Ζωή Δικταίου-Παλαιοκαστρίτσα,

 

Κλείνεις τα μάτια, μα όχι από κούραση. Μυήσαι στο στοχασμό. Αναρωτιέσαι, αν το νησί των Φαιάκων συνιστά όντως όνειρο, αν αφορά σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται στα όρια φαντασίας και πραγματικότητας, αν στη σύγχρονη Σχερία κατοικούν κοινοί θνητοί που καταφέρνουν και συναναστρέφονται όμως τόσο άνετα με τους θεούς. Το βλέπεις άλλωστε, έχουν τον ίδιο πλούτο, λιόδεντρα και θάλασσα, αμπέλια και περιβόλια, έχουν και ειρήνη, απόλυτη ηρεμία και ευτυχία, και δεν αποκλείεται τα πλοία τους, να ταξιδεύουν ακόμη με τρόπο μαγικό.

Κέρκυρα - σμίλη ψυχής Παλαιοκαστρίτσα

Ναι, η Κέρκυρα είναι τόπος μαγικός!

Ένας μοναδικός παράδεισος έκστασης. Ένα νησί γεμάτο περιγράμματα αρχαίων οικουμενικών ιδεών χωρίς εξόριστα άστρα. Εδώ το παρελθόν σου αποκτά άλλες διαστάσεις και ο έρωτας κληματίδα ανθισμένη ανεβαίνει ουρανούς, μέχρι ν’ ανάψουν τα σκοτάδια, μέχρι μια μυρωδιά στο απόβροχο να σου ανοίξει καινούριο χάρτη.

Στην Κέρκυρα οι προδομένες μέρες σού κοστίζουν ελάχιστα.

ATEXNOS.GR

Παλαιοκαστρίτσα, παρτιτούρα άγραφη η θάλασσα - Ατέχνως

Αλέξανδρος Βαναργιώτης- Ξενόκριτος

Ο Ξενόκριτος ο Ρόδιος ήταν αρχαίος Έλληνας επιγραμματοποιός από τη Ρόδο από τον οποίο διασώζονται δυο επιγράμματα στην Ελληνική Ανθολογία. Έζησε μεταξύ του 3ου αιώνα π.Χ. και 1ου αιώνα μ.Χ, άγνωστο όμως πότε ακριβώς.

χαῖταί σου στάζουσιν ἔθ᾽ ἁλμυρά, δύσμορε κούρη,

ναυηγέ, φθιμένης εἰν ἁλί, Λυσιδίκη.

ἦ γάρ, ὀρινομένου πόντου, δείσασα θαλάσσης

ὕβριν ὑπὲρ κοίλου δούρατος ἐξέπεσες.

καὶ σὸν μὲν φωνεῖ τάφος οὔνομα, καὶ χθόνα Κύμην,

ὀστέα δὲ ψυχρῷ κλύζετ᾽ ἐπ᾽ αἰγιαλῷ,

πικρὸν Ἀριστομάχῳ γενέτῃ κακόν, ὅς σε κομίζων

ἐς γάμον, οὔτε κόρην ἤγαγεν οὔτε νέκυν.

Π.Α. 7.291

Απόδοση

Τα λυτά σου μαλλιά σταλάζουν ακόμα αλμύρα, καημένο κορίτσι,

Λυσιδίκη, που ναυάγησες και χάθηκες στα πέλαγα.

Λυσσούσ’ η τρικυμία κι εσύ την έτρεμες τη δύναμη της θάλασσας.

Από το πλοίο σ’ άρπαξε το κύμα.

Κι ενώ ο τάφος τ’ όνομά σου μαρτυρεί και την πατρίδα σου την Κύμη,

σε κάποια κρύα ακτή η θάλασσα ξεπλένει τα οστά σου.

Σε πήγαιν’ ο γονιός σου ο Αριστόμαχος για γάμο,

μα ούτε την κόρη έδωσε ούτε και τη σορό της.

Πικρή τον βρήκε συμφορά.

