ΗΕΛΤΙΟΣ- ΤΟ ΧΤΙΣΤΟ ΚΑΙ Τ' ΑΧΤΙΣΤΟ

Δεν είναι θρησκεία η αλήθεια.
Δύναμη ψυχής αχειροποίητη είναι
και με τίποτα δεν πολεμιέται.
Μα εσύ αλλιώς την έμαθες που 
 Πέρα απ΄τα έργα σου τίποτα δε λογαριάζεις
Κι όλο με δημιουγούς συναλάσσεσαι
παρότι απ΄τους δημιουργούς σου πάσχεις
Και ζεις την καταστροφή.

Τη δύναμη που κινεί τη σκέψη σου ανερώτητη την αφήνεις
Και την πρώτη ύλη που πλάθεις τα έργα του
ως αυτονόητη τη θεωρείς κι ανέξοδη-
χωρίς καμμια οφειλή.
Στ’ άχτιστο χτίζεις μα αυτή άχτιστη μένει
Κι ας την παραποιείς και ας τη διασύρεις
Κι ας την σκεπάζεις με των έργων σου τη δόξα:
Λάμψεις πολέμου και ειρήνης- του νέου πολέμου προπαρασκευή.

Μόνο με τις θρησκείες είσαι ικανός να τα βάζεις
Και συχνά δίκαιο έχεις
μα παραπέρα δε μπορείς.
Τη φωνή της ψυχής σου θάβεις εντός σου και το άλμα αποφεύγεις
Την άχτιστη των πάντων αρχή να δεις
Και το αποίητο θαύμα να ομολογήσεις
Όπου εντός του παίζουμε σαν τα παιδιά
Και τον ξένο πετροβολούμε
Μέχρις θανάτου.

Το λοιπόν;
Αν το χτιστό και τ΄άχτιστο προσπαθούσες να διακρίνεις
Λες τότε ν’ άλλαζε  κάτι
Σ’ αυτή την ιστορία την αιματηρή
των σταυρωτών μας;
11-4-2017

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Τον πόνο και τη θυσία Του άν ένοιωθες λίγο

αδελφέ, αν έμπαινες λίγο στην καρδιά του
που νίκησε την έχθρα και πάλλεται για σένα,
Δε θάχες τώρα εσύ να υποφέρεις
Και στους πολέμους να χάνεις τη ζωή
Και τα παιδιά σου.

Αλλά σε τούτες τις πόλεις
Με τα καταφύγια και τα κλειστά παράθυρα
Ποιός ένοικος θ' ανοίξει τα παραθυρόφυλλα
Τον ήλιο ν’ αντικρύσει;

Την κάθε αλήθεια η εξουσία
Την παραποιεί και όπλο της την κάνει
Τον πόλεμο για να συντηρεί
Και τα αισχρά της κέρδη.
11-4-2017

ΜΑΡΙΑ ΣΟΥΛΤΑΤΟΥ-ΤΟ ΤΡΙΖΟΝΙ-ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ -ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Δεν αποζήτησα το σταυρό. Τη ζωή αποζήτησα
Όχι την επουράνια αλλά αυτήν εδώ και τώρα
που το μυαλό σου αδελφέ δεν την αφήνει να φυτρώσει
κι άστρα να γεννήσει ανθισμένα.
Με σταύρωσες. Και με σταυρώνεις κάθε μέρα
Και δεν το βλέπεις.
Περίλυπος η ψυχή μου μέχρι θανάτου
Και δε μπορείς να με νοιώσεις,
Από το δάσος του Εγώκαιρου να βγεις
Και να περάσεις το ποτάμι
Περιπατώντας επί των υδάτων.

Μονάχα ό,τι κατασκευάζεις αναγνωρίζεις
Και όσους υπό την εξουσία σου τίθενται
Μονάχα αυτών το θάνατο μετράς.

Σε καταλαβαίνω. Μα για να με καταλάβεις κι εσύ
Το Γολγοθά μονάχος θ’ ανεβώ
Και τη σταυροθέμελη ιστορία σου θα διαβώ
Εν μέσω της σκοτίας
«Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο».
10-4-2017

Ν.Ερηνακης

Λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο

Μου θυμίζεις ό,τι δεν είμαι
Ο χρόνος πρέπει να γίνει σύμμαχος
Μα παραμένει εχθρός
Λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο

Άμα ακόμα πονάς είναι γιατί
Μοιάζεις μικρός
Και θυμίζεις αγάπη

Μας περιμένει όμως ο ωκεανός σου
Πάμε μαζί
Κι ας γκρεμιζόμαστε σε κάθε ηλιοβασίλεμα

Το μόνο που ζηλεύω από τους θεούς
Είναι ο τρόπος που πεθαίνουν
Αφήνουν πάντα το κοινό τους
Καταγοητευμένο
.
Ν.Ερηνακης

Οι ελεύθεροι Πολιορκημένοι. HD Ολόκληρο.

