Ρένας Χατζηδάκη- Κατάσταση Πολιορκίας σε ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΙΚΗ θΕΟΔΩΡΆΚΗ

Ι

Καθώς το παιδί, που σημαδεύεται απ’ την πρώτη γνώση της μοναξιάς, 
ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου 
και θα `χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου, 
σα θα μ’ αφήσουνε να βγω από δω. 
Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού, 
στα ισοπεδωμένα τοπία, 
στα κομματάκια εκείνου του καθρέφτη, 
στις σπαταλημένες ματιές, 
να βρω ξανά το πρόσωπό σου, την καρδιά μου γυρεύοντας 

και θα μιλώ και θα μιλώ τη γλώσσα, 
που ήταν κάποτε δική μας, 
που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει 
μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτων 
των νεκρών εικόνων 
όταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδια 
της μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν πόσον καιρό; 

Πώς να μετρήσω τον καιρό εδώ μέσα, 
τις σεληνιακές σου διαλείψεις, 
τ’ αστρικά σου πηδήματα. 
Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη, 
την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου, 
μέσα σε τούτο το αμείλικτο διαστημόπλοιο, 
μες στην καρδιά της πόλης που ήταν κάποτε δική μου 
και τώρα την διαγουμίζουνε τα τανκς; 

Εφτάπυλο το χάος, 
στεγανό πολιορκημένο μέσα κι έξω από το φόβο με τα χίλια πρόσωπα. 
Οι φωνέςτων ανιάτων κοπάζουν κάθε αράδυ στις πεντέμισι. 
Οι σειρήνες λεηλατούν κάθε βράδυ τη σιωπή. 
Οι κοιμισμένοι κάθε βράδυ ανεξιχνίαστοι νεκροί. 
Και πάλι, πάντα πού είναι τα χέρια σου; 
Η φωνή σου πού; 
Θ’ αντέξουν και απόψε τα τοιχώματα; Ή θα χιμήξει το σκοτάδι; 
Πώς να μετρήσω; 

Καθώς η πρώτη γνώση της μοναξιάς 
που σημαδεύει έφηβο κιόλας το παιδί 
η απουσία σου καρφώθηκε μαχαίρι κατακόρυφο στο χωροχρόνο μου 
άνοιξε από παντού ξετρελαμένα στόματα 
η ασχήμια, που ενεδρεύει να με κατααροχθίσει, 
ο πληγωμένος χρόνος σπαρταράει, 
μ’ αφύσικα τινάγματα 
η μελλοθάνατη ειμ’ εγώ 
Και γύρω μου παντού, 
καταμεσίς 
κατάστηθα, 
στο χάος, στην καρδιά μου, 
αιμόσυρτες οι τροχιές 
από την αθωότητα στο φόνο, 
κι απ’ το φόνο στην τύψη, 
στο μοιρολόι κι από κει στον άλλο φόνο. 

Να σου τραγουδήσω; 

Μα κι η φωνή μου, π’ αγαπούσες, μαχαιρωμένη. 
Φύκια των ουρανών μες την αγρύπνια 
τα μαλλιά μου, π’ αγαπούσες, 
τα χέρια μου πλοκάμια απελπισμένα 
κι όπου κι αν ψάξω δε σε βρίσκω πια. 
Τετράγωνα κομμάτια σκοταδιού πίσω απ’ τα σίδερα. 
Η ρωμιοσύνη προδομένη, προδοσιά μαχαίρι στην καρδιά. 
Το πληγωμένο φως μετά τις δέκα, 
οι θόρυβοι ανεξήγητοι, οι ανάσες. 
Η δίχως νόημα θυσία, 
η πολιορκία, 
η απουσία 
το τσιγάρο του φρουρού. 

Και θα μιλώ τούτη τη γλώσσα 

«Πώς άλλαξε αυτό το παιδί, θα λένε οι άλλοι, 
κοιτώντας με με το μοναδικό μάτι του τουρίστα Κύκλωπα 
ζητώντας να τους μιλήσω για ήρωες 
κοιμώντας, οι άλλοι, τις δαιδαλικές νύχτες, 
που θα ουρλιάζει από παντού η προδοσία, 
σκεπάζοντας τα τανκς, τα αεροπλάνα, 
το φόβο, 
το βήμα του φρουρού, 
τις νύχτες χωρίς εσένα 
που θα ουρλιάζει η προδοσία από παντού 
που θα ουρλιάζουνε τα συντρίμμια της καρδιάς μου, 
τα συντρίμμια σαν τα παιδιά της Ζηνοβίας, 
απ’ τα πέρατα της γης και της απόγνωσης. 
Γιατί και σένα θα σ’ έχω χάσει 
στο κινούμενο σκοτάδι 
όπως κι εμένα, 
όπως και τον αγώνα, 
που θα `ταν δύσκολος, αλλά ωραίος 
κι ήρθε να γίνει σαπισμένο σταφύλι, 

