Στίχοι:
Άντρη Θεοδώρου
Μουσική:
Φίλιππος Πλιάτσικας
Γεμάτο δάκρυα στάζει το πέλαγος.
Μοιάζει το χιόνι σου φέτος να καίει. Μοιάζει το μέλλον να είναι απροσπέραστο σ’ ένα παρόν που στενάζει και κλαίει. Είναι χλωμό του ουρανού το στερέωμα και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει. Έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα να σ’ αντικρίζω καθώς θα χαράζει. Όσο μ’ αγάπησες τόσο σε πρόδωσα. Όσο με πρόδωσες σ’ είχα αγαπήσει. Όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα κι όσο με μίσησες με έχω μισήσει. Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο κι είναι ένα αύριο δίχως εικόνες. Ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο. Ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες. Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα. Μοιάζει με πίνακα που έχει ξεβάψει. Κι έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει. Έτσι κοιτάζω την πόλη που αγάπησα όταν σε είχα σ’ αυτή συναντήσει. Έτσι κοιτάζω την πόλη που άφησα όταν στην άβυσσο μ’ είχες αφήσει. Όσο μ’ αγάπησες τόσο σε πρόδωσα. Όσο με πρόδωσες σ’ είχα αγαπήσει. Όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα κι όσο με μίσησες με έχω μισήσει. Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο κι είναι ένα αύριο δίχως εικόνες. Ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο. Ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες. |
Πίσω απ’ τα κρύσταλλα μου γνέφεις, που μας χωρίζουν.
Κρυστάλλινο βάζο Βοημίας στο σαλόνι,
όπου μέσα του χορεύουν όλα τα είδωλα,
μαζί κι' εκείνο το δικό σου που λίγνεψε και μοιάζει φιγούρα Αρειανή
που κλέβει τις ώρες μου.
Ένα μικρό σπουργίτι στη βαρυχειμωνιά
χτυπάει με το ράμφος του το τζάμι,
σαν να εκλιπαρεί ένα ψίχουλο ζωής στο ακατοίκητο τούτο παρόν
όπου οι Άγγελοι διπλώσαν τα φτερά.
Σ' έχασα ψυχή μου
μέσα στης ποίησης τα κρύσταλλα όπου φωτιές ανάβεις και θεουργείς
Απολλώνιες μορφές, Διόνυσους κι εικόνες Παναγιάς τεχνουργώντας,
με ακρίβεια αγάπης λαξεύοντας του χρόνου το σώμα,
που αναδύεται συμπαλλόμενο με το ερωτικό πάθος σου,
μέχρι να βρούνε έκφραση επάνω του τα είδωλα
και γίνουν σκληρές όπως το μάρμαρο μορφές
η Αξιοπρέπεια κι η Δικαιοσύνη.
Δοκιμασία της ποίησης υπόγεια κι επουράνια
μέχρι να πυκνώσουν τα νεφελώματα και κινηθεί η δύνη
μέχρι να φανούν τα μάτια κι οι θεληματικές παρειές
κι ο Ήλιος ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές μας/
Μέχρι να ξημερώσει στη σκλαβωμένη πατρίδα κι επιστρέψουν οι θεοί,
μέχρι να ηχήσουν ευφρόσυνα οι καμπάνες και βγάλουν ανθό
οι πικροδάφνες πάνω στο αίμα των σκοτωμένων.
