Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016
Ηέλτιος- ΟΛΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ.
Όλα χάνονται.
Η φλούδα απ’ το πλατάνι όπου έγραψες παιδί τ’ όνομά σου,
ξεκολλάει και μ' ήχο ξερό πέφτει κομμάτια
στο πλακόστρωτο της πλατείας.
Η φλούδα απ’ το πλατάνι όπου έγραψες παιδί τ’ όνομά σου,
ξεκολλάει και μ' ήχο ξερό πέφτει κομμάτια
στο πλακόστρωτο της πλατείας.
Πέφτουν στο ποτάμι οι στιγμές και χάνονται,
παλεύοντας κάποιες από τις όχθες να πιαστούνε.
Όμως απ’ τη θεομηνία καμιά τους δε γλυτώνει,
πάρεξ ίσως εκείνη
που στα ριζά θεόρατου βράχου έχει ριζώσει.
Κράτα την για αντιστύλι μέσα στο χαμό,
κι άσ’ την να με οδηγεί στο ανυπότακτο πρόσωπό σου,
εδώ που μένουμε τώρα ανυπόστατοι,
παραδομένοι στο ορμητικό ρεύμα που μας παρασέρνει,
όπως τους κομμένους κορμούς των δέντρων που πήρε η θεομηνία
και τους πάει χτυπώντας τους από βράχο σε βράχο,
μέχρις ότου στις εκβολές του ποταμού τους απιθώσει.
παλεύοντας κάποιες από τις όχθες να πιαστούνε.
Όμως απ’ τη θεομηνία καμιά τους δε γλυτώνει,
πάρεξ ίσως εκείνη
που στα ριζά θεόρατου βράχου έχει ριζώσει.
Κράτα την για αντιστύλι μέσα στο χαμό,
κι άσ’ την να με οδηγεί στο ανυπότακτο πρόσωπό σου,
εδώ που μένουμε τώρα ανυπόστατοι,
παραδομένοι στο ορμητικό ρεύμα που μας παρασέρνει,
όπως τους κομμένους κορμούς των δέντρων που πήρε η θεομηνία
και τους πάει χτυπώντας τους από βράχο σε βράχο,
μέχρις ότου στις εκβολές του ποταμού τους απιθώσει.
Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016
Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016
Ηέλτιος-ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑ..
‘ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΗΛΙΟ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.
Μνήμη κι ωρολόγιο
φθοράς τα κύτταρά μου-
Χάρη τους χρωστώ, κι ας μην τα εμπιστεύομαι. Στη Ζωοδόχο Πηγή
Χαράζει το πρόσωπό σου στο
νερό και ροδίζει ανάμεσα στις πυκροδάφνες
το μονοπάτι όπου
αποκαλύπτεται ο κόσμος (25-11-2016).
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι΄΄ (Γ. Σεφέρης).
Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016
Νίκη Ταγκάλου- Λύγισα
Λύγισα…
Για τα παράθυρα που σφραγίστηκαν μέσα σε μια νύχτα
και έκλεισαν την ψυχή μου μέσα σε κατάσταση μέθης.
Για τις πόρτες που ποτέ δεν άνοιξα ενώ πίστευα σε αυταπάτες
αλλοτινών καιρών, πιο αγνών.
Λύγισα και κοίταξα έναν καθρέφτη μήπως με ξυπνήσει,
μήπως μου δείξει τα μάτια μου, κατάκοπα και σκοτεινά.
Θλιβερά γονάτισα και έκλαψα εγώ για την προδοσία που γεύτηκα και με έπνιξε.
Γοερά έκλαψα για τον θάνατο που μελετούσα,
για τα χέρια που ακούμπησα νομίζοντας πως ήταν τα δικά μου.
Μετέωρη βγήκα στην βροχή να πνιγώ,
να μπερδευτούν τα δάκρυα με τη βροχή να παραμυθιαστώ.
Λύγισα και συνάντησα φόβους που δεν είχα δει ποτέ το πρόσωπό τους.
Και η βροχή σταμάτησε και έψαξα να βρω φωτιά, έψαξα να βρω γκρεμό
και στο χείλος κάθε καταστροφής ήξερα πως χειρότερο από την προδοσία δεν είχε.
Χειρότερο από την αγάπη κρεμασμένη σε ένα σκοινί δεν είχε.
Λύγισα και έκανα τον θρήνο μαξιλάρι μου και εσένα ολόκληρο το κρεβάτι μου
για να μπορώ κάθε βράδυ να ξαποσταίνω την απογοήτευσή μου.
Να κοιμίζω τη ζωή μου…
Λύγισα του είπα και μου είπε,
“ δεν πειράζει, εσύ αντέχεις…”
Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016
Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016
ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ Το γυμνό τραγούδι
Εδώ τα πάντα ξέστηθα
κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι είν' ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.
Εδώ ειν' ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.
αστέρι είν' ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.
Εδώ ειν' ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.
Εδώ ο λεβέντης μάγεμα
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.
Η κάθε ώρα ολόγυμνη,
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κι η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.
Η κάθε ώρα ολόγυμνη,
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κι η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.
Μέτωπο, μάτια, κύματα
μαλλιά γλουτοί, λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.
Τα στρογγυλά, τα ολόισια
χνούδια, γραμμές, καμπύλες
ω θείες ανατριχίλες,
χορεύτε το χορό.
μαλλιά γλουτοί, λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.
Τα στρογγυλά, τα ολόισια
χνούδια, γραμμές, καμπύλες
ω θείες ανατριχίλες,
χορεύτε το χορό.
Κάτι γυμνό και ξέσκεπο
στα ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το δειχναν
μόνο δυό φλόγες μάτια,
κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται κι ειναι αγρίμι
και είν' η φωνή του ασήμι,
μη φύγεις, ειμ' εγώ.
στα ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το δειχναν
μόνο δυό φλόγες μάτια,
κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται κι ειναι αγρίμι
και είν' η φωνή του ασήμι,
μη φύγεις, ειμ' εγώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)