Χωρίς εσένα, πώς; 

Σαν την πρώτη μοναξιά, 
που η γνώση της χαράζει για πάντα το παιδί 
το σώμα μου θα διαλυθεί 
τα κύτταρά μου ένα προς ένα θ’ αποσυνδεθούν, 
πάνω σε τούτο το κρεβάτι του Προκρούστη, τον καιρό, 
το σώμα μου ηλιακή κηλίδα, θα εκραγεί, 
γράφοντας τ’ όνομά σου σ’ όλους τους ουρανούς, 
τα κύτταρά μου, ένα προς ένα θα κινήσουν να μπολιάσουν τους ανθρώπους 
με την ηλικία της οδύνης, 
με το μαβί καπνό του δειλινού πίσω από τα σίδερα. 
Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους. 
Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους, 
κι όταν θα `ρθει η υπάλληλος για καταμέτρηση 
«δραπέτευσε», θα πουν οι άλλοι, 
παρεξηγώντας τον θάνατό μου. 
Και μόνο εσύ θα ξέρεις 
μόνο εσύ θα θυμάσαι τα χέρια μου, 
το θολό παράπονο του σκυλιού έξω από τη φυλακή, 
τις κραυγές των παιδιών πάνω στην ταράτσα 
την απόγνωση του κινέζικου πορτρέτου, 
τα ελληνικά αινίγματα 
τι είν’ αυτό που ανεσαίνει με τα πόδια, και το κατεβάζουνε με κουσέρτα 
και μόνο εσύ θα ξέρεις πώς, 
πού χάθηκε το κορμί μου, 
τι έγιν’ η φωνή μου, 
τι η αγρύπνια μου, 
τι ήχους έχει ο φόβος 
κι η απόγνωση τι πρόσωπα. 
«Θεέ μου και τι να γίνηκαν του κόσμου οι αντρειωμένοι;» 

Μονάχα εσύ θα ξέρεις 
εγώ θα μιλώ τούτη τη γλώσσα.

ΙΙ

Μακριά, πολύ μακριά, 
ακούγεται η ζωή, 

ψηλά πολύ ψηλά λάμπουν τα φώτα 
ίσως τα φώτα, που μας έκλεψαν 
της πολιτείας που μας έκλεψαν 
κι η θύμηση απ’ το τελευταίο λιόγερμα 
και τα βουνά, γύρω δικά μας. 

Μακριά πολύ μακριά υπάρχεις. 
Πρέπει να υπάρχεις, 

Σα να μπορώ ν’ αφουγκραστώ το γέλιο σου, 
ξανθό, πίσω απ’ τους λεκιασμένους τοίχους. 
Κάποτε όλα θα μαθευτούνε 
που θ’ αναλιώσει το παγωμένο κέντρο της μνήμης 
τώρα, παντού, «η κατάθεσή μου, να θυμάμαι τι είπα στην κατάθεσή μου» 
και θα ξανάρθουνε τα χρώματα 
ίσως κάποτε που θ’ ανοιχτούν οι πόρτες των τάφων, 
των σπιτιών, των φυλακών, των νόμων, 
να λογαριάσουμε τους νεκρούς μας, 
να μοιραστούμε τα καινούργια μας τραγούδια. 
Κάποτε θα μάθεις κι εσύ τα υπόλοιπα 
θα θυμηθείς και εσύ 

μακριά, πολύ μακριά, είσαι η ζωή, 
θα είσαι μακριά 
τότε εγώ δε θα υπάρχω, 

III

Χρόνος παραμορφώθηκε, 
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν. 
Ξέρεις πού θα με βρεις, 
Εγώ ο Φόβος. 
Εγώ ο θάνατος. 
Εγώ η μνήμη, ανήμερη. 
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου, 
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής. 

Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου. 
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ’ άσεμνα, φρικιαστικά βεγγελικά. 
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες, 
ώσπου ν’ αρχίσουν να σφαδάζουν 
ώσπου ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται. 
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν. 
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που ίσως καταλάβουν θα ναι τα παιδιά, 
πλούσια απ’ την κληρονομιά μας 
πρώτη φορά, τα παιδιά 
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας, 
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα 
τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών 
διορθώνοντας τα λάθη, 
σβήνοντας τα ψέματα, 
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά, 
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας 
σημαδεμένα από την αστραπή 
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης 
που σε μας άργησε τόσο πολύ να `ρθει. 

Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα 
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου 
κι αν τώρα κάθε που αναδαίνω 
βγαίνει τ’ όνομά σου 
όταν θ’ αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου, 
με μόνο μια χούφτα φεγγαρόπετρες να μ’ οδηγούν 
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελού γέλιου σου, 
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά, 
κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της ταράτσας, 
με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που βασανίζουν 
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου 
ίσως τότε θα `χεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο 
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι περήφανο δεντρί, 
στο σταυροδρόμι του κόσμου, 
μ’ όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου, 
ίσως τότε τα παιδιά σου, 
μαζί μ’ όλα τα παιδιά, 
να προλάαουν τον καιρό και τη ζωή 
μια στιγμή πριν απ’ το χάος. 

Και πια δε θα `χει μείνει τίποτ’ από μένα 
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω 
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου 
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου, 
μα θα `χω διαλυθεί σ’ όλους τους ποταμούς του κόσμου 
θα `χω γράψει τ’ όνομά σου, που φοβόμουνα, 
ως την άλλη όχθη 
και το κορμί μου ίσως νεκρό 
μα πάλi ακέραιο θ’ αναπαύεται 
με γύρω του τη θύμησή σου 
και τη λιόλουστη ζωή.

O Kyklos tou Nerou-Mia Thalassa/Theodorakis- Manta -Ionatos

Η γειτονια του Γιωργου Σεφερη

ΣΕ ΚΥΚΛΟ ΚΛΕΙΣΤΟ / Απόλλων Κουσκουμβεκάκης - Ειρήνη Τουμπάκη

Απο το παραθυρο σου . Πουλοπουλος

5. Ξενιτεμένο μου πουλί-Τάσος Μπιμπούδης

"ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ" του ΑΝΔΡΕΑ Α. ΑΡΤΕΜΗ

Βασίλεψεν αυγερινός - Χρόνης Αηδονίδης

Sophia Loren, Tonis Maroudas - Ti 'ne afto pou to lene agapi (1957)

Ηέλτιος- ΟΛΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ.

Όλα χάνονται.
Η φλούδα απ’ το πλατάνι όπου έγραψες παιδί τ’ όνομά σου,
ξεκολλάει και μ' ήχο ξερό πέφτει κομμάτια
στο πλακόστρωτο της πλατείας.

Πέφτουν στο ποτάμι οι στιγμές και χάνονται,
παλεύοντας κάποιες από τις όχθες να πιαστούνε.
Όμως απ’ τη θεομηνία καμιά τους δε γλυτώνει,
πάρεξ ίσως εκείνη
που στα ριζά θεόρατου βράχου έχει ριζώσει.
Κράτα την για αντιστύλι μέσα στο χαμό,
κι άσ’ την να με οδηγεί στο ανυπότακτο πρόσωπό σου,
εδώ που μένουμε τώρα ανυπόστατοι,
παραδομένοι στο ορμητικό ρεύμα που μας παρασέρνει,
όπως τους κομμένους κορμούς των δέντρων που πήρε η θεομηνία
και τους πάει χτυπώντας τους από βράχο σε βράχο,
μέχρις ότου στις εκβολές του ποταμού τους απιθώσει.

Νεράιδα - Μαρία Παπαγεωργίου

Ηέλτιος-ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑ..

‘ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΗΛΙΟ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.

Μνήμη κι ωρολόγιο   φθοράς τα κύτταρά μου-

Χάρη τους χρωστώ, κι ας μην τα εμπιστεύομαι.  Στη Ζωοδόχο  Πηγή  

Χαράζει  το πρόσωπό  σου  στο νερό και  ροδίζει  ανάμεσα στις πυκροδάφνες

 το μονοπάτι όπου αποκαλύπτεται ο κόσμος (25-11-2016).

"Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο 
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει 
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ' όνειρο μένει απόντιστο 
κι είναι σαν να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι΄΄ (Γ. Σεφέρης).

Hadjidakis: KEMAL - Lambrakis (ney) & Grigoreas (guit) [EBU@Pithagorio] ...

μάνος χατζιδάκις. Ο Χορός Των Τριών Κοριτσιών

Μ. Χατζηδάκι:Οι γειτονιές του φεγγαριού Xωρίον ο πόθος

Νίκη Ταγκάλου- Λύγισα

Λύγισα…

Για τα παράθυρα που σφραγίστηκαν μέσα σε μια νύχτα

και έκλεισαν την ψυχή μου μέσα σε κατάσταση μέθης.

Για τις πόρτες που ποτέ δεν άνοιξα ενώ πίστευα σε αυταπάτες

αλλοτινών καιρών, πιο αγνών.

