Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020
LIMPING MAN, ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ- ΚΟΥΤΣΟΣ, M. Aligizakis-C.Tsiantis
Γέλασε η αύρα ανάμεσα
στην ανισότητα του βήματός του
της φύσης λάθος ανεπείδωτο
κουτσά τα βήματά του
έξω απ’ τη θάλασσα
μάτια γιομάτα καλοσύνη
αγίου ίριδες
λεβέντη κάλλος
όλης της Οικουμένης
η ισορροπία
στον ανισόρροπο βηματισμό του
έψαξε για δικαίωση
ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο
έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου
της μέρας την ατέλεια
να τελειοποιήσει
Κύριε και Θεέ μου
μεθυσμένος ήσουν
όταν τον έσπειρες
Κύριε και Θεέ μου
ελέησόν μας και μην ξαναπιείς
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020
Μαρία Παπαγεωργίου - Ο Κηπουρός
Στίχοι | Μουσική: Παύλος Παυλίδης
από το δίσκο "Αφού λοιπόν ξεχάστηκα" (2004)
Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι πουλιά πετούν πάνω απ’ τη στάχτη
που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και
μου τραγουδάνε "η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει...".
Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει "η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει...".
Θα `ρθει, ένα απόγευμα ζεστό,
θα μπει στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει...
Θα `ρθει, μ’ ένα ποδήλατο λευκό,
θα κοιταχτεί μέσ’ στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει...
Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά,
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιος τα φροντίζει τ’ άνθη...;
Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη
μου `παν σε είδαν πάλι απ’ έξω να περνάς και
έπειτα είπαν "η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει...".
Θα `ρθει, ένα απόγευμα ζεστό,
θα μπει στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει...
Θα `ρθει, μ’ ένα ποδήλατο λευκό,
θα κοιταχτεί μέσ’ στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει...
Πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά,
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιος τα φροντίζει τ’ άνθη...;
Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη,
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει "η αγάπη θα `ρθει, θα `ρθει...".
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2020
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2020
Όταν Χαράζει / Otan xarazei Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας
Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020
LIMPING MAN, ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ- ΚΟΥΤΣΟΣ, M. Aligizakis-C.Tsiantis
Γέλασε η αύρα ανάμεσα
στην ανισότητα του βήματός του
της φύσης λάθος ανεπείδωτο
κουτσά τα βήματά του
έξω απ’ τη θάλασσα
Μάτια γιομάτα καλοσύνη
αγίου ίριδες
λεβέντη κάλλος
όλης της Οικουμένης
η ισορροπία
στον ανισόρροπο βηματισμό του
έψαξε για δικαίωση
Ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο
έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου
της μέρας την ατέλεια
να τελειοποιήσει
Κύριε και Θεέ μου
μεθυσμένος ήσουν
όταν τον έσπειρες
Κύριε και Θεέ μου
ελέησόν μας και μην ξαναπιείς
στην ανισότητα του βήματός του
της φύσης λάθος ανεπείδωτο
κουτσά τα βήματά του
έξω απ’ τη θάλασσα
Μάτια γιομάτα καλοσύνη
αγίου ίριδες
λεβέντη κάλλος
όλης της Οικουμένης
η ισορροπία
στον ανισόρροπο βηματισμό του
έψαξε για δικαίωση
Ποίημα ο κουτσός αδημιούργητο
έτοιμο για να ξεπηδήσει απ’ το νου
της μέρας την ατέλεια
να τελειοποιήσει
Κύριε και Θεέ μου
μεθυσμένος ήσουν
όταν τον έσπειρες
Κύριε και Θεέ μου
ελέησόν μας και μην ξαναπιείς
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2020
Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2020
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2020
Αλκίνοος Ιωαννίδης - Στην αγορά του κόσμου
Από το άλμπουμ " Ανεμοδείκτης"
Στίχοι & Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Χαμένος μες στο πουθενά
δε θα βρεθώ ποτέ ξανά
στην πρώτη μου πατρίδα.
Έψαξα μέσα μου βαθιά
κι είδα μονάχα ερημιά
και πουθενά δε σε είδα.
Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου.
Πουλάω σ' άδεια μαγαζιά
δυο παραμύθια, δυο φιλιά
κι όλα τα όνειρά μου.
Σ' αυτόν τον κόσμο τον καλό
χαρίζω, ψάχνω και ζητώ
και κλέβω τη χαρά μου.