Γιάννης Ρίτσος- Τα Τετραθεμελα ΤΟΥ Κοσμου

Ω, εσύ που μίλαες στα πουλιά, στου δάσους τα γυμνά κλαδιά,
στου αγρού τα κρίνα και γλυκά στον κάθε πόνο εστράφης-
σου κρέμασαν στο χέρι σου μιαν αρμαθιά βαριά κλειδιά
να κλεις μπουντρούμια, ιδιώνυμα γελώντας να υπογράφεις.

Συχώρα τον αμαρτωλό, Χριστέ, ο εργάτης σήμερα
καθώς πέφτει στη σκέψη του των φυλακών η αυλαία
σε βλέπει μ’ όψη βλοσυρή και με τα μάτια ανήμερα
να του απαγγέλεις την ποινήν ίδιος με εισαγγελέα.

Χριστέ, που εδιάβης κι άνθισαν κρίνα οι ευλογίες σου λευκά
κ’ ήπιες νερό στου πένητα την ταπεινή παράγκα
κ’ έφεγγε η νύχτα ως έστρεφες γύρω τα μάτια σου γλαυκά,
τώρα φρουρό σε βάλανε μπρος στων πλουσίων τη μπάγκα.

Θάπρεπε να σε βλέπουνε τ’ αθώα παιδιά με σκιερά
μάτια στην κούνια στην κούνια γείρανε και σώπασαν στον ύπνο
κι όμως σε βλέπουν οι κλητοί σου μες στον κύκλο του παρά
να στρώνεις, δούλος ταπεινός, των τυράννων το δείπνο.

Και τ’ όνομά σου θάπρεπε να ψιθυρίζουν ν’ απαντούν
στάχυ στο στάχυ, καλαμιές που δείχνουν το φεγγάρι.
Τώρα τα μαύρα στόματα των πυροβόλων το βροντούν,
και στίβεις μες στα χέρια σου τις νέες καρδιές σφουγγάρι.

Χριστέ, φραγμό σε στήσανε μπροστά στο δρόμο του φτωχού
και τ’ οργισμένο του ύψωναν σ’ εκστάσεις όλβιες μάτι,
μα βάρυνε πολύ ο κασμάς σε χέρι εργάτη και πριχού
σκάψει τον τάφο του γκρεμίζει το άδειο σου παλάτι.

Χριστέ, η καρδιά σου ήταν καρδιά όλου του κόσμου
μα έμεινε στην υποταγή δεμένη για να δένει
κι αν τρόμαξαν ποτέ οι εχθροί για την πλατιά σου τη φωνή
οι ίδιοι σου στεφανώσανε την όψη αντεστραμμένη.

Μα ο πόνος τώρα ωρίμασε κ’ έκφραση δίκιου βρήκε η οργή,
σπάνε οι αλυσίδες της σκλαβιάς κ’ η υπομονή σου εχάθη,
και σε θωρώ στο νέο σταυρό, Χριστέ, στη ρόδινη αυγή,
απ’ το στερνό σου θάνατο η ζωή χαρά να πλάθει.

Γιάννης Ρίτσος
.
.
Τα Τετραθεμελα ΤΟΥ Κοσμου

Στέλλα Τεργιακή- Γεννήθηκα Ελληνίδα

A little further (Ligo akoma) - Margaris & Mavroudis (music: Mikis Theod...

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΕΛΛΑΔΑ

...Ερχόμαστε απο μακριά.
Μας κατατρέξαν πολλάκις οι καιροί,
Αλλά δε χάσαμε το δρόμο
Την αλήθεια αναζητούντες.
Πόλεις γεννήσαμε και χρυσούς αιώνες και
τη βαρβαρότητα πολεμήσαμε
ασπίδα φωτός γενόμενοι υπέρ πολλών μέσα στην άβυσσο
με το Σωκράτη και το Χριστό κοντά μας
την αμαρτία μας ζυγιάζοντας
με υψωμένο στο χέρι το σπαθί
στου σκλαβωμένου γένους μας
υπακούοντας την ιερή ανυπότακτη ορμή:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-
Σημείο θεϊκό
Στο ιερό μυστήριο της ύπαρξής μας
Που δεν πιάνεται στο δίχτυ
Των αριθμών και των θεωριών
Και προηγείται
των επινοήσεων
και των οργάνων
του θανάτου.
25-3-2017

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά -Ελεύθεροι Πολιορκημένοι -

ΕΣΕΙΣ ΒΟΥΝΑ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΑ ~ ΠΕΤΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ - ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

''Ζω σ'ενα σπίτι χωρίς παράθυρα, 

χωρίς μια πόρτα να βγω πιο εξω

χωρίς αέρα, με χέρια ανάπηρα, 

νιώθω μονάχα πως δε θα αντέξω..



Ζω σε μια πόλη χωρίς περάσματα

χωρίς τους μάγους που κρύβω μέσα,

με το μυαλό να ζει χαράματα

όσα νωρίς γερά το 'δέσαν.



Ζω σ'ένα σώμα μες στα φαντάσματα, 

χωρίς ελπίδα πως θα γυρίσω,

με την καρδιά μες στα χαλάσματα,

να βρίσκει λόγους να μένει πίσω.



