Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου -
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη -
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου ~
Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Μετά θα φεύγω πάλι να μ' επιθυμείς
Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής
Άρτεμις θεά των κοριτσιών
φόβιζε με μ' ασημένιο τόξο
απ' τις ψευτονίκες των ανδρών
και από τη θλίψη που 'χουν να 'μαι απ έξω
Δε σ' έχω δίπλα για να έχω να ζηλεύω
Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός
Με τις δερμάτινες τις βρώμικες μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ' αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός
Άρτεμις θεά των κοριτσιών...
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2020
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2020
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2020
Θηρία και Σκύβαλα - Ηρώ Σαΐα - Κέντρο Περίθαλψης Άγριων ΖωΏν
Στίχοι : Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Μουσική: Ζαχαρίας Καρούνης
ΘΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΚΥΒΑΛΑ
Το ξέρουν τα γκαρσόνια
απ’ τ’ αποτσίγαρα
πώς τρώει το σεκλέτι
όλα τα σκύβαλα.
Γεμίζουν τα ποτήρια
κι όταν βουρλίζονται
οι άγνωστοι της νύχτας
φίλοι βαφτίζονται.
Ο έρωτας θηρίο
και μάλιστ’ άγριο
τι κι αν στις άδειες πιάτσες
κάνει τον άγιο.
Όσοι τον προσκυνούνε
και δαιμονίζονται
τον κόσμο εξοστρακίζουν
κι εξοστρακίζονται.
Το ξέρουνε οι μάνες
κι αν δεν το δέχονται
πάντα κρυφά τις νύχτες
μόνες προσεύχονται.
Να γίνει δεν αφήνουν
νερό το αίμα τους
ανάβουνε κεράκια
και ζουν στο ψέμα τους
Ασθενείς και οδοιπόροι - Ζαχαρίας Καρούνης - Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζωών
Το '' Κέντρο Περίθαλψης '' αποτελεί κύκλο τραγουδιών με θέμα του τις ζωές όσων έζησαν στο περιθώριο της ζωής ή της αγάπης. Δίσκος δημιουργών σε στίχους του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου και μουσική του Ζαχαρία Καρούνη ενώ τις ενορχηστρώσεις υπογράφει ο Χρυσόστομος Καραντωνίου. Βασική ερμηνεύτρια του δίσκου είναι η Ηρώ Σαΐα , ξεχωριστή φωνή ,καθάρια και λαμπερή που φέρει όλα τα συναισθήματα των καταστάσεων που ζούν οι ήρωες του ''Κέντρου Περίθαλψης'
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2020
Αρλέτα το τραγούδι της λίμνης (ο γλάρος)
Στίχοι: Αρλέτα
Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Μεσ' στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
Στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω
Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας
Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
Κι εγώ παιδί χαμένο μοναχό
Μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω
Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2020
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2020
FF.C - Κάποιου Οκτώβρη την αυγή - βίντεο με στίχους HD
Βράδια περάσαν σιωπηλά
μιλώντας μόνο με μια ματιά
κρατώντας με τόσο σφιχτά
σα να ήταν η τελευταία μας φορά
Πόσο σ’ αγάπησα εκεί
κάποιου Οκτώβρη το πρωί
σ’ ένα παγκάκι παγωμένο
ενώ γύρω έπεφτε βροχή
Ρίγος στο πρώτο σου φιλί
σα να ήμουνα μικρό παιδί
έμαθα να ξαναγεννιέμαι
από τη δικιά σου την πνοή
Σε μια αμμουδιά, σ’ ένα νησί
κάποτε κάναμε όνειρα μαζί
κάτω από του φεγγαριού το φως
και των κυμάτων τη μουσική
Θυμάμαι τότε μου είχες πει
ας μην τέλειωνε ποτέ αυτή η στιγμή
και άφησα το μυαλό μου να χαθεί
άφοβα να περιπλανηθεί
Μα είσαι σαν το κακό κρασί
που φέρνει ζαλάδα το πρωί
Υπάρχουν φορές που νιώθω λύπη
κι άλλες που νιώθω οργή
Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ’ εκεί
Θα `μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί
Ο χρόνος λένε κλείνει την πληγή
είτε μεγάλη, είτε μικρή
κι ώσπου το φως ξαναφανεί
θα διώξει όσα ζήσαμε μαζί
Πόσα πρέπει να θυμάμαι
πόσα πρέπει να ξεχάσεις
Εσύ να περνάς συνέχεια φάσεις
ν’ αλλάζεις συνήθειες και πράξεις
να περιμένω να το ξεπεράσεις
μέσα απ’ αρρωστημένες καταστάσεις
Ίσως έπρεπε ν’ αλλάξω
ίσως ήταν γραφτό ν’ αλλάξεις
μα αυτή που είχα φανταστεί
χάθηκε όπως εκείνη η βροχή
ζεί σε μια άλλη εποχή
σε κάποιου Οκτώβρη την αυγή
Θα τη φυλάω πάντα εκεί
σαν την πιο πολύτιμη στιγμή
και θα τη φέρνω στη ζωή
όποτε έχει κάτι να μου πει
για να μη νιώθω μοναχός
κι όσο θα περνάει ο καιρός
θα τη φροντίζω διαρκώς
από `κείνου του φεγγαριού το φως
Τώρα ξέρω πως η αγάπη διαρκεί
όσο κάνει η λάμψη να χαθεί
από το βλέμμα και στο τέρμα
δεν είμαστε πια εγώ κι εσύ
Και πόσο αξίζουν τελικά
η αρχή, η σπίθα, η φωτιά
η γιορτή, η πληγή και η χαρά
τα σ’ αγαπώ στα σκοτεινά
Σαν τα όνειρα τα εφηβικά
οι σκέψεις γυρίζουνε ξανά
Τα βράδια είναι παγερά
συνήθισα όμως να ζω με αυτά
Οι αναμνήσεις μπαίνουν σε τροχιά
γελάν και κλαίνε σαν παιδιά
Τρέχουν κοντά τους δυνατά
για να νιώσω πιο μόνος μου μετά
Σ’ είχα παρομοιάσει μια φορά
σαν όαση στην ερημιά
Πάντα θα σημαίνεις για μένα πολλά
Πάντα τα σημάδια σου θα `ναι νωπά
Πάντα θα σε ψάχνω σε πρωινά σαν κι αυτά
Πάντα θα σε ζητάω άθελά μου κρυφά
Ο ήλιος ανατέλλει μα λάμπει θολά
όσο τα όνειρά μου παραμένουν νεκρά
Στο παρελθόν
κοιτάζω να με βρω
δεν είμ’ εκεί
Θα `μαι απών
ώσπου να κλείσει η πληγή
Και στο παρόν
μου μοιάζεις τόσο μακρινή
και απορώ
αν είχαμε ποτέ συναντηθεί
Στο παρελθόν
πόσο σ’ αγάπησα εκεί
Στο παρελθόν
σε μια αμμουδιά σ’ ένα νησί
Στο παρελθόν
θα σε φυλάω πάντα εκεί
Στο παρελθόν
κάποιου Οκτώβρη την αυγή
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)