Άσε με πάλι να σε δω,
έλα για λίγο φως μου
κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ
στην αγορά του κόσμου.
Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΩΠΑΙΝΕΙ - ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια με τις σκοτεινές σκάλες τους που οδηγούνε άγνωστο που... Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές που αρνούνται κλαίνε λίγο κι ύστερα ενδίδουν και τ' άλλο πρωί, αερίζουν το σπίτι απ' τους μεγάλους στεναγμούς... Στα παλαιικά κρεβάτια με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου κι ύστερα αποκοιμήθηκαν γλυκείς κι απληροφόρητοι σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια Όμως εσύ σωπαίνεις... Γιατί δε μιλάς; Πες μου! Γιατί ήρθαμε εδώ; Από που ήρθαμε; Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα; Τι θέλουν να πουν; Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!! Όλα θα άλλαζαν... Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα... δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους, το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά... Κι ολόκληρο το άγνωστο την ώρα που βραδιάζει...Σπύρος Ποταμίτης-[Αποχαιρετώντας τον Αύγουστο] ❤️
Σε τόση απεραντοσύνη καθώς σιγάλιαζε
το μικρό του μπάτη ανέμισμα, τα μαλλιά
των κοριτσιών σκέφτηκα που πότε ξανθά
και πότε με του τοπαζιού το χρώμα ήρθαν
φέρνοντας τρανά μαντάτα κι ω! ορμήνιες
τις γερασμένες πλεξούδες πια του χρόνου.
Ανάγλυφα από του Αυγούστου τις σπηλιές
λαχταριστά κορμιά με κερασένια χείλη
που μου γελούσαν κι έκανε φως η αυγή
από τα βάθη των ψυχών το κρύο σκοτάδι
να δει, ν’ αγγίξει, να μιλήσει η φωνή μου
φθινόπωρο κίτρινων φύλλων τις αγάπες.
Κι ήταν ωραία η θάλασσα νωπή ακόμα
απ’ του κυμάτου την ανατριχίλα νια ζωή
πάνω στα ξάρτια των πελαγίσιων ρότων
που έφερναν μέσα στη δύση του ήλιου
νοσταλγικά φεγγάρια, αρώματα αγκαλιάς
και των φιλιών σου τα αξέχαστα γινάτια…
Κυριακή 30 Αυγούστου 2020
Σάββατο 29 Αυγούστου 2020
Παρασκευή 28 Αυγούστου 2020
Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020
Δάφνη Ζουρνατζή - Από Μεγάλον Έρωτα
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Πόλυς Κυριακού
Από το δίσκο «Εντεύθεν»
Από μεγάλον έρωτα,
βγήκαν μεγάλα δέντρα
από χαράδρες και γκρεμούς
και σίδερα και πέτρες
πάνω στο πιο ψηλό βουνό
με μυστικές κρυψώνες
εκεί που οι καρδιές ξυπνούν
και ξενυχτάνε μόνες
Ότι αγαπώ, θα τα κρατώ
και ότι ποθώ θα το ζητώ
Από μεγάλον έρωτα
φύγαν κρυφά καράβια
αφηνιασμένα αλογά
με γκέμια σαν δοξάρια
έντυσαν με τα σύννεφα την ομορφιά του κόσμου
και φέραν με τα κύματα τη μυρωδιά του δυόσμου
Ότι αγαπώ...
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2020
Τρίτη 25 Αυγούστου 2020
Δάφνη Ζουρνατζή - Από Μεγάλον Έρωτα
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Πόλυς Κυριακού
Από το δίσκο «Εντεύθεν»
Από μεγάλον έρωτα,
βγήκαν μεγάλα δέντρα
από χαράδρες και γκρεμούς
και σίδερα και πέτρες
πάνω στο πιο ψηλό βουνό
με μυστικές κρυψώνες
εκεί που οι καρδιές ξυπνούν
και ξενυχτάνε μόνες
Ότι αγαπώ, θα τα κρατώ
και ότι ποθώ θα το ζητώ
Από μεγάλον έρωτα
φύγαν κρυφά καράβια
αφηνιασμένα αλογά
με γκέμια σαν δοξάρια
έντυσαν με τα σύννεφα την ομορφιά του κόσμου
και φέραν με τα κύματα τη μυρωδιά του δυόσμου
Ότι αγαπώ...