Λύγισα και κοίταξα έναν καθρέφτη μήπως με ξυπνήσει,

μήπως μου δείξει τα μάτια μου, κατάκοπα και σκοτεινά.

Θλιβερά γονάτισα και έκλαψα εγώ για την προδοσία που γεύτηκα και με έπνιξε.

Γοερά έκλαψα για τον θάνατο που μελετούσα,

για τα χέρια που ακούμπησα νομίζοντας πως ήταν τα δικά μου.

Μετέωρη βγήκα στην βροχή να πνιγώ,

να μπερδευτούν τα δάκρυα με τη βροχή να παραμυθιαστώ.

Λύγισα και συνάντησα φόβους που δεν είχα δει ποτέ το πρόσωπό τους.

Και η βροχή σταμάτησε και έψαξα να βρω φωτιά, έψαξα να βρω γκρεμό

και στο χείλος κάθε καταστροφής ήξερα πως χειρότερο από την προδοσία δεν είχε.

Χειρότερο από την αγάπη κρεμασμένη σε ένα σκοινί δεν είχε.

Λύγισα και έκανα τον θρήνο μαξιλάρι μου και εσένα ολόκληρο το κρεβάτι μου

για να μπορώ κάθε βράδυ να ξαποσταίνω την απογοήτευσή μου.

Να κοιμίζω τη ζωή μου…

Λύγισα του είπα και μου είπε,

“ δεν πειράζει, εσύ αντέχεις…”

http://www.themachine.gr/ligisa/

Χρήστος Νινιός - Καημός | Christos Ninios - Kaimos - Official Audio Release

Λόγος Παράταιρος «Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός/ μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει» (Γ. Ρίτσος)

https://itzikas.wordpress.com/

Χρυσοπράσινο φύλλο _ Γρηγόρης Μπιθικώτσης

ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ Το γυμνό τραγούδι

Εδώ τα πάντα ξέστηθα

κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι είν' ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.
Εδώ ειν' ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.

Εδώ ο λεβέντης μάγεμα
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.
Η κάθε ώρα ολόγυμνη,
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κι η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.

Μέτωπο, μάτια, κύματα
μαλλιά γλουτοί, λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.
Τα στρογγυλά, τα ολόισια
χνούδια, γραμμές, καμπύλες
ω θείες ανατριχίλες,
χορεύτε το χορό.

Κάτι γυμνό και ξέσκεπο
στα ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το δειχναν
μόνο δυό φλόγες μάτια,
κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται κι ειναι αγρίμι
και είν' η φωνή του ασήμι,
μη φύγεις, ειμ' εγώ.

Leonard Cohen - Dance Me to the End of Love

Leonard Cohen, «Πώς να απαγγέλεις ποίηση» (μετφρ. Λίνα Νικολακοπούλου)

http://www.poiein.gr/archives/32998/index.html

Leonard Cohen, «Πώς να απαγγέλεις ποίηση» (μετφρ. Λίνα Νικολακοπούλου)

`Πάρε τη λέξη πεταλούδα. Για να πεις αυτή τη λέξη δε χρειάζεται να κάνεις τη…

Κοινοποιήστε

POIEIN.GR

ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ του ΑΝΔΡΕΑ Α.ΑΡΤΕΜΗ

Manolis Αligizakis- The Great George Seferis: Poems in Greek and English

https://authormanolis.wordpress.com/…/the-great-george-sef…/

Μαρία Φαραντούρη - Ο ΧΡΗΣΜΟΣ

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Λάθος μου δόθηκε ο χρησμός και σ’ άπλωσα το χέρι
κι όλου του κόσμου ο παιδεμός
φύτρωσε κι έγινε καημός
κι άνθισε καλοκαίρι.

Πάνω στη μαύρη σου στολή, στο μαύρο τ’ άλογό σου
μαύρο σου κέντησα πουλί
και κόκκινη ανατολή
στο δάκρυ το δικό σου.

Πήρε τη νύχτα ο χαμός και τ’ όνειρο μαχαίρια
ψεύτικος ήταν ο χρησμός
πως θα γυρίσει ο ποταμός
με δέκα περιστέρια.