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Αλέξανδρος Βαναργιώτης · ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

γαῖα φίλη, τὸν πρέσβυν Ἀμύντιχον ἔνθεο κόλποις,

πολλῶν μνησαμένη τῶν ἐπὶ σοὶ καμάτων.

καὶ γὰρ ἀεὶ πρέμνον σοι ἐνεστήριξεν ἐλαίης

πολλάκις, καὶ Βρομίου κλήμασιν ἠγλάϊσεν,

καὶ Δηοῦς ἔπλησε, καὶ ὕδατος αὔλακας ἕλκων

θῆκε μὲν εὐλάχανον, θῆκε δ᾽ ὀπωροφόρον.

ἀνθ᾽ ὧν σὺ πρηεῖα κατὰ κροτάφου πολιοῖο

κεῖσο, καὶ εἰαρινὰς ἀνθοκόμει βοτάνας.

Π.Α.7.321

Απόδοση

Αγαπημένη γη,

τον γέροντα Αμύντιχο δέξου στην αγκαλιά σου.

Πόσο για σένα μόχθησε βάλε στον νου καλά.

Γιατί φύτευε λιόδεντρα πάνω σου τόσα χρόνια,

σε στόλιζε με κλήματα του Διόνυσου πολλά.

Απ’ άκρη σ’ άκρη φρόντιζε ν’ ανθίζουν τα σιτάρια

κι αυλάκια σκάβοντας νερού σ’ έκανε καρπερή.

Σε πλούτισε με λάχανα. Για όλ' αυτά κι εσύ:

Σκέπασε τώρα απαλά τους γκρίζους του κροτάφους

κι άφησε να φυτρώσουνε της άνοιξης ανθοί.

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

9191

24 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Αλέξανδρος Βαναργιώτης-Ανύτης

 Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Για την Ανύτη δεν γνωρίζουμε πολλά. Παραμένει άγνωστη η οικογένειά της, το πρόγραμμα της Σχολής που φέρεται ότι διηύθυνε και ο ακριβής χρόνος γέννησης και θανάτου. Πρόκειται μάλλον για την Ανύτη από την Τεγέα ποιήτρια και επιγραμματοποιό με αρκετούς θαυμαστές και μαθητές – μεταξύ των οποίων τον Λεωνίδα απ’ τον Τάραντα. Ο Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς (1ος αι. π.Χ.) την κατατάσσει μεταξύ των εννέα μεγαλύτερων ποιητριών της αρχαιότητας. Την ίδια περίπου εποχή (το 80 π.Χ.) ο Μελέαγρος από τα Γάδαρα της Συρίας γνώριζε τα ποιήματα της Ανύτης και περιέλαβε κάποια από αυτά στην Ανθολογία του (παρομοιάζοντάς τα με κρίνα).

παρθένον Ἀντιβίαν κατοδύρομαι, ἇς ἐπὶ πολλοὶ

νυμφίοι ἱέμενοι πατρὸς ἵκοντο δόμον,

κάλλευς καὶ πινυτᾶτος ἀνὰ κλέος: ἀλλ᾽ ἐπὶ πάντων

ἐλπίδας οὐλομένα Μοῖρ᾽ ἐκύλισε πρόσω.

Π.Α.7.490

Απόδοση

Την Αντιβία κλαίω.

Ήταν κορίτσι της παντρειάς.

Πολλοί οι υποψήφιοι γαμπροί

που την ποθούσαν.

Στο πατρικό κατέφθαναν το σπίτι

από τις φήμες π’ άκουγαν

για ομορφιά και γνώση.

Μοίρα όμως θανάσιμη

όλων τις προσδοκίες

με μιας τις εξανέμισε.

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

"Ο πόλεμος" του Μανόλη Αναγνωστάκη.

 Vasiliki Lazou

29 Αυγούστου στις 8:15 μ.μ.  · 

"Ο πόλεμος" του Μανόλη Αναγνωστάκη. 72 χρόνια σήμερα από τότε που " τελείωσε" ο εμφύλιος...

Οι δείχτες κοκαλιάσανε κι αυτοί στην ίδια ώρα.