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑΝ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ Β'1 Μέρος: Επιλογές από έργα του συνθέτη
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑΝ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ Β' Μέρος: Επιλογές από έργα του συνθέτη
Το δεύτερο μέρος της συναυλίας, όπου στην ερμηνεία τη σκυτάλη πήραν οι Λάκης Χαλκιάς, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Δάφνη Ζουρνατζή και Γεωργία Φασουλάκη
Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020
Τρίτη 11 Αυγούστου 2020
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020
Τρίτη 4 Αυγούστου 2020
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020
Κυριακή 2 Αυγούστου 2020
Σπύρος Ποταμίτης 21 ώρες · Για όσους ξενυχτάνε ακόμα…
Στην κουπαστή μιας γαλέρας θαρρούσα αποκοιμήθηκα,
ώσπου ξύπνησα σε γαλάρια στήθη νιας ομορφογυναίκας
με το χείλι που σπάραζε στο ρωγοβύζι της, γυμνό από
ενοχές. Λεβέντρα κόρη καραβοκύρη, Αυγουστιανή,
απ’ του μπάτη το παιχνίδισμα στον αφρό της ήβης,
θεά γυναίκα με του πελάγου τον γλαρό τον κόρφο,
αμάλαγη απ’ της ξενιτιάς το χέρι, καλέστρα μάνα
στων φιλιών μου τ’ αποπαίδια, δροσόκορφου αίνου
μάλαμα και της αγαπησιάς ντόμπρε δεσμώτη, θεά
απ’ ανθρώπου σάρκα που μυροβολάει ζωής ανάγκη,
ανεμοθώρητη πάνω στα ξάρτια της άστερης νυχτιάς
δες πώς γονυπετής μπροστά σου, δούλος της ομορφιάς,
πλανιέμαι για των νησιών σου τ’ απάτητα ακρογιάλια…
Πίσω μη δεις τη συμφορά μας, λαός της πλάκας τρέχει
σ’ αφηνιασμένα καταφύγια να κρυφτεί ο συρφετός, ωιμέ
που ήταν γονατιστός κάτω από σημαίες ξένες της δόξας
τάχα, ίσως χρυσά κουτάλια, ίσως πλούτοι, μα να η κατάντια!
Λεβέντρα κόρη πνίξε με κάλιο, μα μη γυρίσεις πίσω να δεις!
Σπύρος Ποταμίτης- Υποδοχή του Αυγούστου…
Απ’ το αργυρόνημα της μισής σελήνης κρατιέμαι Ερμιόνη.
Πέρα απ’ το νανούρισμα του φλοίσβου, πλέω ή βουλιάζω
καθώς βαρύ το σκάφανδρο που μου έλαχε κι ασήκωτο
ναρκοθετεί τις παλίρροιες των ονείρων μου. Εσύ κόρη
της τρανής απαχθείσας κι εγώ ο μετά από αιώνες ξένος
στον ορυμαγδό της δόξας μ΄ ενός δαδιού φως, ιλαρό,
να εξορύσσω απ’ το σκοτάδι τους φαιούς του μανδύες
να ντυθούν οι αλησμονημένοι πεινασμένοι του κόσμου.
Πόσο λίγος, ο πολύς χρόνος των αιώνων, μας έδεσε
ν’ αγγιζόμαστε πισθάγκωνα ψέμα κι αλήθεια στων Τρώων
την υπερήφανη ήττα για της μάνας σου τα καπρίτσια
και της δικής μου την ευγενική ψυχή που καίω για να υπάρξω.
Πόσο λίγος, ο απέραντος έρωτας, για κείνο το φιλί
που οι άνθρωποι νομίζουν πως βρέθηκαν εδώ με χείλη!
Απ’ το αργυρόνημα μιας ολόκληρης φωνής που δε σώπασα!
[Καλό Αύγουστο να έχουμε ❤️ ]
Στέλλα Τεργιακή · Αυγουστιάτικες θύμησες
Από μικρή ήθελα ν’ ατενίζω τ’ αστέρια ν’ ανατέλλουν
πάνω στους καυτούς Αυγουστιάτικους ουρανούς
σιμά με τα ολόφωτα λαμπερά φεγγάρια,
γράφοντας ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη
που συμπορεύονται…
Πάντα μου άρεσε ν’ αγναντεύω σκεπτόμενη
απ’ τα μπαλκόνια της ζωής
τους έναστρους ιριδίζοντες ουρανούς,
τους υποταγμένους ανθρώπους
τις ανυπότακτες ψυχές,
τις προκαταλήψεις των σθεναρών αντιδράσεων…
στο καλό κ’ αγαθό.