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Ε' (ποίηση:Γιώργος Σεφέρης/μουσική:Γιάννης Αρχιμανδρίτης)

ΠΙΝΔΑΡΟΣ Πυθιονίκαις (3.1-3.23)

http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=4&page=10

Ερωτικός λόγος( Γ. Σεφέρης ) _Ανοιχτή Θάλασσα

Νάμα ~ Nama of Life

Zoe Tiganouria "Sweet Life" (Zoe's Music Book No.1)

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Ε' (ποίηση:Γιώργος Σεφέρης/μουσική:Γιάννης Αρχιμανδρίτης)

George Seferis Poem

George Seferis: Collected Poems, 1924-1955. Bilingual Edition Philip Sherrard Publication Year: 2014

https://muse.jhu.edu/book/34082
http://yponeirwn.blogspot.gr/2009/09/blog-post_16.html
http://www.ekebi.gr/Fakeloi/seferis/stixona.htm
http://gosong.net.in/asine_-remix.html
https://article.wn.com/view/2008/09/30/Awards_bring_translators_out_of_darkened_rooms/

Alain Barrière Lorsque j'ai pris ses lèvres (1968) - vidéo Dailymotion

Alain Barrière Lorsque j'ai pris ses lèvres (1968) - vidéo Dailymotion: Face B. du 45 tours 'V...' Le site officiel d'Alain Barrière : http://www.alainbarriere.com/ Le groupe 'Alain Barrière' avec toutes les vidéos le concernant : http://www.dailymotion.com/group/Alain_Barriere

ΠΟΙΕΙΝ

http://www.poiein.gr/archives/12143/index.html

KING OF ASINE

Antonis Kizoulis / Cavafis "Candles"

Paris Review - The Art of Poetry No. 13, George Seferis

Paris Review - The Art of Poetry No. 13, George Seferis

Enigmas - Poem by Pablo Neruda

http://www.poemhunter.com/poem/enigmas/

ΣΠ. ΣΑΜΟΪΛΗΣ: "ΤΡΙΖΟΒΟΛΟΥΝ ΤΡΙΖΟΝΙΑ" - Ελ. Βιτάλη

Στον Άγνωστο Ποιητή

Στίχοι - μουσική: Μίκης Θεοδωράκης



Ρήγα Φεραίε σε σε κράζω.
Από την Αυστραλία στον Καναδά
κι από τη Γερμανία στην Τασκένδη,
σε φυλακές, σε βουνά και σε νησιά,
διασκορπισμένοι οι Έλληνες.

Διονύσιε Σολωμέ σε σε κράζω.
Κρατούμενοι και κρατούντες,
δέροντες και δερόμενοι,
διατάσσοντες και διατασσόμενοι,
τρομοκρατούντες και τρομοκρατούμενοι,
κατέχοντες και κατεχόμενοι,
διηρημένοι οι Έλληνες.

Αντρέα Κάλβε σε σε κράζω.
Λαμπερότατος ο ήλιος απορεί,
απορούν τα βουνά και τα έλατα,
οι ακρογιαλιές και τ' αηδόνια,
λίκνο ομορφιάς και μέτρου η πατρίς μου,
σήμερα τόπος θανάτου.

Κωστή Παλαμά σε σε κράζω.
Ποτέ άλλοτε τόσο φως δεν έγινε σκότος,
τόση ανδρεία φόβος,
τόση αδυναμία η δύναμη,
τόσοι ήρωες μαρμάρινες προτομές,
πατρίς του Διγενή και του Διάκου η πατρίς μου,
σήμερα χώρα υποτελών.

Νίκο Καζαντζάκη σε σε κράζω.
Κι όμως αν λησμονούν οι θνητοί
που μιλούν ακόμα τη γλώσσα του Ανδρούτσου,
η μνήμη κατοικεί πίσω από τα σίδερα και τις σκοπιές,
η μνήμη κατοικεί μέσα στα ληθάρια,
φωλιάζει στα κίτρινα φύλα
που σκεπάζουν το κορμί σου Ελλάδα.

Άγγελε Σικελιανέ σε σε κράζω.
Η ψυχή της πατρίδας μου είσ' εσύ πολύμορφο ποτάμι,
τυφλό από το αίμα, κουφό από το βόγκο,
ανήμπορο από το μέγα μίσος και τη μεγάλη αγάπη,
που εξίσου εξουσιάζουν την ψυχή σου.
Η ψυχή της πατρίδας μου είναι
δυο χειροπέδες σφιγμένες σε δυο ποτάμια,
δυο βουνά δεμένα με σκοινιά
στον πάγκο της ταράτσας,
ο Αργίτικος κάμπος φουσκωμένος από το μαστίγιο
και ο Όλυμπος κρεμασμένος πισθάγκωνα
από το κατάρτι του αεροπλανοφόρου για να ομολογήσει.
Η ψυχή της πατρίδας μου είναι αυτός ο σπόρος
π' άπλωσε ρίζες πάνω στο βράχο.
Είσ' εσύ μάνα, γυναίκα, κόρη,
που αγναντεύεις τη θάλασσα και τα βουνά
και κρυφόβαφεις μ' αίμα
τα κόκκινα αβγά της Αναστάσεως
που εγκυμονούν οι καιροί και οι άντρες.
Αν ποτές να 'ρθει στη δύστυχη χώρα μου,
Πάσχα Ελλήνων.

