ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ

Lévon Minassian (Duduk) - " They Have Taken the One I Love "

Erik Satie Trois Gymnopedies

Mikis Theodorakis: Sinfonia n.2 "Il Canto della Terra" (AST 248) (1980/1...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ - ♫ ♫ ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΚΑΦΕΝΕ

Rachmaninoff: Piano Concerto No.3, Movement I, (Volodos -- Ossia Cadenza)

Ναπολέων Λαπαθιώτης Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ

Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ, –κι ήσαν όλοι, γύρω μόνοι,
κι όλοι ξένοι, τραγουδάμε, μες στη νύχτα που σιμώνει

Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλίμονο μου,
το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου!

Tη στιγμή του σταυρωμού μου και για μόνη συντροφιά μου,
μόλις ένιωσα τα χέρια που σταυρώσαν τα καρφιά μου…

Μόνος ήρθα, κάποιο βράδυ, μόνος πόνεσα για λίγο,
μόνος έζησα του κάκου, –κι όπως ήρθα και θα φύγω.

Τ’ είναι τάχα, για τους άλλους, ο χαμός ενός ατόμου;
–κι όπως ήρθα, και θα φύγω, μόνος μες στο θάνατό μου...

Τα τελευταία τραγούδια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

(ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΔΙΣΚΟ) 10 καινούργια τραγούδια και μια επανεκτέλεση στον τελευταίο δίσκο του Λαυρέντη. «Η αλήθεια είναι μέσα σου» Οι άνθρωποι την πολεμούν την ειλικρ...

OGDOO.GR

Τα τελευταία τραγούδια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

(ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΔΙΣΚΟ) 10 καινούργια τραγούδια και μια επανεκτέλεση 

Το φύλλο της λεύκας ~ Γιώργος Σεφέρης

Don McLean - Vincent ( Starry, Starry Night) With Lyrics

VI. Beloved

Patmos-Painting Aivazovsky Music C.Tsiantis

ΣΤΗΝ ΥΠΟΓΑ, 1930, Α. ΚΩΣΤΗΣ

Άνθη της πέτρας Πανδής - Μαυρουδής - Θεοδωράκης - Σεφέρης - Pandis-Mav...

" ΟΛΑ ΑΝΤΗΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ " - Ποίημα και απαγγελία - Δ. Βίκτωρ

Κωστης Παλαμας - Ὁ Γκρεμιστής

Ἀ κ ο ῦ σ τ ε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής.. γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης.. κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θ έ λ ε ι.. καὶ τὸ γκρέμισμα... νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει.. ἑνὸς π ό θ ο υ ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός.. τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
π ά ν τ α κοιτάζω.. πρὸς τὸ φ ῶ ς.. τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος.., ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής... κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου.. καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά.. γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές.. καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι.. καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε.. καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας... καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψ έ μ α.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξ α ν ά ρ χ ε τ α ι.... Καλῶς νὰ ῾ρθῆ.
Γ κ ρ ε μ ί ζ ω... τὴν ἀ σ κ ή μ ι α.

Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα... κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται... καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ... στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ... μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φ λ ό γ α τὴν καρδιὰ... καὶ β ρ ά χ ο τὸ κεφάλι,
καὶ θ έ λ ω... νὰ τραβήξω ἐμπρὸς.. καὶ πλατωσιὲς ν᾿ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου... δὲν τρέμω σας ὅ π ο ι ο ι εἶστε
γ κ ρ ι κ ά ω..., βγαίνει ἀπὸ μέσα του.... μιὰ π ρ ο σ τ α γ ή:
Γ κ ρ ε μ ί σ τ ε!

Κωστης Παλαμας

Οδυσσέας Ελύτης, "Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό"- Ο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΩΡΑΙΑ

Ο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΩΡΑΙΑ

Συχνά, στην Κοίμηση του Δειλινού, η ψυχή της έπαιρνε αντίκρυ απ’ τα βουνά μιαν αλαφράδα, μόλο που η μέρα ήταν σκληρή και η αύριο άγνωστη.