Ήθελα ν’ αφουγκράζομαι τα τζιτζίκια
να τρυγούν τις ακτίνες στο μεσημεριάτικο ήλιο,
τα νερά που τρέχουν αχόρταγα
να ξεδιψάσουν τις χίμαιρες
και τις γαλάζιες θάλασσες
ω … τις απέραντες γαλάζιες θάλασσες του Αιγαίου
που έκλεβαν με τόση μαεστρία το βλέμμα μου…
Πάντα μου άρεσε να εναποθέτω τη ματιά μου
πάνω στ’ αμέτρητα αστέρια τα βράδια
που ακούγεται στο λαγκάδι δίπλα
να τραγουδά το τριζόνι
και να αναμετρώμαι με τον εαυτό μου
σκεφτόμενη την συναισθηματική νοημοσύνη
του κόσμου…
Τα χρόνια πέρασαν
κι οι μέρες δεν αντιστέκονται πια
στο κατρακύλισμα των καιρών!
Όμως εκείνα τ΄ Αυγουστιάτικα φεγγάρια της νιότης μου
πάντα θα γεμίζουν με θαλπωρή την Ψυχή μου.
© Στέλλα Τεργιακή
27.7.2020
( Απ’ την νέα μου υπό έκδοση ποιητική συλλογή «Αέναη γνώση»)
Κυριακή 26 Ιουλίου 2020
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020
Κυριακή 19 Ιουλίου 2020
ΚΟΡΑΣΙΟΝ ΕΤΡΑΓΟΥΔΑΓΕ - Μικρασιάτικα τραγούδια (Προποντίδα)
Kοράσιον ετραγούδαγε σ' ένα ψηλό παλάτι
κι επήρ' αγέρας τη φωνή στα πέλαγα την πάει.
Kι όσα καράβια τ' άκουσαν όλα πανιά εμαϊνάραν.
[Kι ένα καράβι της φιλιάς, καημένο της αγάπης
ούτε μαϊνάρει τα πανιά ούτε τα παίρνει κάτου
τα μπάσο μούδο τα'ριξε και στη φωνή πηγαίνει.]
- Kόρη μ' άλλαξε το σκοπό [και πες άλλο τραγούδι.]
- Kαι πως ν' αλλάξω το σκοπό, να πω άλλο τραγούδι,
εγώ κι αν ετραγούδησα για μοιρολόι το 'πα:
έχω άντρα στην ξενιτιά, έχω αδελφό στα ξένα
κι ο άντρας μ' βαριαρρώστησε και γιατρικά γυρεύει,
θέλει νερό απ' τον τόπο του και μήλ' απ' τη μηλιά του,
σταφύλι από το κλήμα του οπο' 'χει στην αυλή του.
Όσο να πάγω για νερό να φέρω και το μήλο,
ο άντρας μου ξαρρώστησε κι άλλη αγάπη πήρε.
Κάνω να τον καταραστώ και πάλι τον λυπούμαι.
Από ψηλά να γκρεμιστεί στα χαμηλά να πέσει
κι γης ξουράφια να γενεί και να τον πετσοκόψει.
Κι εγώ διαβάτης να γενώ κι από 'κει να περάσω.
Καλώς τα κάνετε γιατροί, καλώς τα πολεμάτε,
'κονίστε τα μαχαίρια σας, κόφτε και μη λυπάστε.
Έχω πανί στον αργαλειό σαράντα πέντε πήχες,
τις δέκα τ'ς έχω για ξαντό, τις δέκα για φιτίλι
και τ'ς άλλες τ'ς αποδέλοιπες να δένει τις γιαράδες.
μούδο: ναυτικός όρος, τα ρεγουλάρισε μισοχωρίζοντάς τα
ξαντό: σάβανο
γιαράδες: πληγές
Σάββατο 18 Ιουλίου 2020
Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου"
Σα να'ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως
σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη.
Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση.
Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις.
Γιομίζει παιχνίδια. Το φεγγάρι κι η θάλασσα.
Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος.
Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου
περνά σαν καμπύλη ουρανού.
Και σκεπάζει τη θάλασσα.
Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου"
σου που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη.
Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση.
Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις.
Γιομίζει παιχνίδια. Το φεγγάρι κι η θάλασσα.
Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος.
Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου
περνά σαν καμπύλη ουρανού.
Και σκεπάζει τη θάλασσα.
Νικηφόρος Βρεττάκος -Απ'την ποιητική συλλογή "Το βάθος του κόσμου"
Τρίτη 14 Ιουλίου 2020
Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020
Ζωή Δικταίου- Μονόλογος.
Συκοφαντημένη
σκιά στα χαλάσματα, περιφέρεται
ερημοπούλι
μαύρο
με
το φεγγάρι ν’ αρμενίζει στα μεγάλα της
μάτια
και
το κεχριμπάρι δεμένο σε Γιαννιώτικο
ασήμι στα μαλλιά.
Στο
Bλαχομαχαλά στο Φιλιάτι
στις
ώχρες τού μεσημεριού όταν η πέτρινη
οδύνη μετριέται
στην
ελεημοσύνη της θύμησης και στη σιωπή,
στην
παλινόστηση της περιπλάνησης
με
την προφητεία της απωθημένης αγάπης
και
τής προδομένης έγνοιας στο άσωτο βλάστημα
τού βάτου,
Μπούμπααλ,
με τον αστείρευτο μετανιωμό
και
το σβησμένο φανάρι στο χέρι,
με
τον άσπρο κρουσταλλένιο λαιμό πριν τον
χαράξει το μαχαίρι,
Μπούμπααλ,
με την κεντημένη φλαμουριά στο φουστάνι
Μπούμπααλ,
με τη φιλιωμένη ερημιά στο βλέμμα
και
το φιλί στο μαντήλι.
Αμφιβάλλεις
ακόμα,
ακόμα
και τώρα που χτενίζει ο καιρός το αλάτι
στα βλέφαρα
ακόμη
και τώρα που τα αρχαία πεπρωμένα βρίσκουν
φωνή,
εσύ
κρέμασες τα παλιά κονίσματα πίσω απ’
την πόρτα
τώρα
που οι άνθρωποι σου πεθαίνουν σε απλοχωριά
και
οι φίλοι φεύγουν μαζί με τους
καρβουνιασμένους ίσκιους
εκεί
που ξαπολύθηκαν οι άνεμοι φαρμακωμένοι
στις κορφές,
εκεί
που σπαταλήθηκαν οι μέρες
και
οι νύχτες σοδειασμένες αντιφεγγίζουν
στα πράσινα χαλκώματα
διάχρυσες
τύψεις.
Λίγο
πιο κάτω στη ρεματιά, αλλιώτικα κυλάει
ο χρόνος,
κυλάει
στο νερό,
ένας
θρήνος, ένα ξεχασμένο μοιρολόι, ένα
τραγούδι της ξενιτιάς
κι
άλλο ένα μολυβένιο παράπονο της αγάπης
αλάργεψε
στ’ αγνάντεμα,ώρα που μαραγκιάζει η
καρδιά
και
οι σκέψεις πετούν σκλήθρες και σπίθες
πάνω στ’ αγκάλιασμα.
Ασύνηθα
οι λέξεις χωρίζονται στα δυο,
ασύνηθα
η γλώσσα ξεχασκίζει φόβους και κρίματα
ορφανεμένο
το παράπονο στην κάψα της ξερολιθιάς
με
τη μοσχοβολιά της κουμαριάς ατρύγητη
στην
καταφρονεμένη αθωότητα,
και
τους αιώνιους μισεμούς να παραμονεύουν
στ’ ανήλιαγα περάσματα.
Στα
ερείπια δυο πεύκα κατάφεραν να υψώσουν
ανάστημα
στην
πίσω πλευρά, στην κατηφόρα πάνω από το
χάνι
τ’
ακούς να μιλούν μερώνοντας τον άνεμο
είναι
οι ψυχές τους λένε…
Οι
δάφνες με τους πικρούς καρπούς
και
οι μυρτιές με τα κεντημένα φύλλα
καλούν
τις σκιές κι εκείνον που τις κυβερνά
να
σπάσει το σταμνί και το ρόδι στο
καλντερίμι.
Μια
τριμμένη κλωστή κρατά το μανδραγόρα
στο πόρτεγο
δεμένες
οι πληγές, δυο δυο φιλεύουν την αλήθεια.