Wild is the Wind - David Bowie

Poetas Europeus 3

https://www.scribd.com/document/187830431/Poetas-Europeus-3

A Gray Barn Rising: George Seferis

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: ΤΑ ΕΤΕΡΟΘΑΛΗ (1974)

http://odysseas-elitis.weebly.com/taualpha-epsilontauepsilonrhoomicronthetaalphalambda942-1974.html

Μονή Προυσού - Καρπενήσι - Aerial View

Νάνος Βαλαωρίτης Στην πράξη 21/10/12

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΙΝΗΣ- ΜΕΡΟΣ 2 ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ

Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis) ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΟΣ

Από τη Ποιητική Συλλογή "Ποιήματα ΙΙ", Εκδόσεις Ύψιλον

Και το κουδούνι χτύπησε τς πόρτας όταν τρώγαμε
ήμαστε εγώ η γυναίκα μου και τα παιδιά μας όλα
πήγα ν'ανοίξω-βιαστικός με την μπουκιά στο στόμα

Κατέβηκα και στάθηκα στις σκάλες για να δω
μήπως κανένας άνθρωπος με γύρευε από κάτω
και δεν τολμούσε ν' ανεβεί γιατί ντρεπόταν

Μα δεν είδα ούτε εκείνα τα γνωστά παλιόπαιδα
που συνηθίζουνε γι' αστείο να χτυπάν τις πόρτες
προτού να φύγουν τρέχοντας και να χαθούν στο δρόμο

Πίσω απ' τα τζάμια κοίταξα και πίσω απ' τις κουρτίνες
και πίσω απ' τις εξώπορτες και πίσω από τους στύλους
να δω μην ήτανε κανείς-για χωρατό κρυμμένος

Παντού μπροστά μου απλώνονταν μια ερημιά από σπίτια
μια πολιτεία παμμέγιστη και εντελώς αθόρυβη
χωρίς κίνηση καμιά σ' όλες τις λεωφόρους-

Ήταν κλειστά τα μαγαζιά τα ζαχαροπλαστεία
πολλές πολλές πατημασιές αλλά χωρίς διαβάτες
κι ακρογιαλιές μα πουθενά κανένας δεν λουζόταν

Ώστε ο κόσμος άδειασε σκέφτηκα μ'ανακούφιση
και γύρισα στο σπίτι μου και χτύπησα την πόρτα
αλλά κανείς δεν άνοιξε-κανείς δεν ήταν μέσα

Πίστεψα πως ασφαλώς θα το καναν επίτηδες
μπαίνοντας γύρεψα παντού έψαξα τα ντουλάπια
μήπως και κάπου κρύφτηκαν για να τρομάξω

Αλλά κανείς δεν ήτανε-παράξενο-κανένας
στο σπίτι όπου τρώγαμε-δεν πάει πολύς καιρός
εγώ με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μας όλα...

H ΒΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ- ΚΩΣΤΗΣ ΜΠΡΑΒΑΚΗΣ

H ΒΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ- ΚΩΣΤΗΣ ΜΠΡΑΒΑΚΗΣ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ-ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ-ΜΙΑ ΠΙΚΡΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ - Δυό Μικρά Γαλάζια Άλογα_1970

Σεφέρης - Τελευταίος Σταθμός

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ ΜΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΝΕΡΑ

Ηέλτιος- Η πέστροφα

Κάτου στην ακροποταμιά, μέσα στις καλαμιές, 
στέκω και περιμένω 
μέχρι να δω για μια στιγμή την πέστροφα να ξεπετιέται πάνω απ’ το νερό,
μέχρι να δω τη ράχη της να λαμπυρίζει στο φως πριν βυθιστεί ξανά
στο άγριο ρεύμα,
αφήνοντας πίσω της το στιγμιαίο ίχνος του αφανέρωτου,
το αντιφέγγισμα απ’ το λυχνάρι του στρατοκόπου μες τη νύχτα, 
που κόβει το συρματόπλεγμα για να διαβεί τα σύνορα.

Μ’ άλματα κόντρα στο ρεύμα

Το διάφανο και η ζωή:

Στους κόρφους της πέτρας

που ρίζωσε στο γαλάζιο πόντο

Και στων βράχων ψηλά  

Τις άχραντες πηγές

κι τις ολάσπρες κρήνες.

3-10-2016.

