Άρθρα της κατηγορίας: Ποιήματα

http://www.korifogrami.gr/category/poiimata/

Ποίηση: Πληγές Αγάπης

Ποίηση: Πληγές Αγάπης: Δέσποινα Σπανού : Πληγές Αγάπης Δημοσιεύτηκε σε Βιβλίο Ετικέτες: αγάπη , Δέσποινα Σπανού , πληγή ...

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Παρασκήνιο - ΣΕΦΕΡΗΣ, ΕΛΥΤΗΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/kwstas_barnalhs_proskynhths.htm.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ- ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ (Ε)

Ε’

Ποιος άκουσε καταμεσήμερα

το σύρσιμο του μαχαιριού στην ακονόπετρα;

Ποιος καβαλάρης ήρθε

με το προσάναμμα και το δαυλό;

Καθένας νίβει τα χέρια του

και τα δροσίζει.

Και ποιος ξεκοίλιασε

τη γυναίκα το βρέφος και το σπίτι;

Ένοχος δεν υπάρχει, καπνός.

Ποιος έφυγε

χτυπώντας πέταλα στις πλάκες;

Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί.

Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε.

Γ.Σεφέρης- Θερινό Ηλιοστάσι (Θ)

Martin Heidegger (1927) The Basic Problems of Phenomenology

http://www.marxists.org/reference/subject/philosophy/works/ge/heidegge.htm.

ΕΑΛΩ- Αλήθειας τέλεση... Προ των Πυλών της Ψυχής σας

ΕΑΛΩ-ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗ (ENGLISH SUBTITLES)

Στιχουργός : ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΑΓΓΑΝΑΣ 
Ερμηνευτής : ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΕΝΤΟΥΡΟΣ


ΕΑΛΩ 

Δόλια τα λόγια σας που με στηρίζουνε
Εκ των βαθέων μου με εξοργίζουν(ε)

Λέτε πως νοιάζεστε για αυτά τα χώματα
Μα τα μολύνετε με παραπτώματα 

Από τα δώρα σας κόρες μαγεύονται
Μετρούν το σώμα τους και εκπορνεύονται

Την ιστορία μου στυγνά βιάζεται
Με ποιο δικαίωμα εξουσιάζετε

Εάλω η χώρα μου χαλάσματα 
ηγέτες άθλιοι προδώσαν τα περάσματα 
Γέρο μου βγάλαν στο σφυρί το γιαταγάνι σου
Γιατί γι' αυτούς η λευτεριά ήταν η πλάνη σου

Τα αποβράσματα ανθρώπους χρίζετε
Και τους περήφανους τους αφορίζετε

Στους δρόμους σέρνονται δύστυχα σώματα
Επαίτες κι' άστεγοι δίχως ονόματα

Η γη μου φλέγεται , χωριά ρημάζουνε 
Και τόσα δάκρυα δεν σας τρομάζουνε

Σκόνη τα όνειρα όσων σας θέλησαν
Ντροπή στις μάνες σας εσάς που γέννησαν

Εάλω η χώρα μου χαλάσματα
ηγέτες άθλιοι προδώσαν τα περάσματα
Γέρο μου βγάλαν στο σφυρί το γιαταγάνι σου 
Γιατί γι' αυτούς η λευτεριά ήταν η πλάνη σου (2επ.)



ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΑΓΓΑΝΑΣ

FACEBOOK ψαγμένες κουβέντες 
http://www.facebook.com/pages/%CE%95%...
Blogspot:
http://magganas-libra.blogspot.com/

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΕΝΤΟΥΡΟΣ

FACEBOOK
http://www.facebook.com/profile.php?i...

ΟΔΥΣΣΈΑΣ ΕΛΥΤΗΣ- ΕΞΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (1960)

http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2011/11/www.24grammata.com-e3i-kai-mia-typseis-gia-ton-oyrano-elutis.pdf.