Συντόμεψαν
κάποιες ζωές, κρίμα κι άδικο,
μόνο
οι στάχτες, λένε,
κάποιες
φορές καπνίζουν στην ανοιγμένη καμινάδα
όταν
μια φωνή λεηλατεί τη βροντή μ’ ένα
παράπονο.
Αναβάλλονται
οι χαρές
ξεμακραίνει
η σπορά του Δράκοντα κατά τη Γιτάνη
όλος
ο κόσμος της υπάρχει ακόμη εδώ,
εδώ
ήρθες κεντρισμένη από φόβο την πρώτη
φορά,
συνεχιστέες
θύμησες στην τροχιά των μαχαιριών
με
τα δοκιμασμένα ξόρκια και τ’ απαγορευμένα
πάθη
ανάμεσα
στον ήχο του κλαρίνου και το άλικο αίμα
ένα
ματσάκι γιασεμιά στις ραφές του συνόρου
γλιστρά
η θύμηση,
γλιστρά
και η άμμος μέσα από τα δάχτυλα…
Καλαμάς,κυλάει
αλλιώς τώρα πια, άλλαξε και το ποτάμι,
οι
λυγαριές στις όχθες, οι πέτρες στην
κοίτη
αλλάζουν
όλα μαζί του
οι
γέφυρες, η μνήμη, ο τόπος
θραύσματα
του παλιού καιρού στις καινούριες μέρες
όσο
εσύ μένεις μια ξένη,
όσο
φοβάσαι περισσότερο το μέλλον από το
παρελθόν.
Στα
άδυτα της σκοτεινής ερημιάς
σκεβρωμένα
τα δάκρυα από το λιβάνι της μάνας
στ’
αγάνωτα μπακίρια
ξεθυμαίνουν
και οι αναμνήσεις, μην κλαις,
μην
κλαις,
στην
αναμαρτησία του τίποτα όλα μπορούν να
ραγίσουν.
Καλαμάς,
βάθυναν οι όχθες
θαρρείς
για να προστατεύσουν τα μυστικά της
κοίτης
από
τους απέξω,
εκεί
και το δικό σου μυστικό, Μπούμπααλ,
μια
σταγόνα πετρωμένο αίμα του αρνησίθρησκου
Ισάμ
σε
μια φυλακισμένη φλέβα νερού
εκεί,
στο καθρέφτισμα της αθεΐας σου ανάβει
πύραυνα το φως
εκεί,
στην απόγεια φλόγα της αυγής
δοξολογούν
τα πουλιά το αναγκαίο πάθος
εκεί,
το κριματισμένο παράπονο του παλικαριού
ζεσταίνει
τα φίδια στο παλιό γεφύρι
εκεί,
τα κουρνιασμένα περιστέρια στ’ αρμυρίκια
ματώνουν
την πληγωμένη τους φτερούγα ως το θάνατο.
Νερό,
πολύχρωμες συλλαβές το παραμιλητό
«ένα
ιμαρέτ είναι ο κόσμος ολόκληρος…»
Νερό,
το ποτάμι ολόκληρο ένα κελάρυσμα, ένα
κάλεσμα
κόντρα
στην ανθρώπινη φύση με τη μαύρη τρύπα
στη σάρκα
κι
ας θυμάται
εκείνη
την ξέφρενη φαντασία της ανεξίθρησκης
νιότης
να
σκαρφαλώνει στα πλατάνια
να
ξαποσταίνει στις κλαίουσες ιτιές
να
πέφτει μελιχρή θλίψη στην παγίδα του
έρωτα,
εκείνη
η νιότη η άλαλη, μαλακός πηλός
σε
λαμπαδηδρομίες ασέληνης νύχτας
στον
ήχο της αέναης ροής του ποταμού
μαυλίζοντας
με τ’ άνανθα της αιωνιότητας
την
αστραπή και τα νυχτοπούλια της Μουργκάνας
πριν
τα χείλη σβήσουν τη δίψα
αυτόπτες
μάρτυρες στο άλφα της αγάπης
και
στο ωμέγα της ζωής.
Κέρκυρα
30 Ιουνίου 2020
Κυριακή 12 Ιουλίου 2020
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2020
Δευτέρα 6 Ιουλίου 2020
Κυριακή 5 Ιουλίου 2020
Τρίτη 30 Ιουνίου 2020
Σάββατο 27 Ιουνίου 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)