Γιώργος Φουντούλης - "Το κορμί της λύπης" .Ποίηση Νίκη Ταγκάλου, Τραγούδι: Μαρία Βολουδάκη...

Η ζωή, ο θάνατος, τα πλούτη και η αγάπη: Τα τελευταία συγκλονιστικά λόγια του Steve Jobs

Έχω φτάσει στο αποκορύφωμα της επιτυχίας στον επιχειρηματικό κόσμο.
Στα μάτια των άλλων, η ζωή μου είναι μια επιτομή της επιτυχίας.

Ωστόσο, πέρα από τη δουλειά, η χαρά μου είναι λίγη.
Στο τέλος, ο πλούτος είναι μόνο ένα γεγονός της ζωής που έχω συνηθίσει.

Αυτή τη στιγμή, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και άρρωστος αναπολώντας ολόκληρη τη ζωή μου, συνειδητοποιώ ότι η αναγνώριση και ο πλούτος που κατέκτησα με τόση υπερηφάνεια, έχουν ξεθωριάσει και έχουν χάσει το νόημά τους μπροστά στον επικείμενο θάνατο.

Στο σκοτάδι, κοιτάζω τα πράσινα φωτάκια από τα μηχανήματα υποστήριξης των ζωτικών λειτουργιών και ακούγοντας το βουητό των μηχανικών ήχων, μπορώ να αισθανθώ την αναπνοή του θεού του θανάτου να πλησιάζει.

Τώρα ξέρω, όταν έχουμε συσσωρεύσει επαρκή πλούτο για να διαρκέσει όλη τη ζωή μας, θα πρέπει να κυνηγήσουμε άλλα θέματα που δεν έχουν σχέση με τον πλούτο.
Θα έπρεπε να είναι κάτι πιο σημαντικό:

Ίσως σχέσεις, ίσως την τέχνη, ίσως ένα όνειρο της νιότης μας.
Το κυνήγι μόνο του πλούτου μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα στριμμένο ον, ακριβώς σαν κι εμένα.

Ο Θεός μας έδωσε τις αισθήσεις για να επιτραπεί σε όλους να αισθανθούν την αγάπη στην καρδιά τους, όχι οι αυταπάτες που φέρνει ο πλούτος.

Τον πλούτο που έχω κερδίσει στη ζωή μου δεν μπορώ να τον πάρω μαζί μου.
Αυτό που μπορώ να πάρω μαζί μου είναι μόνο οι αναμνήσεις που τυλίχτηκαν από την αγάπη.
Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος που θα σας ακολουθεί, θα σας συντροφεύει, δίνοντάς σας τη δύναμη και το φως για να συνεχίσετε.

Η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει χιλιάδες μίλια. Η ζωή δεν έχει όρια. Πηγαίνετε όπου θέλετε να πάτε. Φτάστε όσο ψηλά θέλετε να φτάσετε. Είναι όλα στην καρδιά σας και στα χέρια σας.
Ποιο είναι το πιο ακριβό κρεβάτι στο κόσμο; - "Το κρεβάτι του αρρώστου".

Μπορείτε να απασχολείτε κάποιον να οδηγεί το αυτοκίνητο για εσάς, να βγάζει χρήματα για εσάς, αλλά δεν μπορείτε να έχετε κάποιον να υποφέρει την ασθένεια για εσάς.
Τα υλικά πράγματα που χάνονται μπορούν να βρεθούν. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που δεν μπορεί ποτέ να βρεθεί όταν έχει χαθεί - "Η ζωή".

Όταν ένα άτομο πηγαίνει στο χειρουργείο, θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ένα βιβλίο του οποίου δεν έχει ακόμη τελειώσει την ανάγνωση - «Το Βιβλίο της Υγιούς Ζωής».

Σε όποιο στάδιο της ζωής κι αν βρισκόμαστε τώρα, με το χρόνο, θα αντιμετωπίσουμε την ημέρα που η αυλαία πέφτει.
Πλουτίστε με αγάπη την οικογένειά σας, με αγάπη τον/τη σύζυγό σας, με αγάπη τους φίλους σας.
Περιποιηθείτε καλά τον εαυτό σας.
Αγαπήστε τους άλλους.

http://www.athensmagazine.gr/athenstalk/h-zwh-o-thanatos-ta-ployth-kai-h-agaph-ta-teleytaia-sygklonistika-logia-toy-steve-jobs

Ηέλτιος- ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ

Θόρυβος και θυμός για τα έσχατα

μέσα στην αποικία

και πού εξήγηση να βρω

και πως να την κοινωνήσω;

Ξόδεψα μια ζωή για μια λεπτομέρεια

που  την προσομοίωσαν με ακρίβεια οι απόγονοι του Αρχιμήδη

κι ο ποιητής,

μ΄' ένα σπυρί της άμμου,  ένα κόμπο δάκρυ

‘’χωμένο σε κάποια κλείδωση της ορχήστρας’’.