Όλα αργούν πολύ να τελειώσουνε το βράδυ, όσο κι αν τρέχουν γρήγορα οι μέρες και τα χρόνια

Έχει όμως κανείς και τις διασκεδάσεις του, δεν μπορείς να πεις· απόψε λ.χ. σε τρία θέατρα πρεμιέρα.

Εγώ, συλλογίζομαι το γέρο συμβολαιογράφο του τελευταίου πατώματος, με το σκοτωμένο γιο, που δεν τον είδα ούτε και σήμερα. Έχει μήνας να φανεί.

Στο λιμάνι τα μπορντέλα παραγεμίσανε από το πλήρωμα των καινούριων αντιτορπιλικών κι οι μάρκες πέφτουνε γραμμή.

Η θερμάστρα κουρασμένη τόσα χρόνια έμεινε πάλι φέτος σε μια τιμητική διαθεσιμότητα.

«Το πολυαγαπημένο μας αγγελούδι (εδώ θα μπει το όνομα, που για τώρα δεν έχει σημασία), ετών 8 κτλ. κτλ.»

Στην οδό Αιγύπτου (πρώτη πάροδος δεξιά) τα κορίτσια κοκαλιασμένα περιμένανε απ’ ώρα τον Ισπανό με τα τσιγαρόχαρτα.

Κι εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω αλλά προσπαθώ να σε πείσω οπωσδήποτε, πως αυτό το πράγμα στη γωνιά ήτανε κάποτε σαν κι εσένα. Με πρόσωπο και με κεφάλι.

Οσονούπω όμως, ας τ’ ομολογήσουμε, ο καιρός διορθώνεται και νά που στο διπλανό κέντρο άρχισαν κιόλας οι δοκιμές.

Αύριο είναι Κυριακή.

Σιγά σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια, όμως ακόμη κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει

Και ρυθμικά χτυπήσανε μια μια οι ώρες κι ανοίξανε πόρτες και παράθυρα μ’ εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές

Ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες κι οι φανφάρες κι οι τοίχοι γκρεμιστήκανε απ’ τις άναρθρες κραυγές

Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες

Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος!

Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.

Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!

94ΗΛΙΑΣ ΛΑΜΠΡΗΣ και 93 ακόμη

3 σχόλια

4 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Γιωργος Φλωρακης - Ρεμαλι

Γιωργος Φλωρακης - Ρεμαλι Λες είν' η ζωή μου στον αέρα χωρίς κανένα πλάνο διαφυγής λες θα το πληρώσω κάποια μέρα που σπαταλάω το δώρο της ζωής Dεν έχω απαίτηση να καταλάβεις και αυτό που είμαι να τ' αποδεχτείς μωρό μου ανήκουμε σε άλλους κόσμους δε σε παρεξηγώ αν απομακρυνθείς Με τις τσέπες μου άδεις πάντα ζούσα χύμα σα ρεμάλι μπαινοβγαίνοντας στο τμήμα δίχως πλάνα για το μέλλον κι ότι κάτσει τα τσιγάρα μου να βγαίνουν και είμαι εντάξει Τα πράγματα τα δέχομαι όπως έρθουν δε ζήτησα από τη ζωή πολλά τα όνειρα μου για ένα βράδυ αντέχουν τα βρίσκει η μέρα πάντοτε νεκρά Μη το παλεύεις άλλο δεν πειράζει εσύ τα πρέπει σου ν' ακολουθείς το σκοτεινό σου μυστικό θα είμαι που ίσως κρυφά ξανάρθεις να το βρεις Με τις τσέπες μου άδεις πάντα ζούσα χύμα σα ρεμάλι μπαινοβγαίνοντας στο τμήμα δίχως πλάνα για το μέλλον κι ότι κάτσει τα τσιγάρα μου να βγαίνουν και είμαι εντάξει

CONTRA TEMPO Chamber Orchestra - Βλαδίμηρος Συμεωνίδης @ Φεστιβάλ Μουσικ...

Το δαχτυλίδι του Γύγη

Το δαχτυλίδι του Γύγη 

Θαλασσάκι/Thalassaki - Anastasia & Iliana Fergadioti