Ανδρέας Εμπειρίκος…«Η πόρτα»

 

«Άνοιξε η πόρτα κι έκλεισε μετά πατάγου. Οι εντός του οί-

κίσκου εφώναξαν “Ποιος είναι;”. Βλέποντας δε ότι ουδείς είχε

εισέλθει και ότι απάντησις καμία δεν ήρχετο, οι εντός του

δωματίου συνεπέραναν: ο αέρας θα βρόντηξε την πόρτα.

Και όμως, η άπνοια ήτο απόλυτος. Θα έλεγε κανείς ότι

ο χρόνος είχε σταματήσει. Παρ’ όλον τούτο, πίσω απ’ το

κλειστό παράθυρο το παραπέτασμα εσάλευε σαν πέπλος που

ταλαντεύεται από ριπάς ανέμου. Εις το δωμάτιον κάτι ανε-

κύκλιζε τον προ ολίγον στάσιμον αέρα- σαν να κτυ-

πούσαν, τώρα, εκεί, πτερά πελώριου πελαργού, σαν να πτε-

ρούγιζε εκεί ένας λευκός αρχάγγελος το φέγγος των ουρα-

νών εις το κλειστόν δωμάτιον επί αιχμής ρομφαίας κομίζων.

Η οικοκυρά εκοίταξε εμβρόντητος τους άλλους. Έπειτα

όλοι εκοίταξαν μαζί το ανθογυάλι, που ευρίσκετο επί μικράς

κονσόλας και έμειναν όλοι άναυδοι… Τα χάρτινα λουλούδια

που περιείχε το δοχείον μεγάλωσαν ακαριαίως σαν άνθη κή-

που αληθινά και ο ταπεινός ο χώρος ευωδίαζε εντόνως, σαν

τόπος αγιότητας, σαν τόπος αγιωσύνης.»

(Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα, Ίκαρος)

1Costas Tsiantis

Χρήστος Θηβαίος - Ένα Σημάδι Του Θεού | Official Music Video

Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης Στίχοι: Νίκος Αναγνωστάκης

Ένα σημάδι του θεού μέσα απ’ το ίχνος του καπνού μου έδειξε το δρόμο. Και είδα μες τον πανικό πως το καλό και το κακό ακούν στον ίδιο νόμο. Θέλω να πάρω το φιλί να το περάσω ένα πρωί απέναντι λαθραία κι έτσι ο Ιούδας δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη ντροπή που έγινε μοιραία. Το κακό έχει απλωθεί κι έχει ο κόσμος τρελαθεί. Και εσύ που αγάπησες πολύ χωρίς χαρά, χωρίς φιλί πατρίδα δεν αλλάζεις. Ταξίδια ονειρεύεσαι στον ίδιο τόπο καίγεσαι και στα ρηχά βουλιάζεις.

Ηέλτιος- ΑΠΟΣΤΑΣΗ

 

Αλλόκοτο μοιάζει

να περιμένεις από θνητό τ' αθάνατα να μάθεις:

μες στο ποτάμι ριγμένος να ξοδεύεσαι

τ' άτρεπτα να συλλάβεις και τ' αναλλοίωτα

και το άχρονο και το έγχρονο να συνεξετάζεις,

πόδι βάζοντας στο αχώρητο

με τον παντοδύναμο Λόγο.

Αλλόκοτο μοιάζει, εκτός κι αν

απ΄αλλού έρχεσαι

κι ακολουθώντας την καταγωγή σου το αγαθό ζητάς

και ομολογείς,

το στιγμιαίο της λάμψης τ' άστρου

και του σωματίδιου του θεού στο εργαστήριο του CERN -

σε απόσταση  ευπρέπειας από τον επεξεργαστή του νου που μορφοποιεί

τον κόσμο και τα όντα,

μοιραία δεμένος με το καθάριο νεράκι που τρέχει στο ρυάκι

για  ν' αγιάζει τα υπάρχοντα

και με το θρόϊσμα των φύλλων της λεύκας

που μιλάει στο μεγάλο ρέμα 

σιωπηλά

με την ψυχή μου.

17-10-2019/22

ΠΙΝΑΚΑΣ STAVROS DITSIOS  https://www.stavrosditsios.com/

ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟΥ "ΤΡΙΤΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ " (Όλο το έργο)

Ηέλτιος- Αργά οι νύχτες

 Αργά οι νύχτες

αν προσέξεις

δεν έχουν ώρες...

Ονόματα ανθρώπων έχουν...

