Παρμενίδης (απ.Ι,9-10)
Το είδα,
και τα μάτια μου έκλεισε το θάμπος
που καταγωγή μαρτυρά θεϊκή κι αλλοτινών ζωγράφων ποίημα-
φανέρωμα προσώπου.
Ναι. Έτσι το είχα Φανταστεί [κι έτσι ήταν]
Εδώ στο ξέφωτο. Θηρίο ανήμερο, που δε λογαριάζει τον καιρό
και τον κόσμο σηκώνει γενναιόψυχα στο ύψος της καρδιάς
-δίχως τίποτα να έχει να ζηλέψει-
στου Ζυγού και στων αστερισμών τους σιτοβολώνες καλπάζοντας
με την κόκκινη σημαία υψωμένη ν' ανεμίζει
στάχια χρυσά μεριάζοντας και σκοτάδια παραμερίζοντας
το φως να φτάσει ως εδώ κι η θεία χάρη:
στην πλάτη της Γης όπου ακροπατά
βγάζοντας τις καλύπτρες της θεάς απ' το κεφάλι της
και της αξιοπρέπειας το βάρος επαναφέροντας στα ανθρώπινα.
Και ξάφνου ο πόντος βλέπεις απ' άκρη σ' άκρη από θυμό να συνταράσσεται
σαν το σπαθί της κατακόρυφα υψώνει
Ζωή αξιώνοντας κι Αλήθεια
και φως ιλαρό στο δείπνο των παραπεταμένων
κάτω απ΄την τρύπια στέγη
όπου φωτίζει ακόμη
εκείνο τ' άστρο: ο Αλδεβαράν.
21/22-9-22
Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2022
Ηέλτιος- Τα μάτια
Δε θα γνωρίσω ποτέ τα μάτια σου
γιατί μ' αυτά βλέπω
κι ονειρεύομαινα πιάνεται το φουστάνι σου στη μικρή τριανταφυλλιά
και ν' ανεβαίνεις τη σκάλα
να λευτερωθείς στην αγκαλιά και τα φιλιά μου.
15/9/22
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2022
Ηέλτιος - πρωϊνή ομολογία
Χωρίς κόσμο
και χωρίς ουρανό
απόμεινα
επιμένοντας μοναχός
στο δεινόν της σχεδίας μου ταξίδι.
Εν μέσω της σκοτίας
και της ερημίας
επιχειρώ
προς το αχανές και τ' άσωτο σημαίνον
τ' απομακρυνόμενα σμήνη των αστέρων
τ' αμίλητα και πολυπληθή προκαλώντας
σκύβοντας πάνω στο γυμνό κορμί της
που φωτίζει το ναό
και ορίζει τη σιωπή του θεού
που μιλάει στις θαμπές εικόνες.
14/9/22
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2022
Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022
Τρίτη 23 Αυγούστου 2022
Δευτέρα 22 Αυγούστου 2022
Tassis Christoyannis Edouard Lalo "Tristesse" Armand Silvestre
Tassis Christoyannis baritone
Jeff Cohen piano
Nous sommes passés, ce me semble,
L'un près de l'autre sans nous voir,
Indifférents et sans savoir
Que nos deux coeurs battaient ensemble...
Nous sommes passés sans nous voir!
A mon coeur, pourtant, comme au vôtre
Un peu d'amour était bien dû,
Ah! ce bonheur est bien perdu
Que chacun de nous vole à l'autre
Un peu d'amour nous &eaucte;tait dû.
L'heure eût séparé notre route:
Après que nous aurions aimé.
Le ciel sur nous se fût fermé!...
Nous aurions bien souffert, sans doute,
Mais, du moins, nous aurions aimé!
Production Palazzetto Bru Zane
Label Aparte
Σάββατο 20 Αυγούστου 2022
Παρασκευή 19 Αυγούστου 2022
Τετάρτη 17 Αυγούστου 2022
Τρίτη 16 Αυγούστου 2022
Χάρης 1944 - Αννόβερο 1972 - Φαραντούρη - Πανδής - Σαγιόνμαα
Από τον κύκλο τραγουδιών «Αρκαδία VIII»
Ποίηση:Μανώλης Αναγνωστάκης
Σύνθεση:Μίκης Θεοδωράκης
Από συναυλία στο Αννόβερο 1972
Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας.
Tραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα 'ρχόντανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα.
Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές,
χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας.
Mερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι.
Λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη.
Ήμασταν όλοι μαζί μα θαρρείς πως αυτός ήταν όλοι.
Mια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ' αφτί: "Πέθανε ο Xάρης",
"σκοτώθηκε" ή κάτι τέτοιο, λέξεις που τις ακούμε κάθε μέρα.
Kανείς δεν τον είδε. Ήταν σούρουπο. Θα 'χε σφιγμένα τα χέρια όπως πάντα.
Στα μάτια του χαράχτηκεν άσβηστα η χαρά της καινούριας ζωής μας.
Mα όλα αυτά ήταν απλά κι ο καιρός είναι λίγος. Kανείς δεν προφταίνει.
Δεν είμαστε όλοι μαζί, δυο τρεις ξενιτεύτηκαν.
Tράβηξεν ο άλλος μακριά μ' ένα φέρσιμο αόριστο. Κι ο Xάρης σκοτώθηκε.
Φύγανε κι άλλοι. Μας ήρθαν καινούριοι. Γεμίσαν οι δρόμοι.
Tο πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες.
Mαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα. Mες στο χάος κυματίζουν τραγούδια.
Aν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπάνε ανελέητα τα τείχη,
ξεχώρισες μια, είν' η δική του, π' ανάβει μικρές πυρκαγιές,
χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας.
Eίν' η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος
π' αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος και σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος
που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες
που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Aλήθεια και στο αίθριο το φως.
Theodorakis Neruda America Insurecta 1974
Canto General - América insurrecta (1800)
Nuestra tierra, ancha tierra, soledades,
se poblò de rumores, brazos, bocas.
Una callada sìlaba iba ardiento,
congregando la rosa clandestina,
hasta que las praderas trepidaron
cubiertas de metales y galopes.
Fue dura la verdad como un arado.
Rompiò la tierra, estableciò el deseo,
hundiò sus propagandas germinales
y naciò en la secreta primavera.
Fue callada su flor, fue rechazada
su reuniòn de luz, fue combatida
la levadura colectiva, el beso
de las banderas escondidas,
pero surgiò rompiendo las paredes,
apartando las càrceles del suelo.
El pueblo oscuro fue su copa,
recibiò la substancia rechazada,
la propagò en los lìmites marìtimos,
la machacò en morteros indomables.
Y saliò con las pàginas golpeadas
y con la primavera en el camino.
Hora de ayer, hora de mediodìa,
hora de hoy otra vez, hora esperada
entre el minuto muerto y el que nace,
en la erizada edad de la mentira.
Patria, naciste de los leñadores,
de hijos sin bautizar, de carpinteros,
de los que dieron como un ave extraña
una gota de sangre voladora,
y hoy naceràs de nuevo duramente,
desde donde el traidor y el carcelero
te creen para siempre sumergida.
Hoy naceràs del pueblo como entonces.
Hoy saldaràs del carbòn y del rocìo,35
Hoy llegaràs a sacudir las puertas
con manos maltratadas, con pedazos
de alma sobreviviente, con racimos
de miradas que no extinguiò la muerte,
con herramientas hurañas
armadas bajo los harapos.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)