Γιάννης Ρίτσος – Ο Ύστατος Οβολός

Γιάννης Ρίτσος – Ο Ύστατος Οβολός

“Δύσκολες ώρες, στον τόπο μας.
Κι αυτός ο περήφανος,
γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος,
αφέθηκε να τον βοηθήσουν·
εγγράψαν υποθήκες πάνω του·
πήραν δικαιώματα·αξιώνουν·
μιλάνε για λογαριασμό του·
του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα·
τον ελεούν· 
τον ντύνουν μ’ άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα·
του σφίγγουν μ’ ένα καραβάσκοινο τη μέση.
Εκείνος,
μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει
μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει (ως και την ώρα
του ύπνου)
σφιχτά σφιχτά, σαν ύστατο οβολό του, ( μόνο τώρα βιος του)
γυμνό, απαστράπτοντα κι ανένδοτο, το θάνατό του.”

Δ.Ι.Αντωνίου

https://poihtikhalitheia.wordpress.com/tag/%CE%B4-%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85/

ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1939)

Οι Κακοί Έμποροι

Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
είταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πηγή και τα ρούπια είταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμις ποτέ:
η αμαρτία μας.
Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
-πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα-.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησε μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!

Εκδ. Ερμής
Αθήνα 1998
Σελ. 40

Γιάννης Ρίτσος- Τα ραβδιά των τυφλών (1959, θεατρικό)

http://totheatro.blogspot.gr/2013/11/ta-ravdia-ton-tyflon-ritsos.html

ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (1978)

.ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ.

Οδυσσέας Ελύτης - Μαρία Νεφέλη - ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ.

ΕΛΥΤΗΣ- ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (1959)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ

ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

Το Πνευματικό Εμβατήριο δημοσιεύτηκε στο 3^ο τεύχος του περιοδικού «Ελεύθερα Γράμματα», στις 19.5.1945. Συνοδεύεται από σημείωμα του ποιητή, που λέει: «Είχα μόλις απαντήσει στην προχθεσινή συνέντευξη, όταν αυτή η ίδια μώγινε άξαφνα αφορμή για τη μετάβασή μου, πάνω στο ίδιο θέμα, στην ολοκληρωμένη μορφή του Ποιητικού Λόγου που δίνω παρακάτου». Πράγματι, στο πρώτο τεύχος του περιοδικού είχε δημοσιευτεί συνέντευξη με τον Σικελιανό με θέμα την «πνευματική Ελλάδα εμπρός στο δράμα της Κατοχής».

Στο Διαδίκτυο κυκλοφορεί το ποίημα, αλλά σε κείμενο που φαίνεται να βασίζεται στη μελοποίηση Θεοδωράκη, που παραλείπει μερικές λέξεις σε σχέση με τη μορφή που βρήκα στο περιοδικό. Επίσης, το κείμενο που κυκλοφορεί έχει ευπρεπιστεί γλωσσικά σε μερικά σημεία· ο Σικελιανός έγραφε «σκέψες, πνέμμα, η άμπελο», όχι «σκέψεις, πνεύμα, η άμπελος» της σημερινής, μετά την ήττα, δημοτικής. Διόρθωσα σε μερικά σημεία την ορθογραφία (π.χ. το φωτογόνι το έκανα φωτογώνι).

http://www.sarantakos.com/kibwtos/elgr/sikelianos_pneumemb.html

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι

(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)

στο φωτογώνι της καινούργιας Λευτεριάς Σου Ελλάδα,

μου αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή, σα να ’ταν 

όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα 

τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου

όπου χρόνια,

για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του

και τους κρεμνούσε ως άρματα 

στης Έφεσος το Ναό·

γιγάντιες σκέψες

σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα

σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα

άναβαν στο νου μου,

τι όλη μου καίγονταν μονομιά  η ζωή

στην έγνια της καινούργιας Λευτεριάς σου Ελλάδα!

Γι’ αυτό δεν είπα: 

Τούτο είναι το φως της νεκρικής πυράς μου.