8/5/21

Τα ρεμπέτικα τραγούδια της Κατοχής

Μάνος Χατζιδάκις • Οι Μύθοι Μιας Γυναίκας [1988]

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΗΤΕΡΑ- Μάνος Χατζιδάκις(1986)(full)

ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ "η πέτρα" ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Στίχοι & Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Από τη θεατρική παράσταση "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε",1961. Η πέτρα είν' ο θάνατος η πέτρα είν' η ζωή μου, φύτρωσαν άσπρα γιασεμιά μεσ' την αναπνοή μου. Είν' ένα δέντρο έρημο στην πέτρα σπάει η φωνή μου, δεν μπαίνει αγέρας μήτε φως πετρώνει το κορμί μου. Είναι η κραυγή της μάνας είναι η πληγή του κόσμου, φέρτε κρασί φέρτε φωτιά να κάψω τον καημό μου.

ΣΤΕΛΛΑ ΤΕΡΓΙΑΚΗ- ΟΙ 4 ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

..... το μύρο και το Φως

μιας μακρινής υπερκόσμιας

υπαγόρευσης

που σου φωνάζει και σου γνέφει…

Παρουσίαση

Το παρόν βιβλίο είναι μια Υπαρξιακή τοποθέτηση, βαθύτερης ενατένισης και διαλογισμού με το έσω "Είναι" του Αν-Θρώπου, διαβιώνοντας και παρατηρώντας τα στάδια - εποχές και τις βαθμίδες εξέλιξης, που περνάει η Ψυχή, μέχρι την πλήρη εναρμόνισή της με την αέναη πηγή του Φωτός. Ένα αφιέρωμα και ταυτόχρονα ένας Ποιητικός Ύμνος, απέναντι σ' εκείνο το Θείο Φως, την Ψυχή, που "αρχίζει και τελειώνει" την υπόστασή μας, εν ζωή. Μια εκδήλωση εσωτερικότητας και ουράνιας μελωδίας, απέναντι σ' εκείνη τη Θεία ουσία που κοσμεί, λαμπρύνει και ζωοποιεί την Ανθρώπινη υπόσταση. Είναι μια εσωτερική εκδήλωση έμπνευσης, φανέρωσης και προσφοράς, με απέραντο σεβασμό, ευγνωμοσύνη κι Αγάπη, προς όλο το φάσμα, που υψώνει την ανθρώπινη υπόσταση, στην αθανασία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από τη Συλλογή ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (απόσπασμα):

Ακολουθία φωτός
συγχρονισμένη κι αδιαπραγμάτευτη
θα οδηγήσει και πάλι
το λαό που δε φοβάται να κριθεί,
να πολεμηθεί, να κατακτηθεί,
που δε λύγισε, που δεν καταρρακώθηκε
μα σαν άλλος Διγενής
με το σπαθί στο χέρι
αναζήτησε το δίκιο του. [...]

Angélus

Mélodies persanes, Op. 26: I. La brise

The breeze

English Translation © Richard Stokes

Like young goats bitten by a horse-fly,

The beauties of Zabulistan are dancing.

Their nails are painted light pink,

No one may see them, save their sultan.

Each holds a ringing sistrum;

The turbaned eunuch brandishes a sabre.

But from the pale river where the lily drowses,

The night wind rises, like a buccaneer.

It sets out to charm their hearts and lips

Beneath jealous eyes, despite the edict.

Be proud, O dreamer. The breeze has taken

Your love poems as its talisman.

La brise

Armand Renaud

Comme des chevreaux piqués par un taon,

Dansent les beautés du Zaboulistan.

D'un rose léger sont teintés leurs ongles,

Nul ne peut les voir, hormis leur sultan.

Aux mains de chacune un sistre résonne ;

Sabre au poing, se tient l'eunuque en turban.

Mais du fleuve pâle où le lys sommeille,

Sort le vent nocturne, ainsi qu'un forban.

Il s'en va charmer leurs cœurs et leurs lèvres,

Sous l'œil du jaloux, malgré le firman.

Ô Rêveur, sois fier. Elle a, cette brise,

Pris tes vers d'amour pour son talisman.

Ηέλτιος- Την αμφιβολία μου εμπιστεύομαι

 

Τελικά, οι ειδήμονες  αποφάνθηκαν

πως πραγματικά δεν υπάρχω,

πως μια  ψευδαίσθηση είμαι του νου

μια αναπαράσταση της νευροφυσιολογίας του εγκεφάλου

ένα είδωλο του τετραδιάστατου χωροχρόνου

στο σκοτεινό τρισδιάστατο κελί μου.

Η αλήθεια περνά δίπλα μου 

με το σχισμένο της φόρεμα σηκωμένο στον αέρα

κάθε μέρα και πιο σιμά,

μα δε μ' αγγίζει.

