Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020
Τρίτη 4 Αυγούστου 2020
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020
Κυριακή 2 Αυγούστου 2020
Σπύρος Ποταμίτης 21 ώρες · Για όσους ξενυχτάνε ακόμα…
Στην κουπαστή μιας γαλέρας θαρρούσα αποκοιμήθηκα,
ώσπου ξύπνησα σε γαλάρια στήθη νιας ομορφογυναίκας
με το χείλι που σπάραζε στο ρωγοβύζι της, γυμνό από
ενοχές. Λεβέντρα κόρη καραβοκύρη, Αυγουστιανή,
απ’ του μπάτη το παιχνίδισμα στον αφρό της ήβης,
θεά γυναίκα με του πελάγου τον γλαρό τον κόρφο,
αμάλαγη απ’ της ξενιτιάς το χέρι, καλέστρα μάνα
στων φιλιών μου τ’ αποπαίδια, δροσόκορφου αίνου
μάλαμα και της αγαπησιάς ντόμπρε δεσμώτη, θεά
απ’ ανθρώπου σάρκα που μυροβολάει ζωής ανάγκη,
ανεμοθώρητη πάνω στα ξάρτια της άστερης νυχτιάς
δες πώς γονυπετής μπροστά σου, δούλος της ομορφιάς,
πλανιέμαι για των νησιών σου τ’ απάτητα ακρογιάλια…
Πίσω μη δεις τη συμφορά μας, λαός της πλάκας τρέχει
σ’ αφηνιασμένα καταφύγια να κρυφτεί ο συρφετός, ωιμέ
που ήταν γονατιστός κάτω από σημαίες ξένες της δόξας
τάχα, ίσως χρυσά κουτάλια, ίσως πλούτοι, μα να η κατάντια!
Λεβέντρα κόρη πνίξε με κάλιο, μα μη γυρίσεις πίσω να δεις!
Σπύρος Ποταμίτης- Υποδοχή του Αυγούστου…
Απ’ το αργυρόνημα της μισής σελήνης κρατιέμαι Ερμιόνη.
Πέρα απ’ το νανούρισμα του φλοίσβου, πλέω ή βουλιάζω
καθώς βαρύ το σκάφανδρο που μου έλαχε κι ασήκωτο
ναρκοθετεί τις παλίρροιες των ονείρων μου. Εσύ κόρη
της τρανής απαχθείσας κι εγώ ο μετά από αιώνες ξένος
στον ορυμαγδό της δόξας μ΄ ενός δαδιού φως, ιλαρό,
να εξορύσσω απ’ το σκοτάδι τους φαιούς του μανδύες
να ντυθούν οι αλησμονημένοι πεινασμένοι του κόσμου.
Πόσο λίγος, ο πολύς χρόνος των αιώνων, μας έδεσε
ν’ αγγιζόμαστε πισθάγκωνα ψέμα κι αλήθεια στων Τρώων
την υπερήφανη ήττα για της μάνας σου τα καπρίτσια
και της δικής μου την ευγενική ψυχή που καίω για να υπάρξω.
Πόσο λίγος, ο απέραντος έρωτας, για κείνο το φιλί
που οι άνθρωποι νομίζουν πως βρέθηκαν εδώ με χείλη!
Απ’ το αργυρόνημα μιας ολόκληρης φωνής που δε σώπασα!
[Καλό Αύγουστο να έχουμε ❤️ ]
Στέλλα Τεργιακή · Αυγουστιάτικες θύμησες
Κυριακή 26 Ιουλίου 2020
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020
Κυριακή 19 Ιουλίου 2020
ΚΟΡΑΣΙΟΝ ΕΤΡΑΓΟΥΔΑΓΕ - Μικρασιάτικα τραγούδια (Προποντίδα)
Kοράσιον ετραγούδαγε σ' ένα ψηλό παλάτι
κι επήρ' αγέρας τη φωνή στα πέλαγα την πάει.
Kι όσα καράβια τ' άκουσαν όλα πανιά εμαϊνάραν.
[Kι ένα καράβι της φιλιάς, καημένο της αγάπης
ούτε μαϊνάρει τα πανιά ούτε τα παίρνει κάτου
τα μπάσο μούδο τα'ριξε και στη φωνή πηγαίνει.]
- Kόρη μ' άλλαξε το σκοπό [και πες άλλο τραγούδι.]
- Kαι πως ν' αλλάξω το σκοπό, να πω άλλο τραγούδι,
εγώ κι αν ετραγούδησα για μοιρολόι το 'πα:
έχω άντρα στην ξενιτιά, έχω αδελφό στα ξένα
κι ο άντρας μ' βαριαρρώστησε και γιατρικά γυρεύει,
θέλει νερό απ' τον τόπο του και μήλ' απ' τη μηλιά του,
σταφύλι από το κλήμα του οπο' 'χει στην αυλή του.
Όσο να πάγω για νερό να φέρω και το μήλο,
ο άντρας μου ξαρρώστησε κι άλλη αγάπη πήρε.
Κάνω να τον καταραστώ και πάλι τον λυπούμαι.
Από ψηλά να γκρεμιστεί στα χαμηλά να πέσει
κι γης ξουράφια να γενεί και να τον πετσοκόψει.
Κι εγώ διαβάτης να γενώ κι από 'κει να περάσω.
Καλώς τα κάνετε γιατροί, καλώς τα πολεμάτε,
'κονίστε τα μαχαίρια σας, κόφτε και μη λυπάστε.
Έχω πανί στον αργαλειό σαράντα πέντε πήχες,
τις δέκα τ'ς έχω για ξαντό, τις δέκα για φιτίλι
και τ'ς άλλες τ'ς αποδέλοιπες να δένει τις γιαράδες.
μούδο: ναυτικός όρος, τα ρεγουλάρισε μισοχωρίζοντάς τα
ξαντό: σάβανο
γιαράδες: πληγές
Σάββατο 18 Ιουλίου 2020
Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου"
σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη.
Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση.
Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις.
Γιομίζει παιχνίδια. Το φεγγάρι κι η θάλασσα.
Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος.
Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου
περνά σαν καμπύλη ουρανού.
Και σκεπάζει τη θάλασσα.
Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου"