Δαυλός της Ιστορίας Σου, έκραξα, είμαι,

και να, ας καεί σα δάδα το έρμο μου κουφάρι,

καταβολάδα του Εμπυραίου,

με την δάδα τούτην, 

ορθός πορεύοντας ως με την ύστερη ώρα, 

όλες να φέξουν τέλος, τις γωνιές της Οικουμένης

ν’ ανοίξω δρόμο στην ψυχή, στο πνέμμα, στο κορμί Σου, Ελλάδα!

Είπα κι εβάδισα 

κρατώντας τ’ αναμμένο μου συκώτι

στο Καύκασό Σου

και το κάθε πάτημά μου

ήταν το πρώτο, κι ήταν, θάρρευα, το τελευταίο

τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αίματά Σου

τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταβε στα πτώματά Σου

γιατί το σώμα, η όψη μου, όλο μου το πνέμμα

καθρεφτιζόταν σα σε λίμνη, μέσα στα αίματά Σου.

Εκεί, σε τέτοιον άλικο καθρέφτη, Ελλάδα,

καθρέφτη απύθμενο, καθρέφτη της αβύσσου

της Λευτεριά Σου και της δίψας Σου, είδα τον εαυτό μου

βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο, 

καινούργιο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης 

όπου να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!

Κ’ είπα: 

Το ξέρω, ναι, το ξέρω, που κ’ οι θεοί Σου 

οι Ολύμπιοι, χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο, 

γιατί τους θάψαμε βαθιά-βαθιά να μην τους βρουν οι ξένοι. 

Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε, κι ετριπλοστέριωσε όλο, 

μ’ όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε από πάνω. 

Κι ακόμη ξέρω, πως για τις σπονδές και το τάμα 

του νέου Ναού π’ ονειρευτήκαμε για Σένα Ελλάδα,

μέρες και νύχτες, τόσα αδέλφια σφάχτηκαν ανάμεσό τους

όσα δε σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα!

Μοίρα· κ’ η μοίρα Σου ως τα τρίσβαθα δική μου!

Κι απ’ την Αγάπη, απ’ τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη,

να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν, εσκλήρυνε και μπαίνει

ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου να πλάσει 

τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο Σου αγώνα Ελλάδα!

Τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα μέσα στα στήθη,

και κράζω σήμερα μ’ αυτή προς τους Συντρόφους όλους:

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,

ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!

Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,

κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!

Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,

σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.

Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!

Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του

ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»

"Ομπρός, οι δημιουργοί... Την αχθοφόρα ορμή Σας

στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!

Βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα!

Τι πια είν’ απάνω μου και μέσα μου και γύρα

τι πια γυρίζω σ’ έναν άγιον ίλιγγο μαζί του!

Χίλια καπούλια ταύροι τού κρατάν τη βάση

δικέφαλος αητός κι απάνω μου τινάζει

τις φτέρουγές του και βογγάει ο σάλαγός του

στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στη ψυχή μου

και το μακρά και το σιμά για με πια είν' ένα!

Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! Ομπρός συντρόφοι

βοηθάτε να σηκωθεί, να γίνει ο ήλιος Πνέμμα!

Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει

στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι.

Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου!

Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας

να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου

πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι!

Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια,

τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη.

Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει,

και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος.

Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα,

σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!»

Έτσι σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι

(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)

στο φωτογόνι της καινούριας λευτεριάς Σου, Ελλάδα, 

αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου, ως να ’ταν

όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα

τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου, όπου, χρόνια

για την Αιωνιότη εχάλκευε τους στοχασμούς του

και τους κρεμνούσε ως άρματα

στης Έφεσος το ναό, ως σας έκραζα, συντρόφοι!

Επιστροφή στην Ανθολογία ποιημάτων από τα Ελεύθερα Γράμματα

Επιστροφή στις Ανθολογίες 
Αρχική σελίδα KEIMENA

To Μαντείο των Δελφών

http://www.mariolata.gr/tourismos/delfoi.html.
ΦΟΙΒΟΣ Ι. ΠΙΟΜΠΙΝΟΣ.