Εοντίζω μόνος 

της ελαίας συλλέγοντας τ' ασημένια φύλλα,

και την αμφιβολία μου εμπιστεύομαι

και τη μορφή σου ακολουθώ που αγιάζει

καθώς  τη μεταποιούν οι καιροί,

γιατί μέσα σ’ αυτή ζω,

γιατί μέσα σ’ αυτή σε βρίσκω και σε χάνω

και μέσα απ΄αυτή ανακαλύπτω

‘’το νόμιμο του ανέλπιστου’’.

13 Οκτ 2014/22

Γιώργης Χριστοδούλου- Η Εποχή της Αγάπης

Τ' όνομά σου μου'φερνε το σφύριγμα του αγέρα τ'όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή Ετοιμάσου μου'λεγε η καρδιά , μα κάθε μέρα στην υγειά σου μ'έπινε η βροχή Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις τρυφερά σε γύρευα κι εγώ Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ. Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς. Τ'άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ'τη μνήμη πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμοί Κάποιος άλλος φόραγε και μ'εκανε συντρίμμι τ'άρωμά σου κι έφυγα χλωμή. Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις τρυφερά σε γύρευα κι εγώ Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ. Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς. Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς

Δάφνη Ζουρνατζή - Ανθρώπων Έργα

Ηέλτιος- Τυφλός καιρός

 Στα σύνορα, στα σύνορα

πετάξαν τρομαγμένα τα πουλιά,

στο αδιαπέραστο του νου και των αισθήσεων

στο λυκόφως της παραλίας του Παλαιού Φαλήρου

λευκά φτερά κι αλύτρωτα

που μόλις πρόλαβαν κι εκτινάχθηκαν αναπετώντας

από των χυτηρίων της ιστορίας

τους χαλύβδινους πυρωμένους

τύπους.

Απόκοσμος κελαϊδισμός

και μάτια που σε είδαν και σε πόθησαν

μαζί με τη χάρη της κίνησής σου, μια σιλουέτα πόθου στην άπιαστη

γραμμή του ορίζοντα,

λίγο πριν κατέβουν και σε κόψουν οι δημιουργοί

και στις ενοχές σε ρίξουν

και στη μορφή σε κλείσουν

του τυφλού καιρού που τον στοιχειώνουν

απολιθωμένες οι νεκρές ψυχές.

10.10.2014/22

1Costas Tsiantis

Χαρούλα Βερίγου (Ζωή Δικταίου)- απόσπασμα από το βιβλίο ''Μια κούρσα για τη Χαριγένεια''.

 

Γιώργος Ραυτόπουλος - Φθινόπωρο

 

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΣΑ ΝΑ'ΜΑΙ ΑΠΌ ΣΙΔΕΡΟ

 Σα νά’ μαι από σίδερο μου μιλάς,

κι όπου βρεθείς χτυπάς
με φωτιές και βαριοπούλες εξουσίας να με μεταμορφώσεις,
δίχως ν’ ακούς το χλιμίντρισμα των αλόγων στο υπόγειο
που μαύρο φίδι τα ζυγώνει.
Ω αν μ’ ήξερες!
θα μ’ άγγιζες στον άνεμο,
θα με μύριζες σε κάθε ρόδο,
θα μ’ άκουγες σε κάθε κελάηδισμα του αηδονιού
και στον πηλό που πλάθεις και κολλάει στα χέρια σου
θά’ βλεπες κάθε στιγμή
τη μορφή ενός μικρού παιδιού να σου χαμογελάει
μπρος στην πέτρινη βρύση όπου έπινες νερό!

7 Οκτωβρίου 2014

Στέλλα Τεργιακή - Φ Θ Ι Ν Ο Π Ω Ρ Ο

 Φ Θ Ι Ν Ο Π Ω Ρ Ο

...

Γίνεσαι ά π ε ι ρ ο,

μες στο νου και στην καρδιά σου,

που αφουγκράζεται τους ήχους,

τους παλμούς, τις νότες,

το μύρο και το Φως

μιας μακρινής υπερκόσμιας

υπαγόρευσης

που σου φωνάζει και σου γνέφει…

Και τότε νοιώθεις το εύρος σου,

αισθάνεσαι τη δύναμη εντός σου,

πάλλεσαι στη γη των κυττάρων σου

κι αναδύεσαι

μες’ απ’ το κέλυφος των ορίων σου

σε μια άλλη διάσταση,

σε μια άλλη πορεία συνειδητότητας.

Ίσως να είναι η μελαγχολία του Φθινοπώρου

που σε ομορφαίνει.