Μεγάλωσα πολύ μέχρι να μάθω πως

από ένα τίποτα σχεδόν εξαρτάται

το χάος τι θα γενεί,

και αν σε κόλαση θα εξελιχθεί

ή  σε κόσμο του ανθρώπου.

Κι ο εγκέφαλος το ίδιο,

από ένα σχεδόν τίποτα εξαρτάται

αν θάβρει τον άνθρωπο μέσα στις ανασκαφές

κι αν θα τον αναγνωρίσει πίσω από του καιρού τις προσωπίδες.

Κόμβος απόφασης των Ελλήνων τα έσχατα

για την αλήθεια και του προσώπου το δρόμο τον ιερό

που με αίμα ποτίστηκε στης ιστορίας το διάβα.

30-9-2016.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

http://poetry-in-greece.blogspot.gr/1997/05/1909-1990_16.html

Γ. ΡΙΤΣΟΣ-Μιὰ πυγολαμπίδα φωτίζει τὴ νύχτα

''Ἡ ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ μας ἦταν πελεκημένη μὲς στὸ βράχο. / Μόλις ἕνας μικρός σιδερένιος σταυρός ξεχώριζε πάνου ἀπ’ τὸν τροῦλλο. / Ἐκεῖ καθόνταν τὴν αὐγή τὰ περιστέρια καὶ κουβέντιαζαν ὦρες μὲ τὴν Παναγία... / Τὸ τέμπλο εἶχε τρεῖς ξύλινες πόρτες. / Ἡ μεσιανή, χρυσοβαμμένη, γιομάτη σκαλισμένα σταφύλια κι ἀμπελόφυλλα. / [] Στὴ δεξιά: [] ἕνας ἄγγελος, [] ὅμοιος μὲ τὸ μεγάλο μου ἀδερφὸ ποὺ πέθανε∙ / κρατοῦσε στὸ χέρι ἕνα ἄσπρο κρίνο. [] / Στὴν ἄλλη: [] πάλι ἕνας ἄγγελος. / Μὰ τοῦτος ἦταν λίγο θυμωμένος καὶ κράταγε στὸ χέρι ἕνα μακρύ γυαλιστερό σπαθί! / [] Ἡ μητέρα ἀγαποῦσε τὸν ἄγγελο μὲ τὸ κρίνο. / Ἡ Ρηνούλα, [] τὸν ἄγγελο μὲ τὸ σπαθί. / Ἐγώ γονάτιζα ὥρα πολλή ἀνάμεσα στοὺς δυό, κι ἀκουμπῶντας τὸ κεφάλι στὶς πλάκες ἄκουγα... [] Ἐγώ ἀγαποῦσα καὶ τοὺς δυό ἀγγέλους. []

- - - -Ξέραμε ν' ἀγαπᾶμε. [] Ξέραμε τὴ γλῶσσα τῶν πραγμάτων. [] Δὲ μᾶς ἔλειπε τίποτα. // Ἡ ἀγάπη κ' ἐμεῖς / – θυμᾶσαι; Ἡ αὐγή χαρούμενη καὶ πρόθυμη.// [] Τὸ μεγάλο φεγγάρι ἀγαθό, μαλακό... [] // Ποιός ἦρθε καὶ στάθηκε ἀνάμεσα σέ μᾶς καὶ στὰ πράγματα; / Ποιός μᾶς χώρισε ἀπ' τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ καὶ τὰ πουλιά; / Τί φταίξαμε, Ρηνούλα; []

ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟΠΟΣ

Μια πίστη,

ομολογία του αγέννητου και γενημμένου όντος

(πρωταρχών Παρμενίδη και Ηράκλειτου)

Και του αίματος Χριστού,

Τριαδική  

Προς της Ζωής το φως τις ψυχές

Δοξαστικά καλούσα.

29-9-2016

Ηέλτιος- Πώς

Πώς το μπορεις 
Και διάφανα κρίνα μουσικής
Περνάς μέσα απ΄την άβυσσο
Κι ευωδιάζει αρώματα
Το κρασί στο ποτήρι; 
27-9-2016

Ηέλτιος- μουσικη

Κι επειδή τους στερήσαν 
Για την αγία κοινωνία
Το ψωμί και το κρασί,
Τις νύχτες μοράζονταν 
Μαζί στην αγκαλιά της μεγάλης Μάννας
Των άστρων τη μουσική.
26-8-2016.