Ζω σ'ένα κόσμο μέσα στον κόσμο μου,

σπασμένες λέξεις μες στο κεφάλι,

στήνουν χορό μπροστά στο δρόμο μου

και με τραβάνε στη νύχτα πάλι...



Στίχοι-Μουσική:Δημήτρης Φωτιάδης.

Mikis Theodorakis - RHAPSODIES FOR GUITAR AND ORCHESTRA (Romancero Gitano)

ΗΕΛΤΙΟΣ -ΙΣΩΣ

Ισως

Νάμεινε μόνο η λέξη

Το έσχατο νήμα

Που ενώνει το πετούμενο γεράκι

με το γερακάρι

Με το αναίτιο είναι

Που  τον κοσμικό  άνεμο κυβερνά

κι αλλάζει  χρώματα και μορφές

στο  ακρογιάλι  του Πρωτέα

όπου υψώνεις τους πύργους σου σαν παιδί

πριν τρέξεις να τη συναντήσεις

και βρεις  μέσα στα μάτια της

το αίνιγμα που είσαι.

22-3-2017

Μ.Βαμβουνάκη.

Την αρετή περισσότερο την εκτιμούν οι χαρακτήρες με πάθη..
Τη μοναξιά εκείνοι που λαχταρούν τη συντροφιά των άλλων..
Και τη σιωπή,όσοι έχουν τα σπουδαιότερα να πουν..

Μ.Βαμβουνάκη.

ΓΙΟΒΑΝΝΑ ΑΝΕΒΗΚΑ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ

Ανδρέας Α. Αρτέμης

Ανδρέας Α. Αρτέμης

2 ώρες · 

«Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής…»

(Αποκάλυψη Ιωάννη Β’ 10)

Έτσι χάνονται οι άνθρωποι (μαζί τους κι εγώ…) μέσα στην εικονικότητα του διαδικτύου. Πεθαίνουν κι ανασταίνονται σαν εκείνο το παλιό παιχνίδι «κόλαση ή παράδεισος»…έτσι με ένα «κλίκ-διαγραφής», χάνονται ή δοκιμάζονται ή επιδοκιμάζονται οι σχέσεις των ανθρώπων Κενοτάφια φεϊσμπουκικά…όσων έχουν φύγει από τη ζωή. Μόνο οι φωτογραφίες τους μένουν και λέξεις μετέωρες ή κενές ! Ναι.Τα λόγια δεν έχουν τελωνείο. Τοκίζονται σαν καταθέσεις προ…. κι εξοφλούνται στο διάβα του χρόνου με ανάπηρους βηματισμούς .

Ίσως ποτέ δεν υπήρξε αγάπη ουσιαστική στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας. Ποίος κράτησε ή αθετεί τον όρκο του ή το λόγο του….(Βλέπω παράλληλα κι αναρτήσεις μελιστάλακτων «δήθεν». Διαβάζω ακόμη και για τις φιλοδοξίες των πολιτικών μας και θαυμάζω πως ο «Θεός» του διαδικτύου τα έφτιαξε όλα με τόση σοφία)! Κι έτσι ξαφνικά μια μέρα, διαπιστώνουμε ότι λέξεις δεν σώζουν καμιά συνέχεια του εφήμερου βίου !Στροβιλιζόμαστε στη μικρή καθημερινότητα μας απαθείς θεατές –ακροατές μιας μονοδιάστατης πραγματικότητας που ηχεί αχαρακτήριστη στου εφήμερου την πλήξη.

Ναι…! «Ο νους παράγει την σκέψη. Η σκέψη προϋποθέτει γνώση και μνήμη που είναι τα υλικά που την τροφοδοτούν. Γνώση και μνήμη είναι στοιχεία που σχετίζονται με το παρελθόν, αφού έχουν αποκτηθεί σε παρελθόντα χρόνο. Η σκέψη έχει άμεση σχέση με τον λόγο. Με την σκέψη προσεγγίζεται ο λόγος, η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων έτσι όπως αυτή μπορεί να συνειδητοποιηθεί. 

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…»

Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών. Η συνείδηση που αναπτύσσουμε ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού. 

Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη…

Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.

Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη .

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ

Ερημιά...

 Ο άλλοι βλέπουν τις μαύρες τρύπες που θα απορροφήσουν κάποτε το ηλιακό μας σύστημα και το γαλαξία μας. Κι εγώ βλέπω τη μαύρη τρύπα που ανοίγει η ποιητική μας, μια σκέψη που έγινε μονοδιάστατη αρνούμενη το γαλαξία της καταγωγής της. 

Τι άλλο είναι η σκέψη και το συναίσθημα από τον πάγκο με/ και τη σμίλη μορφοποίησης και χρωματισμού των παλμών της αλύτρωτης ύπαρξής μας; 

16-3-2017

Μάνος Ελευθερίου- Μαλαματένια λόγια

“Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ’αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τ’αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία
και να ‘σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή τη συμμορία
και να μην ξέρεις τ’άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ’το παλιό μαρτύριο να ‘χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ’ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ’ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή.

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά.

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας Παρασκευή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.”