Ίσως όμως,

να είσαι από μόνος σου

όμορφος …

κι ανθίζεις στο κάλεσμα.

Κι ίσως ακόμη,

η τρυφερότητα της αγάπης

που αναζητάς να πάρεις

στην ωριμότητα του Φθινοπώρου,

να είναι εκείνη που ε σ ύ

θα έπρεπε να έχεις δώσει

στη νιότη της Άνοιξης!

Αναμετράσαι με τον Εαυτό σου

κι ίσως τότε να κλάψεις θέλεις,

γοερά…

ανα-θεμελιώνοντας τις ανισόρροπες δομές σου.

Τι κι αν νόμιζες ότι κρατούσες

στις χούφτες σου την αλήθεια.

Τι κι αν προσπάθησες να σταθείς

ευθυτενώς

στο ξημέρωμα της ζωής σου.

Στόχευσες μα … αστόχησες.

Δαπάνησες μια ζήση ολόκληρη

για να μάθεις ,

πως ο Ή λ ι ο ς β γ α ί ν ε ι π ά ν τ ο τ ε

απ΄ την Α ν α τ ο λ ή τ η ς Ψ υ χ ή ς!

...

Απόσπασμα: Κεφάλαιο ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ -

απ΄το νέο βιβλίο της " Οι 4 εποχές της Ψυχής " -

Εκδόσεις Ιωλκός.

Ηέλτιος -Ίσκιοι

 Αγαπάω να περπατώ στους ίσκιους, γιατί μ΄ οδηγούν στον ήλιο!

Αγαπάω τον ήλιο, γιατί μου φανερώνει εσένα!

                                                                                                        5.10.2022.

Ζωή Δικταίου- « Χαμένες γυναίκες »

 Ζωή Δικταίου

4 Οκτωβρίου 2015  · 

Κεντούσε με λέξεις στον παλιό μαυροπίνακα

το καινούριο χρυσάφι του ήλιου

και το μάλαμα του φεγγαριού

στην άβυσσο του σύγχρονου κόσμου

για να έχουν ουρανό τα χελιδόνια

και ανοικτό ορίζοντα τα παιδιά .

Ήταν δασκάλα. Το όνομα της ήταν…

Κανείς δεν θυμάται…

κι όμως είχε γίνει πρωτοσέλιδο φρίκης.

Ψιθύριζε, τραγούδια τις νύχτες και προσευχές

για να χτυπήσει ρόδινη η αυγή το τζάμι

για να σταθεί ένας έρωτας φως στο φεγγίτη

πήρε μαζί το καρδιοχτύπι της και την κραυγή.

Την έλεγαν Αγάπη.

Ζύμωνε, με τα χέρια της ροζιασμένα,

με κόπο, κάτι μεγάλα σταρένια ψωμιά

σαν τσέρκια βαρελιού στρογγυλά

πίστευε σ’ ένα κόσμο αγνό

εκεί που κανείς δεν πειράζει κανέναν

αχνιστά ψωμιά, τα στόλιζε με μαύρο πιπέρι κι αλάτι

να χορτάσουν μάτια και στόματα.

Τη φώναζαν Ελπίδα στη γειτονιά. Τη φώναζαν…

Όταν άνοιγε την αγκαλιά της

ξόρκιζαν το φόβο τ’ αρσενικά

κι ονειρεύονταν να γίνουν άντρες τ’ αγόρια

η Φυλάνθη δε γέρασε ποτέ, δεν πρόλαβε

κάποιος, για μια χούφτα κέρματα

πήρε μαζί με τη χαρά της ηδονής και την ψυχή της.

Μιλούσε, όχι με τη φωνή της αλλά με τον τρόπο της,

μιλούσε με τα δέντρα και τα νερά κι έβλεπε αγγέλους

ποτέ δεν είχε ενοχλήσει η Ερμοφίλη

ζωγράφιζε παντού καρδιές, στην άμμο, στον αέρα,

στα τσαλακωμένα χαρτάκια, στους γκρεμισμένους τοίχους

ακόμη και στην πόρτα της, είχε ζωγραφίσει

μια τεράστια κατακόκκινη καρδιά

όμως, καμιά καρδιά δε στάθηκε ικανή

να στηρίξει τα περιορισμένα της όρια

κι ο θάνατος της, πόσο άδικο, κανέναν δε λιγόστεψε.

Φορέματα στο χρώμα της φλόγας

κρεμασμένα στους φανοστάτες του δρόμου

και στα δέντρα της πόλης και στην αγορά,

κόκκινα απλωμένα φορέματα, υπενθύμιση των γυναικών

που χάθηκαν, θύματα της ανείπωτης βίας.