Όμως, όταν σκοτείνιαζε καλά κι έβγαινε του παπά το χέρι πάνω από το κηπάκι των νεκρών, Εκείνη

Μόνη της, Όρθια, με τα λιγοστά της νύχτας κατοικίδια −το φύσημα της δεντρολιβανιάς και την αθάλη του καπνού από τα καμίνια− στης θαλάσσης την έμπαση αγρυπνούσε

Αλλιώς ωραία!

Λόγια μόλις των κυμάτων ή μισομαντεμένα σ’ ένα θρόισμα, κι άλλα που μοιάζουν των αποθαμένων κι αλαφιάζονται μέσα στα κυπαρίσσια, σαν παράξενα ζώδια, τη μαγνητική δορυφορώντας κεφαλή της άναβαν. Και μία

Καθαρότη απίστευτη άφηνε, σε μέγα βάθος μέσα της, το αληθινό τοπίο να φανεί

Όπου, σιμά στον ποταμό, παλεύανε τον Άγγελο οι μαύροι ανθρώποι, δείχνοντας με ποιον τρόπο γεννιέται η ομορφιά

Ή αυτό που εμείς, αλλιώς, το λέμε δάκρυ.

Κι όσο βαστούσε ο λογισμός της, ένιωθες, εξεχείλιζε την όψη που έλαμπε με την πίκρα στα μάτια και με τα πελώρια, σαν παλιάς Ιεροδούλου, ζυγωματικά

Τεντωμένα στ’ ακρότατα σημεία του Μεγάλου Κυνός και της Παρθένου.

«Μακριά απ’ τη λοιμική της πολιτείας, ονειρεύτηκα στο πλάι της μιαν ερημιά, όπου το δάκρυ να μην έχει νόημα, κι όπου το μόνο φως να ’ναι από την πυρά που κατατρώγει όλα μου τα υπάρχοντα.

»Ώμο τον ώμο οι δυο μαζί ν’ αντέχουμε το βάρος από τα μελλούμενα, ορκισμένοι στην άκρα σιγαλιά και στη συμβασιλεία των άστρων

»Σαν να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα στην άκρα σιγαλιά, που ακούγονται οι πιο αποτρόπαιοι κρότοι

»Και πως, αφότου αβάσταχτη έγινε στου αντρός τα στέρνα η μοναξιά, σκόρπισε κι έσπειρε άστρα!»

https://ppirinas.blogspot.com/2018/03/blog-post_18.html

Δε μένω πια εδώ - Νίκος Πορτοκάλογλου

Λες να περιμένουμε
το φως άλλης μιας μέρας

Ανοίγεις τα παράθυρα
ν' αλλάξει ο άερας

Μα έσβησε η φλόγα
το σπίτι σκοτεινό
βαρέθηκα τα λόγια
και φεύγω πρώτα εγώ

Δε μένω πια εδώ
σ' έναν κόσμο γκρεμισμένο,
Δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω

Μια ζωή κουράστηκα
μαζί σου να παλεύω
Φτάνει πια να έρχεσαι
μονάχα όταν φεύγω

Θα μείνω τώρα μόνη
σε άλλη γειτονιά
και ειν' αυτός ο πόνος
αρρώστια και γιατρειά

Δε μένω πια εδώ
σ' έναν κόσμο γκρεμισμένο,
Δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω

Δεν είναι η ζήλεια που μας χώρισε,
δεν είναι αυτό που με πονά
Είν' η αγάπη που δε χώρεσε
Τα πιο βαθιά μας μυστικά

Δε μένω πια εδώ
σ' έναν κόσμο γκρεμισμένο,
δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω

Πηγή: Musixmatch

Τραγουδοποιοί: Nikos Portokaloglou

Στίχοι τραγουδιού Δε μένω πια εδώ © Seed Point Music Publishing Ltd.

Ανοίγω το στόμα μου-Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος

και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.

Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα.

Tristan Murail - L'Esprit Des Dunes (w/ score) (for ensemble) (1993/94)