Είναι μια βαθιά λύπη, μα πόσοι έμειναν να αισθάνονται

κι όμως αυτό το μούδιασμα, αυτό το φόβο

θα τον έχεις μόνο εσύ γυναίκα,

γυναίκα με το κόκκινο αέρινο φόρεμα στη φαντασία μου

γιατί είναι σκληρό να δεχτώ το δικό σου

αυτό που έβαψε κόκκινο το αίμα.

Την απουσία σου, την έλλειψη σου, ποιος νοιάστηκε,

η κοινωνία θα την προσπεράσει με συνοπτικές διαδικασίες

όπως τα περισσότερα εγκλήματα εξ’ άλλου

το συνηθίζει, γιατί ανήκουμε όλοι

σ’ ένα, στον ίδιο αρρωστημένο πολιτισμό

που μεγεθύνει την ένδεια, το φόβο, την υποκρισία

που πάσχει από απώλειες, πολλές απώλειες

συνείδησης , ηθικής, πνεύματος, καθήκοντος.

Γυναίκα εσύ, που σε καταδιώκει ο αρχαίος καιρός

που προσπάθησες ελεύθερη να είσαι κάπου

σε μια οικογένεια, σε μια φιλία, σε μια συντροφιά

και ξέχασες να ονειρευτείς για εσένα

μια ζωή, μια βροχή, μια θάλασσα

εσύ που ύψωσες την ψυχή σου

στο φθαρμένο ιστό μιας κοινωνίας που παραπαίει

και τώρα η ανάμνηση σου λιώνει σ’ ένα άσπρο κερί

είσαι όλα, όσα όλοι, έχουν ξεχάσει

αυτόν τον κόσμο τον προστατεύει η λήθη να ξέρεις

κι αν ρωτήσεις εκεί έξω, θα σου πουν πολύ απλά

« η ζωή συνεχίζεται ».

Στη μνήμη σου περπάτησα σήμερα μ’ ένα κόκκινο φόρεμα,

θέλω να συνεχίσω να πιστεύω στην αγάπη,

να αισθάνομαι την καλοσύνη,

έκπτωτη της παρακμής και της ματαιοδοξίας

να μάχομαι για εκείνους που απελπίζονται με το άδικο

για εκείνους με τις μαγεμένες παλάμες

που απομακρύνονται

από τη μοίρα και τις κοσμικές εκκρεμότητες

μιλώντας τη γλώσσα των παιδιών.

.

Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 4 Οκτωβρίου 2015

Αφιερωμένο στις χαμένες γυναίκες

http://kritigr.gr/47037/

Ηέλτιος- Σιμά σου

 Ανοιχτή η καρδιά μου σιμά σου,

σα ρόδι που άνοιξε

κι οι σπόροι του σκορπίσαν στην αγκαλιά σου.

4.10.22

Λυπημένα δειλινά. Ποίηση: Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Μουσική : Γ. Σπανός- Ερμηνεία Κ. Χωματά

Λυπημένα δειλινά

Στῆς γειτονιᾶς τῆς φτωχικῆς
γυρίζει ὁ νοῦς μου τὰ στενά,
τὰ λυπημένα δειλινὰ
στοχάζομαι τῆς Κυριακῆς.

Μέσα στὴν κόκκινη ἀντηλιὰ
τὸ μαραμένο θηλυκὸ
δίχως ἐλπίδα καὶ μιλιὰ
ποτίζει τὸ βασιλικό.

Κανεὶς διαβάτης δὲν περνᾷ,
κανένα αὐτὴ δὲν καρτερεῖ
ποὺ στὸ μπαλκόνι ὀρθὴ φορεῖ
τὸ γιορτινό της τὸ γκρενᾶ.

Σὰ μοῖρα κάθεται μία γριά.
Στὸ φῶς μιᾶς πόρτας ρημαδιοῦ
μακραίνει ὁ ἴσκιος τοῦ παιδιοῦ…
Καμπάνα ἀκούγεται μακριά…

Στὸ σύννεφο τὸ βυσσινὶ
θὰ πέσει ὁ ἥλιος νὰ κρυφτεῖ.
Ψαλμὸς ἀκούγεται ἡ φωνὴ
τοῦ τελευταίου πραματευτῆ.

Ὅλα σταμάτησαν ἐκεῖ.
Ἀργεῖ πολὺ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βραδιά…
Πῶς ἔχω τὴν ψυχὴ βαριά,
Τὸ δειλινὸ τὴν Κυριακή!

(ἀπὸ Τὰ θεῖα δῶρα)